Malazgirt, Bahçeli, HÜDA PAR vs. -A.Cihan Soylu-
Malazgirt’ten 953 yıl sonra yeniden fetih harekatını “dua ile” başlatma gösterisi, her ne kadar Ali Erbaş’ın kılıçlı minber gösterisiyle 570 yıl sonra Ayasofya’yı yeniden fethi denli kitlesel destek görmediyse de “muhteşem” sayılırdı! Resim tanık ve kanıttır: T. Erdoğan, Y. Güler, D. Bahçeli, Destici, Yapıcıoğlu ve ‘iki kuvvet komutanı’; hepsi el ele-omuz omuza. Devlet Bahçeli ile HÜDA PAR’lı Zekeriya Yapıcıoğlu yan yanaydı ve Zekeriyaoğlu’nun yanında da Hava ve Deniz Kuvvetleri komutanları duruyordu.
Büyük sefere, yüzyıllar öncesinin Selçuklu ve Osmanlı sultan-padişahlarının ordugah kurup, Saray ekabirlerinin icabet ettiği türden bir muhteşemlik görseli de sağlanmıştı. “Cumhurbaşkanlığı Kabinesi üyeleri” eşlik etmiş, Kürtler üstüne çıkılan sefere. Erdoğan, Sultan Alparslan’ın savaş kaftanını giymedi ama “Malazgirt zaferinin rehberliğinde” yürüyüşü sürdüreceklerini birkaç kez yineleme ihtiyacı duydu. HÜDA PAR’ın yöneticisi ise Bahçeli’nin elini tutan “Kürdistan Emiri” rolü üstlenmişti. Daha çok İrdis’i Bitlisi rolüyle!
Ama aradan yüzyıllar geçti. Kabile-aşiret toplumu dağıldı-çözüldü-birleşmeler ve bölünmeler farklılaştı. Kapitalizm Kürt toplumu bünyesinde de nicel-nitel değişimlerle iş birlikçiliğin, tetikçiliğin ve komisyonculuğun koşullarını değiştirdi.
Türkiye’nin içinde bulunduğu sosyal ekonomik koşullar, iç ve dış baskı güçleri arasındaki ilişkilerdeki değişim, siyasi baskı yoğunluğu, yargısal mengenenin halk ve halktan yana politikacılar aleyhine artan sıkıştırılması, yoksulluğun sokaklarda bar bar bağırması, çiftçilerin traktörleriyle yollara çıkması, işçilerin saflarında iman-imdat ve artık yeter çatışmasının görünür olmaya başlaması, Malazgirt-Ahlat seferinin kaldıraçları olabilir. Ya da tersinden bu sefer, bu olgusal durum ve gelişmeleri örtmenin askeri-politik silahı işlevi üstlenmiş olabilir. Ama her hal-ve vaziyette, amaçlanmış kuvvet gösterisi öne çıkarılmış veya çıkmıştır. Kuşkusuz sadece bu da değil!
Malazgirt'in tüm Müslümanların zaferi olduğunu belirten Erdoğan, “Davamız nesillere ve çağlara ışık olmak, hak ile batılın kıyamete kadar sürecek davasında her zaman hakkın yanında durmaktır” diyerek, yönetimi altında sürdürülen batılın hakimiyet savaşını tersinden göstermeyi de ihmal etmedi. Eğitim, kültür, sosyal hayat alanında devam eden yıkıcı-tahrip edici, tek yanlı dayatmacılığın “Müslüman” olsun-olmasın bölge halkına yaşamı zehir ettiği gerçeğinin üstüne yeşil bayrak örtmeyi “hak” gösterdi. Askeri-politik gösterinin bir de güllü madalyonlu bölümü vardı ki o magazin gazeteciliğinin uğraş alanına giriyor. Zulüm altında inim inim inleyenlerle onları top sesleri ve süngü uçlarıyla sündürmeye çalışanlar arasındaki ilişkileri güncel komedilerin alaysı gülmecelerinde boğuntuya getirmekle meşgul olanlar bunu da ‘eğilmenin açısı’ üzerinden bir yorum getirirler.
Malazgirt-Ahlat 953.yıl dönümü vesilesiyle sergilenen devletin kuvvet gösterisi, baskı, yasak, yoksulluk, pahalılık, işsizlik, sokak cinayetleri, süreklilik gösteren baskın ve gözaltılar, kadın ve çocuk katilliği, artan şekilde belirginleşen sosyo psikolojik bunalım göstergelerini örtme işlevini ne kadar yerine getirdi ya da getirebildi bilinmez ama, bu olgusal durum verileri, toplumsal ilişkilerin artan şekilde kaotik özellik kazandığını; çıkışsızlık ve “çaresizlik” sonucu cinayet ve umarsızlığın toplumu sardığını gösteriyor. Manisa-Akhisar’da sokak ortasında kadına kalabalık bir seyirci önünde yapılan zulüm karşısındaki duyarsızlık tekil örnek değildir. Bir çocuğun çaresizliği karşısındaki, bir hayvanın iniltileri karşısındaki, bir kadının imdat çağrıları karşısındaki kayıtsızlık(lar), ülke yöneticilerinin o çok da övünerek anlatmayı sevdikleri “milli ve yerli” gelenek-göreneklerin mevcut durumdaki işlevi ve değişimiyle birlikte yargısal-yönetsel politikalarla etkileşimini de sergiler türdendir. Ahlat’ta başkanlık sarayı yapıp, yanı-yakınına bir de Devlet Bahçeli’nin kuvvet gösterisiyle Kürtlere sözümona tarih dersi vermeye benzemeyecek bir toplumsal iç çözülme-çürüme ve amiyane deyişle “birbirini yeme” ortamının artan şekilde geliştiği apaçıktır. Çalışma ve yaşam koşullarının iyileştirilmesi için en küçük direnişlerinde işçilerin karısına polis ve jandarmayı çıkararak, kapitalistlere vergi ve teşvik kıyağı sağlayıp işçilerin ücret artışı talebine “Kaynak yok” reddiyle yanıt vererek, üretemez duruma gelmiş çiftçiyi alaya alarak Saray keyfiyet yönetimini sürdürmek, sanıldığı üzere sadece yıldırmıyor, vukuatları ve çürümeyi boydan aşırma işlevi de görüyor. Günümüzün temel önemdeki sorunlarının başında denebilir ki, bu aşırma hallerinde toplumun hangi sınıfı-sınıfları, kesiminin batak altında kalacağı geliyor. Uyanış içindeki gençler, direnen kadın emekçiler, “Birleşe birleşe kazanacağız!” sloganlarıyla birleşmenin gücünü görüp işaret eden işçiler, yoksullaşmanın dip kuyularında boğulmamak için çırpınan üretici köylülerle kır-kent yoksulları, dinsel ve milliyetçi söylemlerle üstü örtülerek yokmuş gibi gösterilmeye çalışılan kendi sorunları etrafında daha fazla birleşmek zorundadırlar. Yoksa polisiye baskı sürer, yasak çemberi daraltılır, devrimci muhalefet susturulmaya çalışılırken, gerici ajitasyon malzemesi yeniden üretilir, içeri-dışarı seferber düzenlenir, saraylar yapılıp şatafatlı gösteriler sergilenir, ABD ile iş pişirilip İsrail’i koruma tatbikatlarına uçak gemisi hizmeti verilirken Netanyahu’ya katil denerek kandırmaca sürdürülür vb, vs.
/././
Vergi listesindeki 3 çeşit yüzsüzlük -Bülent Falakaoğlu-
Vergi rekortmenleri ilk 100 listesi açıklandı; hem şahıs hem de kurum bazında…
Gelirler İdaresi Başkanlığı tarafından duyurulan liste 3 çeşit ‘yüzsüzlük’ çıkardı karşımıza.
Birincisi… Listede yer alıp yüzünü gizleyenler.
İlk 100 listesinde yer alan 73 gelir vergisi rekortmeni şahıs isminin açıklanmasını istemedi.
Kurumlar vergisi rekortmenleri listesinde yer alan 34 firma da adının açıklanmasını istemedi.
İkinci yüzsüzlük çeşidi ise vergide ortalıktan kaybolma yüzsüzlüğü!
Korkunç kârlarına, en büyük 100 sanayi kuruluşu arasında yer almalarına rağmen iş vergiye gelince ilk 100’de yer almayan firma sayısı 90!
İçlerinde kimler yok ki Cargil’den Ford’a, Sasa’dan Man’a… Ayrıntılar için bugünkü ekonomi sayfamızdaki Uğur Zengin haberine bakabilirsiniz.
Sadece şirketler için değil şahıslar içinde ‘şaşırtıcı’ liste dışılar var. Misal, Türkiye’nin en büyük kamu ihaleleri alıp zenginleşenlerin, şirketleri de kendileri de yok.
5’li çeteden sadece Mehmet Cengiz var. Limak sahibi Nihat Özdemir, yok! Kalyon grubu sahibi Kalyonculardan kimse yok… Kolin inşaat sahibi Koloğlu ailesinden yok… Makyol sahibi Çebilerden de…
Varlar da adlarını sakladılarsa o da ayrı bir dert ama sanmam. Zira gizlilik süreçle uyumlu. Hazine garantili otoyol, köprü, şehir hastanesi projelerini alan 44 şirketten sadece 7 tanesinin vergi ödediği, 37 şirketin tek kuruş vergi vermediği açığa çıkmıştı.
İktidarın inşaat işlerinde sıkça karşımıza çıkan Rönesans Holding, Yapı Merkezi İnşaat, Akfen, İC İçtaş’ın üç yıldır matrah betan etmediği de…
Üçüncü çeşit yüzsüzlük de şu: Vergi rekortmenleri listesinde yer almasına rağmen, ödediği vergi kazancının yanında devede kulak kalma, işçisinin binde biri kadar vergi verme yüzsüzlüğü…
Kârlarının yüzde 25’ini vergi olarak ödemek zorundalar. Ancak ödedikleri kurumlar vergisinin kârlarına oranı yüzde 7’yi bulmuyor.
‘Olsun rekortmenler’ listesindeler diye hoş karşılanabilecek bir durum değil bu. Zorunlu ihtiyaç olan; buzdolabı, fırın, çamaşır makinesi gibi ürünlerin lüks sınıfına sokulup halkın ÖTV ile soyulduğu bir ülkede.
NEDEN REKORLA GURURDUYUMAZ DA GİZLENİR?
Listede yer almak, ‘rekor’ düzeyde vergi vermek bir gurur vesilesi olması gerekirken olmamış.
Neden?
Üç sebebi var.
Birincisi… Yoksullaştırdığı işçisinin karşısında gelirini gizleme kaygısı!
Adını gizleyenlerin özellikle pandemi ve yüksek enflasyonun yaşandığı son iki yılda çığ gibi büyümesi tesadüf değil.
Gelir vergisi rekortmenleri listesinde ilk 100’e girip isminin açıklanmasını istemeyenler:
2000 14 kişi.
2008 31 kişi.
2012 35 kişi.
2018 58 kişi.
2019 67 kişi.
2023 73 kişi.
İşte bu artışın sebeplerinden biri insanları aşından, işinden eden enflasyon ve pandemi fırsatçılığını gizlemek!
İkincisi… Kazandığı ile ödediği arasındaki uçurumu dikkatlerden kaçırmak.
***
Sanayi sektörünün en büyüklerini gösteren İSO 500 listesinde 29 firma ile yer alan Antep… Listede Antep’ten firma yok!
Oysa ilk 100 büyükte Antep’ten iki firma var. Merinos Halı 73. Sırada, Köksan PET ve Plastik Ambalaj 79. sırada…
Konya’dan da ne şahıs var listede ne firma!
İşçiyi soymada varlar, vergide yoklar!
FAİZCİ, SİLAHÇI LİSTE BAŞI…
Kurumlar vergisinin ilk 8’inde bankalar yer alıyor. Belli ki sözüm ona ‘faiz karşıtı’ iktidar faizciyi coşturmuş.
Gelir vergisinin ilk iki sırasında ise İHA, SİHA denildiğinde akla gelen silahçılar var.
Baykar Yönetim Kurulu Başkanı Selçuk Bayraktar ilk sırada, Baykar Genel Müdürü Haluk Bayraktar ikinci sırada.
Altını çizelim hepsinin ödediği kazançlarının yanında devede kulak.
Vergi Uzmanı Ozan Bingöl’ün sözü ile bitirelim: "Asıl vergi rekortmenleri listede yok. Çünkü bu ülkenin gerçek vergi rekortmenleri; bir araba kendine, iki araba devlete alan, cep telefonuna 4 ayrı vergi veren, maaşı daha eline geçmeden vergisi kesilen, doğal gaza ÖTV, tuvalet kağıdına yüzde 20 KDV ödeyen vatandaşlardır.”
/././
En büyük 100’ün 90’ı vergi 100’ünde yok! -Uğur Zengin-
Türkiye’nin en büyük 100 şirketinin yüzde 90’ı en çok vergi veren 100 listesinde yer almıyor.
Hazine ve Maliye Bakanlığı Gelir İdaresi Başkanlığının yayımladığı 2023 yılı Türkiye geneli kurumlar vergisi ilk 100 sıralaması, Türkiye’de kurulu yerli ve yabancı tekellerin vergi ödemediği gerçeğini bir kez daha ortaya koydu.
“Kurumlar Vergisi İlk 100” listesinde Türkiye’nin en büyük 100 özel sanayi şirketinden 87’si yer almadı. Türkiye’nin en büyük 100 şirketi arasında yer alan ve en çok kurumlar vergisi ödeyen 100 şirket listesine sadece 10 şirket girdi.
Listeye giren şirketler de gelirleri ve kârlarına göre bir hayli düşük vergi ödedi.
BÜYÜKLÜKTE İLK 20, VERGİDE İLK 100 DIŞI
Türkiye’nin en büyük 100 özel sanayi şirketi arasında yer alan 87 firma en çok vergi ödeyen kurumlar arasında yer almadı. Türkiye'nin en büyük 2. sanayi kuruluşu Ford Otosan, en büyük 3. sanayi kuruluşu Star Rafineri, en büyük 4. sanayi kuruluşu İstanbul Altın Rafinerisi AŞ en büyük 5. sanayi kuruluşu Toyota, en büyük 6. sanayi kuruluşu Oyak Renault, en büyük 7. sanayi kuruluşu Arçelik, en büyük 9. sanayi kuruluşu Gramaltın Kıymetli Madenler AŞ ilk 100’de yer almadı.
Türkiye’nin en büyük 20 sanayi kuruluşundan 14’ü, Türkiye’nin en çok kurumlar vergisi ödeyen 100 şirketi arasına girmedi. Bu şirketler arasında Vestel, Arçelik, Hyundai, Şişecam, İçdaş gibi dev şirketler bulunuyor.
EN BÜYÜK GRUPLAR VERGİDE YOKLAR
Türkiye’nin en büyük 100 sanayi şirketi arasında yer almasına rağmen vergide ilk 100 dışında kaldı. Söz konusu şirketlerin bir kısmı şöyle: Tusaş, İçdaş Çelik, Aygaz, Kardemir, Yıldız Entegre, Sasa Polyester, PETKİM, Sarkuysan, Unilever, Er-Bakır, EnerjiSA, Yücel Boru, TOGG, Bosch, Kroman Çelik, Assan Alüminyum, İzmir Demir Çelik, Roketsan, Philip Morris, Konya Şeker, Sütaş, Brisa, Otokar, Şenpiliç, ASAÇ Alüminyum, Man Türkiye, Borusan, Petlas, Hidromek, Merinos, Banvit, Erdemir Çelik Servis Merkezi, Abalıoğlu Lezita, Abdi İbrahim, Deutz Traktör, Asil Çelik, Limak Çimento, Tosyalı Toyo Çelik, Kayseri Şeker, BEYPİ Beypazarı, Atakaş Çelik, Yazıcı Demir, Doğuş Çay, Cargill, Daikin, Ravago Petro Kimya, Coca Cola Türkiye.
LİSTEDE ULUSLARARASI TEKELLER DE YOK
Türkiye’de üretim yapan ve en büyük 100 sanayi kuruluşu arasında yer alan uluslararası tekeller de en çok vergi veren 100 şirket arasında yer almadı. BSH, MAN Türkiye, Coca Cola Türkiye, Unilever, Cargill, Bosch, Philip Morris, Deutz, JTI Tütün söz konusu şirketler arasında.
KÂRLARININ SADECEYÜZDE 4.8’İNİ ÖDÜYORLAR
Türkiye’nin en büyük 100 özel sanayi kuruluşu arasında yer alan Mercedes, Ereğli Demir Çelik, TOFAŞ, İskenderun Demir Çelik, Türk Traktör, Borçelik, Eti Gıda, Oyak Çimento, İÇDAŞ Elektrik ve Eti Soda en çok kurumlar vergisi ödeyen 100 şirket arasında girdi. Söz konusu şirketlerin ödediği vergi tutarı da yüzde 25 olan kurumlar vergisi oranının hayli altında kaldı.
Türkiye’nin en büyük sanayi şirketi olan Koç Holdinge ait TÜPRAŞ, 2023 yılında Türkiye’nin en çok kurumlar vergisi ödeyen 11. şirketi oldu. TÜPRAŞ 2023’te 5.3 milyar lira vergi ödedi. TÜPRAŞ’ın 2023 yılında elde ettiği kâr ise 109.7 milyar liraydı. Buna göre TÜPRAŞ’ın ödediği vergi oranı kârına göre sadece yüzde 4.8 oranında oldu.
CÜCE VERGİLER
Türkiye’nin en büyük 8.sanayi kuruluşu olan Mercedes Benz-Türk ise TÜPRAŞ’tan yüksek vergi ödedi. Mercedes Benz-Türk’ün ödediği vergi tutarı 2023’te 6.2 milyar lira olurken, şirket 2023’te 95.7 milyar lira net satış geliri elde etti. Şirket kârını açıklamazken, şirketin ödediği verginin net satışlara oranı yüzde 6.4’te kaldı.
Türkiye’de üretim yapan en büyük 11.sanayi kuruluşu olan TOFAŞ ise 2.9 milyar lira ile 2023’te en çok kurumlar vergisi ödeyen 19. şirket oldu. Şirket 2023’te 18.3 milyar lira kâr etmişti. Buna göre şirketin ödediği vergi oranı kârına göre yüzde 15.8 oldu.
KÂRLAR ‘VERGİYİ’ SORGULATIYOR
En çok kurumlar vergisi ödeyen 98. şirket Opet oldu. Listede yer almayan şirketlerin elde ettiği kârın listenin sondan 3. sırasında yer alan Opet’in dahi oldukça üstünde kalması dikkat çekti. Listede yer almayan Ford Otosan 2023’te 32 milyar lira, Star Rafineri ise 25.8 milyar lira kâr elde etmişti.
İŞÇİDEN ALINAN VERGİ 70 KAT FAZLA
Koç Holdinge ait Opet, 2023’te 277.8 milyar lira hasılat elde etti. Bu tutar asgari ücretten yüzde 20 yüksek ücret alan 1 milyon 579 bin işçinin toplam gelirine denk gelirken, şirketin gelirine oranla ödediği vergi oranı yüzde 0.2 oldu. 2023 yılında asgari ücretin yüzde 20 üzerinde ücret alan işçinin ödediği vergi oranı ise yüzde 18.57 idi.
Devlet, Opet’in elde ettiği geliri elde eden ve asgari ücretten yüzde 20 fazla alan 1.5 milyon işçiden 51.5 milyar lira vergi topladı. Bu tutar, Opet ile aynı gelire sahip 1.5 milyon işçinin elde ettiği gelirin 70.4 kat fazla vergilendirildiği anlamına geliyor.
/././
Türk-İş ve Hak-İş’in mitingleri ne gösterdi? -İhsan Çaralan-
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın konuşmasını yazan ekibin elemanları son yıllarda işin iyice kolayına kaçıyor!
Bu zatlar şöyle bir bakıyor; Erdoğan ve iktidarı ne yapamamış, muhalefet hangi konuları öne çıkararak onu sıkıştıracak, onları belirliyorlar. Sonra da bu yapamadıklarını yapmış gibi esip yağıyorlar. Araya muhalefete yönelik yalan yanlış suçlamalar, hakaretler de ekleyerek konuşmanın Erdoğan’ın kendisi tarafından yazıldığı intibaı vermeye çalışarak işlerini bitiriyorlar. Geriye Erdoğan’ın bu metni okurken göstereceği vurgulara dikkat etmesi kalıyor.
Cumhurbaşkanı Erdoğan, pazar günü Malazgirt Savaşı’nın yıl dönümü etkinliklerine katılmak için gittiği Bitlis’te “toplu açılış” töreni de yaptı. Bu törende yaptığı konuşmada Erdoğan; yapmadıklarını yapmışlar gibi gösterdi:
“Eski Türkiye artık tamamen geride kalmıştır. İnsanımızın kökeninden inancından dilinden dolayı ötekileştirildiği günler artık geride kalmıştır. Terör sopasıyla siyasetin dizayn edildiği, toplumun hizaya sokulduğu, ülkemize istikamet çizildiği günler geride kalmıştır. Yasakların, baskıların, yokluk ve yoksullukların olduğu o eski günler artık bir daha gelmemek üzere tamamen geride kalmıştır… Hukuk ve demokrasi içinde anayasal zeminde şehirlerimize hizmet için çalışanlarla herhangi bir sorunumuz yoktur ve olamaz…”
Erdoğan’ın “Artık tamamen geride kalmıştır” dediği her konuda bugünün düne göre çok daha kötü olduğunu zorbalık ve kara propaganda ile aklı karıştırılmamış her yurttaş biliyor. Artık yurttaş bunları bilmekle de yetinmiyor sosyal medyada, sokak röportajlarında, ulaşabildiği gazete ve TV’lerde açıkça konuşuyor. Tabii gerektiğinde cezasını da ödemeyi göze alarak!
Öyle ki iktidar gerçeğin üstünü örtmek için “Dezenformasyona Karşı Mücadele Merkezi” kurarak, sosyal medyayı kapatmayı, sokak röportajlarını yasaklamayı gündemine almış görünüyor.
YOKSULLUK DÜNE GÖRE ÇOK DAHA AĞIR BİR SORUN!
Erdoğan’ın hiçbir temele dayanmayan tersine tamamen bir söylem olan iddiaları dört-beş gündür medya ve siyasette tartışılıyor. Ama Erdoğan’ın “Yokluk ve yoksullukların olduğu o eski günler artık bir daha gelmemek üzere tamamen geride kalmıştır” iddiası sadece medya ve siyasette değil işçiler, emekliler, kamu emekçileri, emeği ile geçinen her sınıftan emekçiler arasında da tartışılıyor. Emekçilerin tartışması dost-arkadaş sohbetleriyle de sınırlı değil; üretici köylüler traktörleriyle yollara düşerek, işçiler mitinglerde “Açız”, “Geçinemiyoruz” diyerek sorunlarını “Ek zam istiyoruz” diyerek de taleplerini haykırmaya başlamış durumda. İşçi servislerinde, fırsat bulunduğunda işbaşında, basın açıklamalarında, mitinglerde, zam ve ek zam tartışmalarında, şaltere indirmeye varan grev ve direnişlerde bu büyük sorunun yarattığı zorluklar ve bunun nasıl aşılabileceği tartışılıyor.
Genel tablo Erdoğan’ın “Yokluk ve yoksulluk tamamen geride kalmıştır” iddiasının aksine sorunun geçmişe rahmet okutacak hale geldiğini göstermektedir. Ne var ki bugün bu yaygın konuşmalar şikayetlenmeyi aşıp yığınların etrafında birleşerek harekete geçebileceği bir güç oluşturabilmiş değil.
İKİ AYRI KONFEDERASYONDAN İKİ AYNI MİTİNG!
Hak-İş geçtiğimiz pazar günü Kayseri’de, Türk-İş pazartesi günü Çerkezköy’de miting yaptı.
Önce Türk-İş’in pazartesi günü Çerkezköy’de yaptığı mitingden başlayalım: Her iş kolundan yüz binlerce işçinin olduğu Trakya’da Türk-İş Genel Başkanı Ergün Atalay’ın da konuştuğu mitinge sadece 10 bin dolayında işçi “getirilmiş”ti!
Buna rağmen bir grup işçi Türk-İş üst yönetimi ve sendika yöneticilerinin hoşuna gitmeyecek biçimde “Açız aç!”, “Geçinemiyoruz” diye haykırdı. Dahası bu işçiler Türk-İş’in pasif kalmasına, işçilerin taleplerini etkili biçimde savunmamasına tepki olarak “Ergün Atalay istifa” sloganı da attı!
İşçilerin bu tepkisine karşı kürsüden yapılan müdahale ile herhalde bu görevle oraya getirilmiş olduğu anlaşılan bir grup işçiye “Vur de vuralım öl de ölelim” sloganı attırıldı. Ama Atalay da kötü anıları çağrıştıran bu slogandan hoşlanmamış olacak ki yine kürsüden yapılan müdahaleyle slogan engellendi.
Orta Anadolu’nun en büyük işçi kenti olmanın yanında Hak-İş’in merkezi olarak görülen ve bağlı sendikalara üye 25 bin dolayında işçinin bulunduğu Kayseri’de Hak-İş mitingine ise 2 bin 500 dolayında işçi getirilmişti!
Hak-İş Genel Başkanı Mahmut Aslan, konuşmasına belediye başkanı ve patronlara teşekkür ederek başladı. Yarım saat süren miting “Hak-İş Marşı” ve “Ölürüm Türkiyem” şarkısıyla bitirildi.
Türk-İş ve Hak-İş mitinglerinin en önemli ortak özelliği alandaki işçilerin elden geldiğince “seçilerek” getirilmesidir.
Hak-İş’in mitingini izleyen arkadaşımız Ahmet Akarsu, 27 Ağustos’ta gazetemizde yayımlanan izleniminde Hak-İş’in mitingini “İşçi gelmesin mitingi” olarak değerlendirdi. Bu aynı zamanda ilginç bir biçimde bin kilometre ötedeki Türk-İş mitinginin tarifidir de!
Mitinge katılan, katılmayan; gazetemize görüşlerini bildiren işçiler, sendika yöneticilerinin tüm işçilerin mitinge katılması için bırakalım iş yerlerinde çalışma yürütmek için sendikayı seferber etmesini, kabaca mitinge çağrı bile yapmadıklarını söylüyorlar.
Hak-İş ve Türk-İş bu hafta ilk mitinglerini yaptı ve ne yazık ki tamamen “yasak savma” mitingleri oldu!
DİSK ise eylül başından itibaren içinde ‘bölgesel mitingler’in de olduğu bir eylem programı açıkladı.
‘NASIL BİR MÜCADELE’ SORUSUNUN YANITI VAR MIDIR?
Peki olmayanların yerine olanları geçirebilecek mücadelenin nasıl olması gerekir?
Bu sorunun yanıtını işçi sınıfının mücadele tarihinden çıkarabiliriz. 1960’ların ikinci yarısından itibaren başlayıp 15-16 Haziran’a gelen işçi inisiyatifinde gelişen mücadeleler dönemi, 1989 Bahar Eylemleri, kamu emekçilerini ’90’lı yıllar boyunca süren “grevli toplu sözleşmeli sendika hakkı mücadelesi”, ’90’lar ve 2000’li yılların ilk on yılını kapsayan özelleştirmeye karşı mücadeleler, yakın tarihte yaşanan iki büyük metal direnişi açıkça göstermiştir ki; yanıt üretim ve hizmet birimlerinden başlayan ve yığınların katılımını esas alan bir mücadele anlayışıdır.
İşçi sınıfının karşı karşıya olduğu sorunlar sadece işçi sınıfının değil tüm emeği ile geçinenleri kapsamaktadır. Bugün işçi sınıfı ve emekçiler “Ücret ve maaşların insanca yaşanacak bir düzeye çıkarılması” talebinin yanında “Esnek çalışmanın yasal dayanağa kavuşturulması”, “Sosyal güvenlik yasasının emekçiler aleyhine değiştirilmesi”, “Kıdem tazminatının tasfiyesi”, “Ücret ve maaş artışlarının beklenen enflasyona endekslenmesi” gibi son derece önemli sorun ve bu sorunları aşabilecekleri bir mücadelenin örgütlenmesi görevi ile karşı karşıyadır.
Bu yüzden geçmiş büyük mücadele dönemlerinde olduğu gibi ileri işçiler ve emekçiler ile mücadeleci sendikacılar, emek ve meslek örgütlerinin mücadeleci yöneticileri, her emekçi kesimin ileri mücadeleci unsurları üretim ve hizmet birimlerindeki işçi ve emekçileri örgütleyip mücadeleye çekmek için inisiyatif almak durumundadırlar.
Sınıfın ileri kesimleri inisiyatif aldığında yığınların beklenenden çok daha hızlı biçimde birleşip harekete geçtikleri yukarıda bahsettiğimiz dönemlerde açıkça görülmüştür.
Bugün karşı karşıya bulunduğumuz devasa gibi görünen sorunları aşmak işçi sınıfı başta olmak üzere her emekçi kesimin ileri unsurlarının inisiyatif alıp üretim ve hizmet birimlerinde örgütlendiği bir mücadeleyle olanaklı olacaktır!
/././
Evrensel - GÜNDEM
Bir mübadele ve Ayvalık filmi: Biraz Toprak -Esat ŞENYUVA-
Önce ‘yerleşmek’ bir yerin yerleşiği olmak, orada her türlü araçla üreterek bir kültür var etmek. Yemeğine, mimarisine, şarkısına kendi kokunu, taşını, sesini katmak. Böylece bir kültürü inşa etmek. Ve sonra göçmek. Göçmek zorunda bırakılmak kendi sesinden, renginden, dokunduğun her türlü nesneden kopartılmak. Zordur, insanın yerine insanı koymaya çalışmak. Akan bir tarih var: taşıyla, çalısıyla, hışırtısıyla… Ve çok daha önemlisi bir kültür taşıyıcısı olan ‘dil’in topladıklarıyla. Şair, çevirmen, müzisyen kimlikleriyle tanıdığımız Tozan Alkan bu kez bir mübadele filmiyle karşımızda: “Biraz Toprak”. Birkaç insanın samimi ifadesinden kaynaklanan, gidenle gittiği yer arasında koptuğu sanılan köprüleri heyecanla tamir etmeye soyunan… (https://www.evrensel.net/haber/526715)
***
DEDAŞ baskınları sürüyor: Bir mahalle elektriksiz bırakıldı
***
IMF “Kemeri daha da sık” dedi
IMF, Türkiye'nin ekonomik görünümüne dair 4. Madde Gözden Geçirme Raporu’nu yayımladı. Raporda, “enflasyon hedeflerine ulaşılamazsa ek sıkılaştırmanın gerekebileceği” uyarısı yapıldı.(https://www.evrensel.net/haber/526735)
***
Çukurova'da çiftçiler üretimden kopma noktasında: Zarar büyük gelecek belirsiz -Volkan Pekal-
Türkiye’nin önemli tarım bölgelerinden biri olan Çukurova’da çiftçiler, artan girdi maliyetleri ve düşük ürün fiyatları nedeniyle üretimden kopma noktasına geldi. Özellikle borçla ekim yapan birçok çiftçi, hasat döneminde bekledikleri gelirleri elde edemeyince gelecek yıl tarımsal üretim yapmayı düşünmediklerini belirtti. Çiftçi Cumali Kahraman, “Allah’a emanet üretim yapıyoruz” diyerek plansızlığa tepki gösterdi. Ziraat Mühendisleri Odası (ZMO) Adana Şube Başkanı Ahencan Tayakısı ise tarım sektörünün planlı üretim ve daha güçlü desteklere ihtiyaç duyduğunu vurguladı.(https://www.evrensel.net/haber/526723)
***
Atanmak için bekleme süresi tam 41 yıl! -Vural NASUHBEYOĞLU-
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder