Bize methiye - ORHAN GÖKDEMİR

Hayhuy içinde geçti gitti Haziran. Üzerimize ta 12 Eylül’de bir karanlık bulaşmış, onu temizlemenin telaşı içindeyiz. Yenildik mi? Belki. Ayakta mıyız? Evet. Peki ya umut? Umut insanda… Biliyoruz, eminiz, silkelenip atar bir gün bu karanlık korkusunu halkımız. Bambaşka, aydınlık bir ülke yaratırız hep birlikte yeniden. 

Seçim mi? Seçimden önce yazdık zaten ne oldu ve ne olacaksa. Mücadele etmek zorundaydık, mücadele etmek zorundayız. Örgütlenmek zorundaydık, örgütlenmek zorundayız. Bir bakıma iyi günlerimiz bunlar. Kalabalığız, akıllıyız, uyanığız. Yalnızca dahası lazım bize. 

Madem öyle, 20 Haziran’da kaybettiğimiz Hasan İzzettin Dinamo’yu anlatayım ben size.

                                                                     ***

İkbal kahvesinde oturuyoruz; dostsuz, örgütsüz, parasızız. Yani, yığınla insan içinde yapayalnızız. İçeride kesif bir sigara dumanı, dışarıda sinsi bir güz yağmuru... Faşist ordular kasıp kavuruyor her yanı,  tarifsiz bir sıkıntı kemirmekte içimi... 

Dehşet haberler yayılıyor ülkenin her yanından. Faşizm sevdalıları türüyor pıtrak gibi. E haliyle iyi saatlerde olsunlar tezgâh başında, şeytan azapta gerek!

Savaş ve kıtlık yıllarıydı. Aydın’dan Muğla’ya yürütüldüğü gün eğlence olsun diye işkenceye aldılar şairi. Çine’de kapatıldığı hücrede vurdular tabanlarına kalın sopalarla. Sonra bir jandarmayı bindirip şairin sırtına dolaştırdılar beton koridorlarda. 

Ah alçakların işgali altındaki ülkem, ne desem, ne söylesem sana?

Diyorlar ki “Sana mı kaldı kurtarmak vatanı? Hadi diyelim sana kaldı, mısralarla mı yapacaksın bunu?” Okkalı bir küfür sallıyor şair düzenin gelmişine geçmişine. Dudaklarının arasından bir yılan çığlığı duyuluyor yalnızca.

Ayakları lime lime, aç, yorgun. Daha bir zulası bile yok mısralarını saklayacağı.  Birazdan tuz basacak yaralarına, yarın uzun yürüyüş var. Kim o? Kim olacak, Pülümür Mahpushanesi kaçkını Hasan İzzettin Dinamo!

Kaçmış kaçmasına mahpushaneden, bir de bakmış bütün Türkiye koca bir mahpushane… Bıraksalar dönüp Pülümür’e gardiyanı olacak kendi kendinin. Not ediyor defterine:

“Bizde neden ağlayan bir Fuzulî çıkmış

Şimdi anlıyorum bunu derinden.

Kaç Fuzulî, Fuzulî olmadan önce

Kahrolup gitmiştir üzüntülerinden.

Öyle çekmişim ki

Artık benden sonra

Birkaç satırımın yaşaması bile

                        bana vız geliyor.

Artık bahçemdeki yemişlere

                        ne güler yüzlü bir dost

                        ne hırsız geliyor.

Demek diyorum, bu duruma gelirmiş

                        budana budana bir şair.

Ölümsüzlüğe sırtını dönmüş şiir

Artık acıya meydan okuyabilir.”

İkbal kahvesinde oturuyoruz; dostsuz, örgütsüz, parasızız. Yani, yığınla insan içinde yapayalnızız. Yine işsiziz, yine takipteyiz, yine örgütsüz, yine umarsız... Dışarıdaki sinsi güz yağmuru yorgun düşer birazdan ama sığınacak başka yer yok. “Garson, çay getir!” 

Çalışmayı özler mi insan? Hasan İzzettin özledi. Mahpusluğu özler mi insan? Hasan İzzettin özledi. Ah, alçakların işgali altındaki ülkem, ne desem, ne söylesem sana? Not düşüyor defterine:

“Göğsümüzün altında çarptıkça yüreğimiz

Savunacağız biz

Güneşi, havayı, suyu ve insanı,

Savunacağız biz,

Kalbin öğrettiği

En güzel şeyi;

Vatanı!”

Kızılırmak kıyısında oturup, kederli bir mahpushane türküsü söyleyerek mutlu bir Anadolu düşlemekti suçu. Sabaha çıkmamak için direnen gecelerde Eyüp sabrıyla bekledi. Gül dalları yerine demir çubuklar vardı münzevi pencerelerde. Say ki dedelerin bir masal yaşadı, say ki acılar masaldı.

Çalışmayı özler mi insan? Hasan İzzettin özledi. Mahpusluğu özler mi insan? Hasan İzzettin özledi. Ah ki alçakların işgali altındaki ülkem, ne desem, ne söylesem sana? 

Bilirim, ölen bir şaire mezar gerekmez, bir avunuş sayılmaz romantik ağlayışlar. Ama yine de her gece oturup gizlice sayarım yıldızları, çaresizliğime ağlarım.

Bilirim bir gün ansızın gelir bahar. Münzevi parmaklıklardan kurtulurum ve yine özgür olurum. Bir bahar sabahı gibi güzel çocukluğumun kırık beşiğine başımı koyar, uyanamadan günlerce uyurum. 

Uyanır bakarım, çoktan derinliğine çekmiş deniz beni; “Ey unutuş! Kapat artık pencereni…”

                                                                     ***

Uzun bir alıntı bu. Benim “Fena Çocuklar Zamanı”ndan. Güncel hep, bugünün ruhuna uygun. Biz işte böyle bir tarihin içinden sıyrılıp geldik. Umutsuzluk ne? Umut insanda. 

O diyor ki bize; 

“Demek, diyorum, bu duruma gelirmiş

                        budana budana bir şair.

Ölümsüzlüğe sırtını dönmüş şiir

Artık acıya meydan okuyabilir.”

Acıya meydan okuyan şiirlerimiz var ve faşizme meydan okuyan çocuklarımız... 

Daha ne!

Orhan Gökdemir / SOL

Davud ve Golyat - İBRAHİM VARLI

Eski Ahit’te geçen mitolojik bir hikâyenin kahramanlarıdır Davud ile Golyat (Davıd and Golıath). M.Ö. 11. yüzyılda Kenan ülkesinde, bugünkü Filistin, geçtiği rivayet edilir. Tarihler boyunca anlatıla gelen meşhur düelloya tutuşan Davud ve Golyat’ın hikâyesi aynı soydan gelen İsrailoğullarıyla Filistinlilerin savaşı sırasında yaşanır.

Kral Talut liderliğindeki İsrailoğulları Filistinlilerle Elah Vadisi’nde karşı karşıya gelir. Filistinlilerin en güçlü askeri olan Golyat her gün İsrailoğullarına meydan okur ve karşısına çıkabilecek güçlü biri olup olmadığını haykırır. Kendisine bu kadar güvenmesinin nedeni çok uzun ve iri cüsseli bir savaşçı olmasıdır. Golyat üç metrelik cüssesiyle adeta bir “dev”dir.

Golyat kırk gün boyunca kendisi ile dövüşebilecek bir İsrailliyi savaş meydanına çağırır, “Benimle dövüşecek bir savaşçı seçin. Eğer beni yenerse biz sizin köleniz oluruz. Fakat ben onu yener ve öldürürsem, siz bizim kölemiz olursunuz” der. Ama hiç bir İsrailli dev cüssesinden ötürü cesaret edemez. Golyat, 40 gün boyunca her sabah ve akşam bunu yapar.

O sıralarda henüz bir çocuk olan ve savaştaki görevi yiyecek taşımak olan Davud gönüllü olur. Askerlere “Bu Filistinyi öldürecek ve İsrail’i bu utanç verici durumdan kurtaracak adama ne verilecek?’ diye sorar. Askerler ona, “Kral Talut onu zengin edecek ve kızını ona verecek” derler. Askerler krala gidip Davud’un Golyat ile savaşmak istediğini söylerler. Kral Talut, Davud’un cesaretine hayran olur ama yine de onu vazgeçirmek ister. Kral Talut, Davud’a “Bu Filistinli ile savaşamazsın. Sen bir çocuksun, o ise, ömrü boyunca askerlik yapmıştır” der.

Ve bir gün bir Davud çıkar...

Bunun üzerine Davud, ‘Babamın bazı koyunlarını kapmak istedikleri zaman bir ayıyı ve bir aslanı öldürdüm. Bu Filistinli de onlar gibi olacak. Yehova bana yardım edecek” der. O zaman Talut ona, “Git ve Yehova seninle beraber olsun” der.

Davud ısrar edince ona bir zırh ve silah sunar. Davud bunu da kabul etmez. Golyat’ın karşısına bir sapan ve bir kaç taş ile çıkar. Golyat onu gördüğü zaman gözlerine inanamaz. Davud’u çok kolayca öldürebileceğini zanneder.

Golyat saldırıya geçmeden önce Davud hızlı bir şekilde görünmeden saklanarak sapanıyla bir taş fırlatır ve Golyat’ı alnından yaralayarak yere düşürür. Ardından sersemlettiği Golyat’ın kafasını keser, düelloyu kazanır.

En büyük savaşçıları Golyat’ın öldürülmesiyle Filistinliler dağılır, savaşı kaybeder. Davud’un küçük yaşı ve cüssesine rağmen koca bir devi yenmesi kendisini efsaneleştirirken, sonrasında İsrail Krallığı’nın da başına geçer.

Devler göründükleri kadar güçlü değildir

Davud ile Golyat’ın savaş arenasındaki meşhur düellosunun anlatıldığı hikayenin verdiği mesaj şudur; “dev”ler esasında göründükleri kadar güçlü değildir, yenilmez sanılanlar da yenilmez değiller. Buradaki “dev” ile kastedilen kimi zaman iri cüsseli bir savaşçıdır, kimi zaman bir diktatördür, kimi zaman da yenilmez sanılan ordulardır.

Onları güçlü gösteren tüm özellikler, aynı zamanda zayıflıklarının da kaynağı. Kimi zaman küçük bir strateji, bir hamle, bir dokunuş bütün bir büyüyü yıkabilir. Yeter ki devin karşısına çıkma cesareti bulunsun.

Golyatlara karşı Davudlaşmalı

24 Haziran itibariyle artık yeni bir dönem başlamış oldu. 16 Nisan referandumuyla kurulmak istenen tek adam rejimi artık kurumsallaştı. Bundan on altı yıl önce işbaşına gelen siyasal İslamcılar istedikleri rejim değişikliğini resmen gerçekleştirdiler. Bütün bir memleketin kaderi tek bir adamın eline terk edildi. Bundan böyle yeni bir memleket sathı mahalli söz konusu. Haliyle oyunun da kuralları değişti. Yeni taktikler, yeni stratejiler yeni mücadele biçimlerine kuşkusuz ki acilen ihtiyaç var.

Baskın seçim sonuçları kimseyi yılgınlığa sevketmemeli. Güven Gürkan Öztan hoca dün yazısını şu sözlerle bağlamıştı, “24 Haziran baskın seçimleri sonuçları itibariyle karamsarlığın yayılmasına, havlu atılmasına sebebiyet vermemeli. Bugünün Türkiye’sinde AKP iktidarının 16 yıllık baskısına rağmen halen toplumun ilerici güçleri miting alanlarında, sandık başında buluşuyorsa, işsiz kalmayı, özgürlüğünden mahrum kalmayı göze alarak mücadeleye devam ediyorsa umutlanmak için yeteri kadar nedenimiz mevcuttur. Bu tablo bizlere mücadelenin olmazsa olmazlarını da göstermektedir. 25 Haziran sabahı daha çok çalışma, özgüveni koruma, ümidi büyütme anlamında dünden çok daha hayatidir.”

Evet şimdi ümidi de umudu da cesareti de büyütme zamanı. Günümüzün Golyatlarına karşı Davud’un cesaretini kuşanmalı. Başka çıkar yolumuz yok.

İbrahim Varlı / BİRGÜN

Bazı saptamalar ve yorumlar - OĞUZ OYAN

24 Haziran Seçimleri ikinci tura kalmadan sonuçlandı. Şimdi sonuçlar çıkarma zamanı. Saptama ve yorumlarımızı birarada yapmaya çalışalım.

• Türkiye'de siyasi partilere ve adaylara adil ve eşit olanaklar tanıyan seçim hukuku ve uygulamaları AKP öncesinde iyi-kötü çalışıyordu. AKP ile birlikte bu uygulamalar önce iyice aşındırıldı, 2011 sonrasında ve bilhassa OHAL altında girilen son iki yoklamada ise tamamen yıkıldı. Bunun en görünür kurumsal zaafları YSK, RTÜK, AA ve TRT gibi seçim güvenliğinden ve seçim kampanyalarının eşit ve adil bir biçimde kamuoyuna duyurulmasından sorumlu kurumların tamamen iktidarın taraflı aygıtlarına dönüştürülmesi oldu. Boşluklar da seçim yasası ve Anayasa değişiklikleri ile kapatıldı; gerekirse, Anayasa Mahkemesi'nin işbirlikçi anlayışıyla, anayasayı takmama tavırlarına (örneğin tarafsızlık yemini etmiş bir Cumhurbaşkanının iktidar partisinin genel başkanı olmasına) kapı aralandı. Yüksek yargının diğer kurumları, Danıştay ve Yargıtay da zaten içerden fethedilmişti. Güvenlik güçleri (polis, jndarma ve TSK) de zaten hiç olmadığı kadar iktidarın güdümüne girmişti. Buna özel güvenlik timleri de eklenebilir. Dolayısıyla, iktidardaki siyasi heyetin seçimleri yitirmesi, sadece bu siyasi heyeti ilgilendirmiyordu; devletin içindeki bütün AKP dönemi yapılanmasını ilgilendiriyordu. Dolayısıyla, bir Meclis ve cumhurbaşkanı değişikliğini çok aşan bir mücadele söz konusuydu; bir rejim inşa eden güce ve onun şekillendirdiği devletin tamamına karşı bir kampanya yürütülmek ve kazanılmak zorundaydı. Yani iş baştan zordu. 

• Bununla birlikte, siyasi iktidarı ve devletteki yapılanmasını ciddi anlamda kaygılandıran bir muhalefet yükselişi 2 ay gibi çok kısa bir süre içinde yaşanabildi. Seçimden önceki son resmi iş gününde üst düzey bürokrasideki boşlukların birçoğu eski AKP'li siyasilerden oluşanlarla doldurulmaya çalışılması açık bir "ya kaybedersek" telaşını yansıtıyordu. Bu kaygı ve telaşın pek de dayanaksız olmadığı AKP'nin oylarındaki 7 puanlık düşüşten, böylece Meclis'te sandalye üstünlüğünü kaybetmesinden, MHP ile seçim ittifakını şimdi de bir koalisyon biçiminde sürdürmeye mahkum olmasından da belli oldu. Ama birşey daha belli oldu: Mutlak hakimiyet inşa etme denemeleri yapan bir güç, herşeyi lehine çevirmek için giriştiği bir baskın seçimde korkulu rüyalar görmek zorunda bırakılabildi. Az şey değildir. M. İnce ve CHP tabanının bunda azımsanmayacak bir rolü olmuştur.

• Dinci ve milliyetçi sağın yükselişinin sürdüğü bu seçimlerle bir kez daha ortaya çıktı. Aşırı sağ siyaset, siyasi alan üzerine giderek bir yağ yekesi gibi yayılıyor. AKP oy yitirmiş olabilir, ama oyunu koruyan MHP'nin yanına bir de İYİ Parti eklenmiş oldu. Üçte ikilik bir seçmen kitlesini ilgilendiriyor. (Bu kitle içindeki herkesi dinci ve milliyetçi sağ torbası içine tıkmasak ve yüzde 5-10 iskonto yapsak dahi, oran çok yüksektir). Buna Kürt milliyetçiliği yapanları da eklerseniz (azınlık milliyetçiliği diye buna sempati duyacak halimiz yok) kaygı verici bir gerilik tablosuyla karşılaşırsınız. HDP saflarından Meclis'e girip solculuk yapmaya çalışacaklardan bazılarının kafa karıştıracak misyonu da cabası. Buradan sınıf siyasetine yer açmak ciddi çaba gerektiriyor. Ama bu çabaya değer ve elbet orta erimde de sonuç alınır.

• MHP'nin oylarını koruması bu seçimin sürprizi olarak görüldü. Anketçilerin tümünün bu konuda yanılmış olması da sürpriz bir sonuç algısını güçlendirdi. Ama, İYİ Partililerin, seçmen nabzını yoklayan siyasetçilerin, piyasa araştırmacılarının ve gazetecilerin  hesaba katmadıkları veya unuttukları bir Türkiye gerçekliği bulunmaktaydı: Partilerinden koparak parti kuranların seçim başarısı Türkiye'de hep sıkıntılı olmuştu. Mayıs 1967'de CHP'den ayrılanların kurduğu Güven Partisi ile Aralık 1970'de Adalet Partisi'nden ayrılan Demokratik Parti'nin akıbetleri hep böyle olmuştu. Tam da bu nedenle, daha sonra AKP'yi kuracak olanlar önce Erbakan'ın Fazilet Partisi'ni Abdullah Gül liderliğinde ele geçirmeye çalışmışlar, bunu başaramayınca da istifa etmeyip bu partinin kapatılmasını beklemişlerdi. Ama pasif bir beklemeyle yetinmemişlerdi; o sırada Fazilet Partisi hakkında laikliğe aykırı davranışlarından dolayı açılmış davanın bir kapatılmayla sonuçlanmasını garantiye almak için Cumhuriyet Başsavcısına dosyalarla yeni kanıtlar taşımışlardı. O kadar ki bunlar ek bir klasör olarak dava dosyasına eklenmişti. Sonuçta FP kapatılınca peşpeşe Saadet Partisi ve AKP kurulmuştu. AKP'yi kuranlar bir de sıkılmadan FP'nin kapatılmış olmasını anti-kemalist, anti-cumhuriyetçi söylemlerine malzeme yapmışlardı. İktidardaki takım, böyle bir siyasi "ahlak" anlayışından gelmektedir. İktidara tutunmak için yapmayacakları şey yoktur.

• Peki herşeye rağmen İYİ Parti'ye oy kaptıran MHP oylarını nasıl korudu? Muhtemelen şöyle: MHP, 2015 Haziran-Kasım aralığında AKP'ye kaptırdığı seçmenini önemli ölçüde geri kazanmış olabilir. Herhalde AKP'nin itibar kaybetmesi de işine yaradı. Peki İYİ Parti nereden beslendi? Barajı kıl payı geçebilen bu parti MHP'den transfer ettiğinden daha fazlasını AKP'den kazanmış görünüyor. CHP'den de biraz katkı aldığı anlaşılıyor. İYİ Parti'nin daha fazla CHP oyunu devşirmesinin önüne geçen iki etken olmuş gözüküyor: Birincisi M. İnce etkisinin bu kanamayı durdurması; ikincisi CHP ile seçim ittifakı kurulması nedeniyle baraj sorununun ortadan kalkmış olması. Eğer bu ittifak olmasaydı, İYİ Parti'ye baraj atlatmak için CHP seçmeni ek çaba içine girebilirdi. Stratejik oy kullanan CHP seçmeninin bu çabayı HDP için gösterdiği ve HDP'nin bu destek sayesinde barajı aşabildiği açıkça belli oluyor. Bu çaba, kötünün kötüsüne (Cumhur ittifakına Meclis'te Anayasayı referandumsuz değiştirebilecek 400+ milletvekili sağlanmasına) engel olmuş durumda.

• Cumhurbaşkanlığı seçimlerine gelince, M. İnce CHP oyuna 8 puan fark atarak önemli bir oy artışı gerçekleştirmiştir. Bizim de katıldığımız seçim öncesi tahminlerine göre hem İnce hem Demirtaş beklenebilecek sonuçlar elde etmişlerdir; ama aynı şey Akşener için söylenemez; hem kendi iddiasının hem genel beklentinin çok altında kalmıştır. Akşener'in kendi partisinin oyunun altında bir performans göstermesi sürpriz olmuştur; bunun nedeni, CHP'den İYİ Parti'ye kayan oydan çok daha fazlasının Akşener'den İnce'ye yönelmiş olmasıdır. İnce, Erdoğan'ı yenebilecek bir çekim merkezi olarak öne çıkmıştır. Ancak gene de Akşener'in Erdoğan'a gidecek oyların daha önemli bir bölümünü çekebilmesi beklenirdi; bunu yapamadı (veya partisinin yaptığı kadarını başaramadı).

• İnce, basın toplantısında kendisi ile Tayyip arasındaki 10 milyon oy farkına değinerek sonuçlara itirazı olmadığını söyledi. Oysa, yüzde 50 barajıyla girilen bir ilk tur seçiminde, bu baraj ile olan oy farkına bakılmalı. Bu da, yüzde 84 katılım oranıyla, yaklaşık 1,2 milyon oydur. Bunun yarısının diğer adaylardan kaydırılmış olması durumunda, 600 binlik bir kaydırmayla ikinci tur engellenmiş olurdu. Bu miktar önemsiz değildir gene ama acaba hiç mi olasılık dahilinde değildir? Unutmayalım, 2017 referandumu yüzde 51,4 ile kaybedilmesi itirazsız sindirildikten bir yıl sonra, CHP Genel Başkanı aslında o referandumda "Hayır" oylarının yüzde 51,6 ile kazandığını açıklamamış mıydı? 

• Peki bundan sonrası? Anamuhalefet partisi açısından bakılırsa, seçim öncesi yazılarımızda değindiğimiz gibi, yeni bir liderlik ve üst yönetim oluşumu için basınçlar artacaktır. Nitekim seçim akşamında CHP üst yönetiminin perişanlığına bakılırsa bu basınçlara direbilmek de zor olacaktır. Peki, eğer CHP Genel Başkanı istifasını açıklayarak bir olağanüstü genel kurul çağrısı yapmazsa, parti içi muhalefet bunu yapabilecek midir? Muhalefet olağanüstü kurultay çağrısını yerel seçimler öncesine mi denk getirecektir veya sonrasına mı öteleyecektir? Kıran kırana bir genel başkanlık yarışmasına mı tanık olunacaktır? Ya da mevcut genel başkan, olağanüstü kurultayı yerel seçimler sonrasına öteleme koşulunu içeren bir çekilme iradesi mi geliştirecektir? Göreceğiz.

• Ülke ve toplum açısından huzurlu günlerin beklenemeyeceğini daha önceki yazılarımızda vurgulamıştık. AKP ve Erdoğan şimdiye kadar en iyi yaptığı şeyi yapmaya devam edecektir: Toplumu ayrıştırmak, din temelli bir eğitime ve devlet yapılanmasına yönelmeye devam etmek, kendi sermayedarlarını özellikle palazlandırmak, emekçilerin haklarını tayınlamak, kamu mallarını haraç mezat peşkeş çekmek, OHAL rejimini (belki kısa bir aradan sonra) sürdürmek, ekonomide neoliberal sistemin kısıtları dışına tek bir adım atmamak, bu arada adım adım yaklaşan ekonomik krizin sonuçlarını (IMF'li veya IMF'siz bir programla) emekçilere yüklemek... Bütün bunların yapılabilmesi için de otokratik rejimin vidalarını daha fazla sıkmak durumunda kalmak. Buyurun yeni Cumhurbaşkanlığı sisteminin faziletlerine... 

Oğuz Oyan / SOL

TATANKA’dan dolayı İnce’ye şair diyen ilk kişi Bülent Arınç’tır - ÜNAL ÖZMEN

“Evli, bir oğlu ve Tatanka adlı bir şiir kitabı var.” Muharrem İnce, yerel Yalova gazetelerindeki yazılarını derleyip 2005‘te yayımladığı “Bu Kaçıncı Kirlenişin Beyaz” kitabına yazdığı özgeçmişini bu cümleyle bitiriyor. RTE, İnce’nin kişiselleştirerek eşi ve çocuğu ile birlikte andığı kitabına dil uzatınca belki de hiç beklemediği bir tepkiyle karşılaştı. 

RTE, sanata ve sanatçıya çok hakaret etti, hepsinden de hak ettiği yanıtı aldı. Fakat İnce’ninki, onun sanat ve sanatçıya yönelik tutumunun nedenini ortaya seren cinstendi: “O şiirleri ben yazdım ben, ben yazdım! … cahil adam ben yazdım! … cahil adam!..”

Muharrem İnce’nin ses tonuna yansıyan öfkesi, insanların namusu saydıkları yapıtları ile alay etmenin ne demek olduğunu anlamalarına vesile olur mu? Sanmıyorum, çünkü islamcılar için sanat içine tükürdükleri hokkadan başka bir şey değil. Onlar için insanı betimleyen, hayallerini dışa vuran etkinlikler özgürleştiricidir ve uzak durulmalıdır. Aşık olamamalarının, hayal kuramamalarının, türkü söyleyememelerinin, şiir yazamamalarının kısacası islamcıların soyutlama becerisinden yoksunluklarının nedenidir bu. Yoksa duygu ifadesinden bir insan nasıl erotizm çıkarabilir.

İnce’nin kitaplarında ISBN ve barkod yok, nedeni kendini yazar/şair olarak görmemesi ve kitaplarından telif talep etmemesidir. ISBN’li va barkodlu tek kitabı, yayıncılık yaptığım dönemde benim bastığım “Buyurun Sayın İnce”dir (Sobil, 2012). Satacağını bildiği halde telif talebinde bulunmadı; danışmanlarını kastederek “satarsa gidin afiyetle yiyin” dedi ve biz de dediğini yaptık! 

Yazar emeğinin tadından mıdır nedir herkesin şiir yazıp şiir kitaplarına kimsenin dönüp bakmadığı bir dönemde, Muharrem İnce’ye Tatanka’yı, yayımlanmamış şiirlerini de dahil ederek yeniden kitaplaştırmayı teklif ettim. Şiirlerini derleyip toparlamaya çalıştığı bir sırada odasına Anadolu Ajansı muhabirlerinden biri gelir. Bir milletvekilinin masasında ancak kanun metinleri olacağını düşünen meraklı muhabirin sorusu üzerine İnce “Yakında yayınlanacak şiir kitabı” olduğunu söyler. Muhabirin ısrarını karşılıksız bırakmaz, birkaç sayfanın kopyasını verir. Sonraki gün CHP grup başkan vekili aşk şiirleri yazan “şair” olarak haberleştirildi. RTE, çaresizlikten olsa gerek, seçim meydanlarında 2012’nin işte bu haberini kullanıyor. 

Sahne arkadaşı İbrahim Tatlıses olan RTE’nin ve Tatlıses’ten “tombul tombul memeler” türküsünü dinleyerek ilham alan havuz yazarlarının öpüşmeden erotizm çıkarmalarını çok görmemek gerek. 

Bu ara kendisini şair olarak görmeyen İnce’ye “şair” payesini layık gören ilk kişinin TBMM başkanı Bülent Arınç olduğunu anımsatmam gerek: Arınç, AKP kurucularından ve üç dönem milletvekilliği yapmış Avni Doğan’ın katkısı ile hazırlattığı “Şair Milletvekilleri” kitabında, İnce’nin kitabına adını veren Tatanka dahil üç şiirine yer verdi. Şair Milletvekilierine teşekkürünü sunduğu Önsöz’ünde Arınç, kitabın kültür ve edebiyat dünyasına katkı sağlaması temen-
nisinde bulunuyor. Arınç sayesinde şiirleri ISBN’li bir kitaba giren İnce, böylece ilk kez “şair” olarak anılmış oluyordu.
Kitap projesine ne mi oldu; yazarın şiirlerini derleyip toparlanmasını bekliyor. Öyle görünüyor ki daha çok bekleyeceğiz. Bir cumhurbaşkanına elini çabuk tut diyemeyeceğimize göre… 

••• 

Şair Milletvekilleri kitabına şu adresten ulaşabilirsiniz. https://acikerisim.tbmm.gov.tr/xmlui/handle/11543/2254

Ünal Özmen / BİRGÜN

"Türkiye'nin aleyhine çalışan en önemli örgüt!" - Arslan BULUT

AKP'li Mehmet Özhaseki, "Şu anda Türkiye'nin aleyhine çalışan en önemli örgüt FETÖ'dür. FETÖ'nün şu ana kadar İslam'a verdiği zararı komünistler, ateistler, Allahsızlar, kitapsızlar veremedi." dedi.
Özhaseki, "PKK, FETÖ ve DEAŞ aynı devlet tarafından hem para verilerek hem lojistik destek sağlanarak hem de örgütlendirilerek Türkiye karşısında faaliyet gösteren unsurlar haline getiriliyor. PKK, ırkçılık üzerine kurulmuş, kendi kardeşlerine kurşun sıkar hale gelmiş insanlardan oluşuyor. Bunlar hendekler kazarak büyük İsrail devletinin uzantısı gibi düşündükleri bir terör devleti kurmaya çalıştılar. Çok şükür bu bela geçti." diye konuştu!

                                                                                       ***

Bence seçimlerde tercih yapmak için sorulacak en önemli soruyu sordu Özhaseki!
Gerçekten şu anda Türkiye'nin aleyhine çalışan en önemli örgüt hangisidir? FETÖ, PKK ve IŞİD, bir devlet tarafından kurulmuş ise ki o devlet ABD olsa gerek; AKP'nin yerel yönetimlere özerklik öngören parti programını da gönderen devlettir!
Yani ABD, AKP'nin kuruluşunda da vardır, katkıda bulunmuş ve tam destek vermiştir. ABD Dışişleri Bakanlığı da Abdullah Gül'ü 5 aylık liderlik kursundan geçirmiştir!

                                                                                      ***

Tabii denilebilir ki "Örgüt sözünü CHP çok kullanır. Parti örgütü derler. Diğer partiler de birer örgüttür. Teşkilât demek yerine Türkçe örgüt demek daha doğru değil mi?"
Evet ama örgüt kelimesi, 12 Mart'tan beri öyle bir anlam kazandı ki seslendirildiğinde önce terör örgütlerini çağrıştırıyor! Partiden bahsedildiğini vurgulamak gerekiyor ki terör örgütleriyle karıştırılmasın.
Adalet Bakanı Abdülhamit Gül de "Bugün 'FETÖ'nün siyasi ayağı nerede' diyenler, bunların dershaneleri kapatılırken, bunların gazeteleri kapatılırken, televizyonları kapatılırken, bankaları ya da kurumları kapatılırken kim, hangi siyasiler oraya gittiyse destek için, siyasi ayağına baksınlar." dedi.
Televizyonlar kapatılırken destek için gidenler arasında CHP'li ve MHP'li milletvekilleri de vardı ama iş dershanelere gelene kadar ABD'nin kurduğu söylenen FETÖ örgütü, AKP ile aynı menzile gidiyordu!

PKK hendek kazarken "dokunmayın, operasyon yapmayın" diyen de AKP iktidarı idi.
IŞİD, Suriye'nin bir kısmına hâkim olacak derecede örgütlenirken, militanlarının Türkiye'den geçmesine seyirci kalan da AKP iktidarı idi.
Üç terör örgütünün kuruluşunda değil ama yayılıp genişlemesinde, AKP iktidarının büyük rolü vardır.
Bu durumda "şu anda Türkiye'nin aleyhine çalışan en önemli örgüt" hangisi oluyor?

                                                                                     ***

Bunları bir tarafa bırakalım. 16 yıllık AKP politikalarını gözden geçirelim. Ekonomi yabancılara devredilmiş durumdadır. Büyük kısmı Atatürk döneminde kurulan şeker fabrikaları bile satıldı. Tarım ve hayvancılık çökertildi. Yerli tohum yok edildi. Tohumu İsrail'den alıyoruz. Patates ve soğan fiyatları, bu politikaların sonucudur. Daha sırada ormanlar, su kaynakları ve yaylaların satılması var
Dış politikada ise Türkiye, kendi egemenliğinde olan İzmir ve Aydın'a bağlı 18 adayı Yunanistan'a terk etmiş durumdadır!
Şimdi sormak gerekir? FETÖ, PKK ve IŞİD terör örgütlerinden biri veya üçü birden konsorsiyum halinde Türkiye'nin yönetimini bir süreliğine ele geçirselerdi, Türkiye'ye ne kadar zarar verebilirlerdi?
Gerçi PKK'nın ne yapacağını, etrafına hendek kazdıkları ilçelerde gördük. IŞİD'in ne yaptığı da Suriye'deki kafa kesmelerinden bellidir. Yine FETÖ, Türk ordusunu, yargıyı, emniyeti ve üniversiteleri ele geçirmişti. Siyasi iktidara her istediklerini yaptırıyorlardı.
Peki ne oldu da bu iş birliği sona erdi? Onu kavga başlamadan bir ay önce Fetullah Gülen söyledi! "İrin havuzları" dediği rüşvet paralarından bahsetti. Anlaşıldı ki, AKP örgütü, FETÖ'yü devlette maaş karşılığı çalıştırıyor ama ihale komisyonlarından zırnık vermiyordu!
Seçimden önce kendimize soralım:
-Şu anda Türkiye'nin aleyhine çalışan en önemli örgüt hangisidir?

Arslan Bulut / YENİÇAĞ

Yarın güneş doğacak mı?.. - MEHMET FARAÇ

"Balık hafızalı" diye sakın ola aşağılamayalım kimseyi... Ama çuvaldızı kendimize batırırken de çekinmeden söyleyelim, unutkan bir milletiz vesselam...
Çoğumuz geleceğe bakarken ya da tehlike kapımıza dayanırken, ne yaşamadığımız geçmişin okuduğumuz tarihini anımsıyoruz ne de bizzat yaşadığımız günlerin geride kalan acılarını ve en önemlisi de ihanet odaklarının yaptıklarını!..
Memlekette "parlamenter demokrasi" var ya, ülkenin geleceği için ve bu "millet"i yönetenleri seçmek için sandığa gidiyoruz sıklıkla... İşte sandığa giderken de bazen "geçmiş"i olmayan ülkeler ya da uluslar gibi davranıyor çoğumuz...
Yani bize bu ülkeyi vatan yapan süreci, bizi yoksulluk ve cehalet ortamından "ulus"a çeviren mücadeleyi sanki bir çırpıda unutuveriyoruz...
Bakınız işte, yeni bir "sandık" dönemi... Yine seçim süreci ve yine milletin karar aşaması... Ancak bu sıradan bir seçim ya da tercih dönemi değil...
Bir futbol karşılaşması da değil bu süreç... Takım tutar gibi lider tutulacak ve de sağcılık-solculuk uğruna "parti" tutulacak bir dönem değil bu dönem!..
Çünkü millet 24 Haziran'da yalnızca kendisinin değil, en önemlisi de "rejim"in geleceğine, yani ülkenin, hepimizin "yarın"larına karar verecek...
Ve bu "yarın"larda, yalnızca bu ülkenin topraklarındaki yaşam süreci değil, asıl önemlisi de bu ulusun çocuklarının geleceğine karar verilecek; "Karanlık mı aydınlık mı?.."
İşte sağcı-solcu, ilerici-gerici ya da Doğulu-Batılı olarak değil, tam aksine 80 milyon için de asıl yaşamsal soru budur zaten;
"Orta Doğu bataklığında, huzura muhtaç ülkeler gibi inleyen bir 'tek adam' devleti mi, yoksa Kurtuluş Savaşı'nın ardından kurulan ve her birey için çağdaş demokrasiyi de özümseyen uygar cumhuriyet mi?.."
                                                                                      ***
Cumhuriyetin karar günü...
Aman dikkat!.. 24 Haziran sabahı milletvekili, muhtar ya da belediye başkanı seçmeyeceğiz...
Yani bizi sandığa gitmeye zorlayan siyasal tercihlerimiz olmayacak bu kez... Çünkü bu kez yapacağınız tercih tek kelimeyle "memleket" meselesi...
Yani bizi kimin yöneteceğinin meselesi değil bu kez sandıkta karşımıza çıkacak olan...
Tam aksine, "tek adam"lığa özenen birilerinin rejimi nasıl değiştireceklerinin ve özetle ülkeyi nasıl ele geçireceklerinin de meselesidir 24 Haziran...
O halde yazının başındaki asıl vurguya dönelim; bu kez "geçmiş"i unutarak ya da geleceği sorgulamayarak sandığa gideceğimiz bir dönemde değiliz!..
Velhasıl bugünden itibaren "cumhuriyet"e sevdalı her yurttaş sorgulamalı yaşadığı toprakların "dün"ünü ve de "yarın"ını...
24 Haziran'ın "seçim" değil, memleketin ve milletin geleceğiyle ilgili "kader günü" olduğunu iyice anlayabilmek için bu ülkenin soylu ve mücadele dolu "geçmiş"ine bakarak bir kez daha soralım;
Nasıldı bu ülke cumhuriyetten önce?.. Hangi koşullarda yönetiliyordu 100 yıl kadar önce bu coğrafya?..
Ve de "Viyana kapılarına" dayanmış bir imparatorluğun sınırları yavaş yavaş erirken, Osmanlı daha hangi tehditlerle yüz yüzeydi, çok değil daha 98 yıl önce?..
Yani 23 Nisan 1920'de, TBMM'nin açılışından önce, bu ülkenin yoksul şehirlerinde neler olmuştu acaba?.. Hangi yokluklar, ihanetler ve acılar yaşamıştı bu topraklar?..

                                                                                        ***
Kurtuluş'u unutmayın...
Konu "yarın"larımız ise üzerine basa basa soralım; Ülkenin "bilfiil işgal" edildiği, "bütün tersanelerine" girildiği ve memleketi idare edenlerin "gaflet, dalalet ve hatta hıyanet" içinde olduğu yıllarda nasıldı acaba bu ülke?..
Şu günlerde, ülkenin dörtte birinin yaşadığı İstanbul ne haldeydi 100 yıl önce?.. İstiklal Caddesi'nde, hangi düşman birlikleri dolaşıyordu, Beyazıt Meydanı'nda hangi ülkenin zırhlı aracı meydan okuyordu bu ülkenin insanlarına?..
Güzel İzmir ne haldeydi Yunan işgali sırasında?.. Ege şehirlerinde, dağlarında "efe"ler kime karşı çarpışıyordu?..

Padişahlar ve şehzadeleri düşmanla iş birliğindeyken, hainler İngiliz gemileriyle kaçma hazırlığı yaparken, Kuvvayı Milliye yokluklar içinde ne yapıyordu acaba?..
Çanakkale'de, Kurtuluş Savaşı'nda 103 yıl önce, kaç bin kişi şehit düştü bu vatan için?.. Kaç kadın cepheye mermi taşırken can verdi?..
Anadolu'nun dört köşesinde, köylerde mezralarda ve yoksul viranelerde büyüyen kimler gazi oldu bu güzelim topraklar uğruna?..
Velhasıl geri kalmış, parçalanmış ve gafiller yüzünden işgale uğramış bu topraklardan Aydınlanma Devrimi'nin ışığında uygar bir ülke ve çağdaş bir ulus yaratan Büyük Devrimci Mustafa Kemal Atatürk ve silah arkadaşları hangi mücadelelere girdi canları pahasına?..
Özetle; Cumhuriyet ve "laik rejim" kolay mı kuruldu?..
İşte tüm bu sorular nedeniyle de "yarın" yapılacak olan sıradan bir seçim değil,"cumhuriyet"in kader günüdür...
Yarın, tam 98 yıldır cumhuriyetten rövanş almak için sinsice pusularda bekleyenler, rejime son darbeyi vurmak isteyecekler...
O halde şehitlerin ve gazilerin kanları üzerinde kurulan Türkiye'nin geleceğine sahip çıkınız...
Aksine; Pazar günü -yarın- Truva kısraklarının ve hilafet özentilerinin beklediği sonuç çıkarsa, Aydınlanma Cumhuriyeti'nin bekası için pazartesiden itibaren tek soru kalacaktır geriye; "Yarın güneş doğacak mı?.."
                                                                              ***

Kaosun değişmeyen uyarısı!..
Bu ülkede son 16 yıldır yapılan her seçim öncesinde laik cumhuriyetin yaşadığı erozyonlara dikkat çektik, toplumu uyardık ancak karşı devrimciler ve bölücü terör unsurları hep mesafe katetti...
Yukarıdaki yazı da aslında "16 Nisan referandumu"ndan bir gün önce kaleme alınmıştı... Bugün anımsatılmasının nedeni belli; Memleket gericilik- bölücülük batağında çırpındığı sürece bu tür yazılar her zaman güncel ve her zaman geçerli olacak...
Evet; toplumun bir kesimi 16 Nisan 2017'de cumhuriyetle kavganın iyice büyütüldüğü referandum sürecinde, yukarıdaki yazıda yer alan uyarıları da ne yazık ki dinlemedi, kaygıları anlamadı...
Ve işte bu yüzden cumhuriyetle ilgili erozyon referandumdan bir yıl sonra daha da büyüdü ve 24 Haziran tehdidi karşımıza dikildi...
Yarın 24 Haziran... Memleketin geleceği açısından yine yaşamsal nitelikte bir seçim var... Ve biz yine uyarmış olalım;
Bu kez "Halk" ile rant güruhunun, "İYİ" ile kötünün, "Saadet" ile kaosun seçimidir bu...
İşte bu yüzden de "millet" olarak, hangi gerekçe ile olursa olsun; sakın ama sakın, "terör" yandaşı "bölücü"lere ve laiklik düşmanı "gerici"lere tek oy vermeyin, cumhuriyete sahip çıkın...


Mehmet Faraç / YENİÇAĞ

2017’den bir yazı - KORKUT BORATAV

16 Nisan 2017 referandumundan önce yayımlanan bir yazımın önemli bölümlerini okurlarımla tekrar paylaşmak istedim. O tarihteki görüşlerimin 24 Haziran 2018 seçimleri arifesinde de büyük ölçüde geçerli olduğunu düşünüyorum.

Birkaç güncel gözlemi de yazının sonuna ekliyorum. 

                

Anayasa Referandumunun İki Sorusu

Referandumda karşımıza çıkacak olan Evet / Hayır  pusulaları bizlere aslında hangi seçenekleri sunmaktadır?

18 maddelik Anayasa Değişiklik Taslağı’nda yer alan ilk 15 maddeyle 1982 Anayasası’nın  68 maddesi değiştirilecektir. Bu operasyonun amacı nedir?

Referandumu Türkiye’nin gündemine getiren iktidar destekçileri ve Cumhurbaşkanı, bu taslağın hukuki çözümlemesine girmiyor. Anayasa değişikliğinin, aslında başka bir şeyleri hedeflediğini ileri sürüyorlar:  “Türkiye’yi bölmek, parçalamak isteyen karanlık güçlerin; terörün yenilgisi”; “millî birlik, beraberliğin sağlanması…”

Bu “yüce” amaçların gerçekleşmesi için sözü edilen 18 maddelik metnin niçin gerekli olduğu ise bir türlü açıklanmıyor.

Bana göre anayasa referandumunda bizlere aslında iki soru sorulmaktadır.

Birinci olarak İslamcı bir rejime geçişin hızlandırılmasını  kabul ediyor muyuz? İkinci olarak, Türkiye’yi yönetecek olan Cumhurbaşkanı’na sınırsız dokunulmazlık sağlanmasını kabul ediyor muyuz?

16 Nisan’da   oylanacak olan anayasa değişikliğinin somut hedefleri bunlardır.

"Hayır” kampanyasını sürdüren akımların, örgütlerin hemen hemen tümü, bu iki seçeneğin oylanmakta olduğunun farkındadır; ancak bu tespiti vurgulamaktan kaçınmaktadır.

Nedenlerin tartışılması, 2017’nin  Türkiye ortamına ışık tutabilecektir.

İslamcı Rejime Geçiş

Referandum, toplumumuzun iki büyük blokunu karşı karşıya getirmektedir. İslamcı ve Cumhuriyetçi bloklar…

Bugün AKP tarafından temsil edilen siyasî İslamcılığın nihaî hedefi bellidir: Bir hayli yıpranmış olan Cumhuriyet’in, ana çizgileriyle Müslüman Kardeşler doktrinine uyan İslamcı bir rejime dönüştürülmesidir.

Bu “yeni rejim”in tüm öğeleri kesinleşmemiş olabilir; nihaî yapısı zamanla oluşturulacaktır.  Âcil gündem, “halk Müslümanlığı”nın Siyasî İslam tarafından “fethi”nin hızlandırılmasıdır. “Fetih” tamamlanınca rejim değişikliğinin önü açılır. Yeni rejimin ana çerçevesi hızla oluşturulur;  zamanla dönüşüm tamamlanır.

Ne var ki, yıpranmış 1982 Anayasası dahi, Cumhuriyet rejiminin temel ilkelerinden bazılarını korumaktadır. Bu özelliği nedeniyle, sözünü ettiğim. “fetih”in tamamlanmasını kösteklemekte; güçleştirmektedir. 16 Nisan referandumunun hedeflediği sınırsız iktidar gücü, bu engeli hızla aşacak kritik bir adım olacaktır. Bu hedef ortadadır; onu, anayasa taslağındaki  18+68 maddeyi deşifre ederek ayrıca “keşfetmek” gereksizdir.

İslamcı blokun karşısında, cumhuriyetçi blok  yer alıyor.  Bunlar, Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluş ilkeleri ve (en “gevşek” kapsamda) ortak değerleri ile barışık insanlardan oluşuyor.

Çok geniş bir yelpazeden söz ediyorum. İdeoloji ve siyaset açısından farklı akımlara, birbiriyle uzlaşamayan sağ ve sol uçlara uzanır.  “Vatan bölünmez” ilkesini, anti-emperyalist konumlar ve bağımsızlık tutkularıyla birleştiren sert milliyetçi renkleri içerir. Bölgesel, etnik, kültürel   özerkliklere sıcak bakan liberalleri de kapsar. Tüm siyasî meşreplerden katıksız demokratlar, aydınlanmacılar buradadır. Sol uçta sosyalizmle barışık insanlar yer alır. Büyük çoğunluk, Alevîliği de kapsayan bir Müslümanlık kimliği taşımaktadır.

Cumhuriyet değerlerini ve bunların İslamcı karşıtlarını temsil eden sözcükler, olgular, kişiler, kurumlar üzerinde özenli, doğru anketler yapılsa, öyle sanıyorum ki, cumhuriyetçi kalabalığın  bugün dahi İslamcı bloktan daha geniş olduğu ortaya çıkacaktır. Zira, yukarıda sözünü ettiğim “fetih” süreci, henüz  tamamlanmamıştır.

Bu renk ve meşrep kargaşası, cumhuriyetçi kalabalığın birlikte, aynı doğrultuda  hareket etmesini neredeyse imkânsız kılar.  Sadece, tümünü birleştiren değerlerin tehdidi ortak tepkileri tetikleyebilir. Anayasa referandumu böyle bir ortam oluşturmuştur ve tepkilerin 16 Nisan’da sandıklara yansıması beklenebilir. Şu şartla ki, anayasa taslağının Cumhuriyet’in tasfiyesini hedeflediği, cumhuriyetçilerce algılanmış olsun…

Muhalefet Kampanyası

Muhalefet, İslamcı rejim hedefinin farkında olmasına rağmen, referandum kampanyasında bu önceliği vurgulamaktan uzak durdu. “Hayır” kampanyasında bugün birleşenler, AKP’nin stratejik hedeflerini algılamakta geciktiler. Gecikmenin, önceki dağınıklığın bedelini  şimdi ödüyorlar.

Kısa kronolojik hatırlatmalar yararlı olabilir:

2007’nin “tehlikenin fakında mısınız?” kampanyası ve Cumhuriyet mitingleri ile başlayabiliriz. O tarihteki Cumhurbaşkanı seçimi vesilesiyle laikliği savunma platformu, eksik kaldı: Sosyalistler “ulusalcı” teşhisi nedeniyle uzak durdu. Liberal ve orta-sağ çevreler ise “darbeci” suçlaması ile cephe aldı.   

                   

Liberallerin, orta-sağın bu tutumu, AKP’nin karşı saldırısına ve Cemaat’in Ergenekon/Balyoz operasyonlarına yeşil ışık yakmış oldu. 

Sonraki yıllarda sosyalist sol, aydınlanmacı çizgiyle kopukluğunu adım adım aştı. 2013 Haziran kalkışması sonrasında laiklik karşıtı uygulamalara en etkili direnmeler, sosyalistlerden gelmektedir; CHP’den değil…

Niçin CHP’den değil? Zira, 2007 sonrasında AKP-Cemaat ittifakının, din ve laiklik konularında sağladığı ideolojik hegemonya, CHP’yi giderek savunmacı bir konuma sürükledi. Laiklik karşıtı İslamcı politikaların eleştirilmesi, liberal aydınların da katkısıyla “din karşıtlığı” olarak teşhir edildi. Bu tür suçlamalar, CHP yönetimini adım adım  tutsak aldı; lider kadrosunda bir “suçluluk psikozu” yarattı; köşeye sıkıştırdı.

“AKP, laikliği tasfiye gerekçesiyle eleştirilmeyecektir…”  Bu örtülü direktif, Kılıçdaroğlu tarafından güncel politikalarda bir CHP ilkesi haline getirilmiştir.

Nisan 2017’ye gelindiğinde CHP, sosyalistler, liberaller, orta-sağ, referandumun, “İslamcı rejime geçiş” hedefini içerdiğinin farkındadır. Ne var ki, AKP’nin ideolojik hegemonyasının genişlemiş olması, bu teşhisin kampanya platformuna taşınmasını frenlemektedir.

Referandum süreci başlarken muhalefet iki seçenekle karşı karşıyaydı: Cumhuriyet değerlerini açık-seçik savunmak ve AKP’ye açıkça Cumhuriyeti tasfiye suçlaması ile yüklenmek… Veya, “Hayır” platformunu “tek adam yönetimine karşı parlamenter demokrasiyi savunma” gündemi üzerine yoğunlaştırmak…

İkinci muhalefet çizgisi yeğlendi…

Cumhurbaşkanına Sınırsız Dokunulmazlık

Cumhurbaşkanına sınırsız dokunulmazlık… Yazının   başında işaret ettiğim gibi, 16 Nisan oylamasının aslında izlediği iki hedeften biri budur.

Meclisi feshetme yetkisi, Cumhurbaşkanı’nın süresini uzatma  imkânı da sağlamaktadır. Süreleri üst üste ekleyebilen herkes farkındadır ki, bu düzenlemeler, bugünkü Cumhurbaşkanı’na (belki de) ömür-boyu sınırsız dokunulmazlık sağlayabilmektedir.

Bir olasılıktan söz ediyorum. Esas olan “geleceği okumak” değil, bu hedefin taslağa yerleştirilmiş olmasıdır.

Gülen’ci “paralel yapılanma”nın 2013 sonunda AKP’nin üst kadrolarına karşı gerçekleştirdiği operasyonun dosyaları, belgeleri fiilen kapatılmamıştır. Bir ucu şu anda ABD yargısına taşınmıştır. Sınırsız dokunulmazlık arayışları, bu bilançoyla ilişkili değil midir?

Anayasa değişikliğinin Cumhurbaşkanı’na tanıdığı dokunulmazlık, referandum kampanyasında muhalefet tarafından da vurgulandı. Ne var ki, “neden” sorusu sorulmadı; bu bağlantı üzerinde durulmadı. 2013 referanslı yolsuzluk iddiaları, parlamento dışı muhalefeti, “FETÖ örgütlenmesi” suçlamasıyla karşı karşıya getirmektedir. Ana muhalefet partisi dahi,   bu bağlantıları gündeme getirmede ürkek davranmaktadır.

Bu durum da, faşizmin, Türkiye siyasetine fiilen damgasını vurmuş olduğunu göstermektedir.

17 Nisan İslamcı faşizme sürüklenmeyi frenleyecek önemli bir dönüm noktası olabilir. Her şey, cumhuriyetçi blokun algılama düzeyine ve katılımına bağlı görünüyor.

                                                                    ***

Haziran 2018’de Ek Notlar

Nisan 2017 referandumu arifesinde kaleme alınan yukarıdaki tespitlerin  22 Haziran 2018’de de büyük ölçüde geçerli olduğunu düşünüyorum. Birkaç ek gözlemle yetineceğim.

Birincisi, referandum sonuçları ile ilişkilidir. Yazıda vurgulanan   Cumhuriyetçi ve İslamcı bloklar arasındaki ayrımın bir paraleli, Kürt nüfusun ağırlık taşıdığı illerde de ortaya çıktı. Bu illerin çoğu ve kıyı şeridi “Hayır” oylarının yoğunlaştığı coğrafya olarak dikkat çekti.

Haziran 2018 seçimine giderken benzer bir durum, Kürt seçmenlerin saflarındaki   HDP / AKP ayrışması içinde temsil edilmektedir.  Ancak, HDP/AKP ilişkileri, Cumhuriyetçi / İslamcı karşıtlığına oturamaz. Burada değinmekle yetinelim.

Cumhurbaşkanlığı adayı belirlenirken Abdullah Gül’ün dışlanması, CHP saflarında Cumhuriyetçi akımın etkisini ortaya koymuştur. Ne var ki, Kılıçdaroğlu, partisini Cumhuriyetçi / İslamcı karşıtlığının dışında  tutmaya öncelik vermektedir.

Başarılı bir manevra  sonunda oluşturulan CHP / İyi Parti /Saadet seçim ittifakı, CHP liderinin bu önceliğine de hizmet etmiştir.  Aday listelerinde sosyalistler ve militan aydınlanmacılar tırpanlanırken, Saadet Partisi’ne ayrıcalık verilmiştir.

Buraya Nasıl Geldik?

1991 genel seçim sonuçlarına bakınız: Orta/Sol partiler (SHP+DSP) toplamı yüzde 31,5 oyla öndedir. Demirel’in DYP’si yüzde 27; Mesut Yılmaz’ın ANAP’ı yüzde 24 oy almıştır. Bugünkü Cumhur İttifakı’nın öncülleri (Refah ve Milliyetçi Çalışma partileri) ise seçime ortak listeyle girmiş ve yüzde 9,7’lik  oy toplamıyla marjinal konumda kalmıştır. 1991 yılı, böylece,  Cumhuriyetin temel ilkeleriyle kavgalı olmayan Orta Sol / Orta Sağ partiler bloku, seçmenlerin  %83’ünün desteğini aldığı bir tarih olarak dikkat çekiyor.

On yıl sonra İslamcı bir partinin tek başına iktidar olmasına yol açan ve 2017-2018’de Türkiye Cumhuriyeti’ni tasfiye eşiğine sürükleyen dönüşümlerde, 1991 siyasetine hâkim olan düzen partilerinin büyük sorumluluğu vardır. Sicilleri, kadroları ve seçmenleri itibariyle  Cumhuriyetçi değerlerin ana temsilcisi olarak bilinen SHP, DSP, CHP’nin sorumluluğu  daha da ağırdır. Bu bilançoyu sürekli hatırlatmak zorundayız.

Cumhuriyetçi / İslamcı karşıtlığı, CHP geleneğini temsil eden bu partilerin isteğiyle oluşmadı. Ancak, bu ikilemle karşılaştıktan sonra, Cumhuriyetçiliği savunmak bu partilere düşmeliydi; bugünkü koşullarda CHP’ye düşmelidir.  

Bu sorumluluktan kaçmak, aydınlanmacı mirasın reddi demektir. İslamcı faşizme karşı açık ve etkili mücadele de, bu mirası hem özümseyen, hem de sınıf mücadelesi gündemiyle zenginleştiren  sosyalist, komünist, devrimci akımlara düşecektir; düşmektedir.

Korkut Boratav / SOL

‘Adalet’ mi ‘oralet’ mi? - Meriç Velidedeoğlu

Demek ki değerli dostlar, bugünle birlikte, “48 saat” kaldı, başlığı oluşturan soruya milletçe vereceğimiz yanıtı öğrenmeye.

Yine de yaşamamızın son “16 yıllık” dönemine ve sonunda bugün,    “Adalet”  kavramının karşısına “Oralet”le çıkıp dikilen “AKP” iktidarının, ülkeyi bu duruma getirmesinin nedenlerine, kısaca değinmeli diyorum. 

Yıllar önce, yaklaşık yarım yüzyıl önce, Hıfızı Veldet Hoca, şöyle demişti: “Adalet’in dolaysiyle de ‘hukuk güvencesi’nin, kesin olarak gerçekleşmediği yerde, bırakınız ‘Hukuk Devleti’nden gerçek ‘İNSANLIK’tan bile söz etmeye olarak yoktur!” 
Katılmamak olası mı?
 
Yaşamakta olduklarımızı, yaşatılmakta olanları düşünürsek, bunların pek çoğunda adaletin varlığından söz edebilir miyiz? 

Ya da “Hukuk Devleti”nden... Dahası, yer yer “insanlık”tan... 

H.V. Velidedeoğlu, bu durumu da, “ülkedeki yöneticilerin, kuralların üzerinden atlayarak ‘Keyfi İcraat”a sapmaları” olarak görmüş, ardından da “bu ülkelerde ‘Hukuk Devleti’nin karşıtı olan ‘Keyfi Devlet’ yönetimi geçerlidir!” diye vurgulamıştı. 
Bu ‘keyfi yönetim’i oluşturacak, kural ve yasaların seçiminin ilk adımları da, hemen hemen yine yarım yüzyıl önce, “1975”in ortalarında atılmıştı. 

O dönemin, “Milliyetçi Cephe” hükümetinin İçişleri Bakanı olan “Milli Selamet Partisi”den Oğuzhan Asiltürk, neredeyse yarım yüzyıllık, kökleşmiş bir uygulamayı bozup, “Din Görevlisi” olarak yetiştirilen “İmamlar”ı, Emniyet’in kadrosuna yerleştiriyordu bir bir. Kuşkusuz bilinçli olarak seçilmişti “Emniyet”. 

Ne var ki değerli dostlar, bu tutumun, zamanla kendilerine de uygulanacağının ayrımında olamayan onca kurum, dernek ve kuruluştan hiçbir tepki gelmez,  “TSK” dışında... Ve anımsanacağı gibi, yalnızca askeri okullara, İmam Hatipli’lerin alınmasına izin verilmez. “TSK” bağlamında nereden nereye?.. 

Konumuzu sürdürürsek, Emniyet’e alınan imamlarla açılan yol, Başbakanlık’a dek uzanır; bir “İmam Hatip”li, Başbakan olur; R.T. Erdoğan, ilk “İmam Başbakan”dır; “laik çağdaş bir hukuk devleti” olduğu, Anayasa’sında yazılı olan, “T.C. Devleti”nde... 
Böyle olunca da noktalanmaz, arkası da gelecektir; gelir... 

İmam Başbakan’ın “cemaat”i, “Allah’ın bütün vasıflarını taşıyan Erdoğan, İkinci Peygamber’dir!” diye haykırınca, R. Tayyip Bey, “Cumhurbaşkanı” oluverir... 

Bilindiği gibi -yasaya göre-Cumhurbaşkanı olacak kişinin, “imam” olma koşulu yok; ama üniversite, ya da üniversite ayarında bir yüksekokul diplonamasının olması şartı var; Erdoğan’ın böyle bir diplomasının olup olmadığı konusu çok tartışılıyor; böyle bir diploması olduğunu açıkça söyleyen Erdoğan, diplomasını köşe bucak saklayacağına, gösteriverse sorun bitecek... 

Ne ki, bu ciddi, yasal sorun, seçim konuşmalarında -ister istemez- yer alacaktır; aldı da. “CHP”nin, Cumhurbaşkanı adayı Muharrem İnce, Çorlu’da yoğun bir kalabalığa seslenirken, bu diploma konusuna da değindi; şöyle: “Son günlerde Erdoğan’ın diplomasının, FETÖ tarafından çalındığı ortaya yayılınca, FETÖ’den açıklama geldi, ‘Çalmak için gittik, ama bulamadık, yoktu!’ dediler!” diye Çorlulara anlatınca, kahkahalarla birlikte alkışlandı uzun süre... 

M. İnce’nin bu konuşmasını TV’de izlerken, gazeteci yazar dostum Deniz Banoğlu’nun Cumhuriyet’te yayımlanan, “Utanmak Erdem”dir!” başlıklı yazısını anımsadım...

Öte yanda, Erdoğan’ın reklam filminde yer alan, “Zümrüdüanka” kuşu, mitoloji kaynaklı bir kuşmuş; adı da genelde, “hayal ürünü olan” şeyler için kullanılırmış; ayrıca bu kuş -zamanı gelince-kendini yakıp, “yok” edermiş... 

Bilmem ki ne dersiniz, Erdoğan’ın bu “Zümrüdü-anka” kuşlu seçim reklamına? 


Haftaya, “her şey”den önce, “Evrensel İnsan Hakları”nın geçerli olacağı bir Türkiye’de buluşmak üzere...

Meriç Velidedeoğlu / CUMHURİYET

24 Haziran’ın dört kesin sonucu - KADRİ GÜRSEL

Türkiye iki gün sonra, tarihinde sandıktan çıkmış bir iktidar altındaki en antidemokratik seçimlerine gidiyor. 24 Haziran seçimleri adil değil, özgür değil, güvenli değil. Muhalif cumhurbaşkanı adayı, konuşmalarından dolayı kapatıldığı hapishaneden sürdürüyor kampanyasını. Basın özgürlüğü yok, fikir özgürlüğü yok. İnsanlar olan bitenden habersiz bırakılıyor, dezenformasyon bombardımanına tutuluyorlar. Muhalefetin medyaya erişimi engelleniyor... 

Tüm bunlara rağmen muhalefetin seçim meydanlarında büyük, coşkulu ve ilgili kitleler bir araya geliyor. İktidarın meydanlarına toplanan kalabalıklarda ise bu çapı ve dinamizmi göremiyoruz. Bıkkınlık, isteksizlik var. İktidar yorgun. Sözünü ve vaadini tüketmiş, dimağı zayıflamış, hataları gülünçleşmiş. 

Türkiye, sandıktan çıkmış bir iktidar altındaki, sonucu en öngörülmez seçimlerine gidiyor. Sonuç derken, sadece yüzdeleri kastetmiyorum. Meselemiz, seçimlerin ülkenin kaderi üzerindeki sonuçlarıdır.
 
Geçmişteki rezillikleri kayıtlarda olduğu halde “işlerini” yüzleri hiç kızarmadan yapmaya devam eden anketçi esnafının iktidarı kayıran “kamuoyu yoklamaları”, hayatın ve sahanın gerçekleriyle değil, sarayın sandıktan çıkmasını istediği ve ilgili yerlere empoze ettiği sonuçlarla uyumlu. Nedeni basit: 16 Nisan 2017 Anayasa Referandumu’nda üretilen ve zaten ne yasal ne de meşru olan sözde yüzde 52’lik “Evet” sonucunun, Haziran 2018 Türkiye’sindeki “Cumhur İttifakı” kisvesi altında, bu varsayılan seviyesinde tutunması mümkün değildir. Nisan 2017’den bu yana köprülerin altından çok sular akmıştır. 

Bu iddiamızı destekleyen faktörler şunlardır: 
Ekonomideki kötü gidişattan kaynaklanan sorunlar seçmen algısında açık ara birinci sıraya yerleşmiştir. 

İYİ Parti ve Saadet Partisi, muhafazakâr milliyetçi seçmen kesiminde gidilmesi mümkün yeni adresler olarak ortaya çıkmışlardır. Liderler bazında da aynı durum, Meral Akşener ve Temel Karamollaoğlu’nun şahıslarında söz konusudur.
 
Meydanlarda Muharrem İnce rüzgârları esmektedir. Muharrem İnce’nin reytingi Erdoğan’ınkinden fazladır, birçok kentte topladığı kalabalıklar da öyledir. 
Bunlara bir de iktidarın, vizyon ve söylemine yansıyan tükenmişliğini ekleyin. Muhalefet, iktidarın yarattığı sorunlara çözüm önerilerini meydanlarda dillendirirken, iktidar bu sorunlar hiç yokmuş gibi bir kampanya yürüttü. 

Seçim sonuçlarını, sahanın iktidar aleyhindeki gerçekleri ile karanlık odalarda iktidar lehine ayarlanmak istenen yüzdeler arasındaki makas açıklığının gerilimi tayin edecek. 
Dolayısıyla, 24 Haziran seçimlerinin YSK tarafından açıklanacak sonuçları ne olursa olsun, içinden geçen sürecin 25 Haziran Türkiye’sine devredeceği şimdiden kesin olan neticeleri şunlardır: 

Birincisi, Türkiye siyasetinde Muharrem İnce adında bir liderin temayüz etmiş olmasıdır. İnce, her halükârda CHP’den daha fazla oy alacak. Bu oyların CHP’de konsolide olabilmesi için, İnce ve CHP’nin lideri Kılıçdaroğlu arasında ülkenin çıkarlarını her türlü kişisel siyasi menfaat mülahazasının üzerinde tutan erdemli bir işbirliğinin 24 Haziran’dan sonra aksamadan devamının temin edilmesi şarttır. 


İkinci sonuç, Millet İttifakı’dır. İttifakın gevşek halkası, İYİ Parti’nin Meclis grubu olabilir. Gevşemeyi önleyecek dinamik ise ittifakın kurumsallaşmasıdır. Bunun bir yolu Saadet Partisi’nin Meclis’te grup kurabilmesidir. Millet İttifakı kurumsallaşırsa önümüzdeki yerel seçimlerde AKP’yi önemli ölçüde geriletmeyi başarabilir.

Üçüncüsü, Selahattin Demirtaş’ın gerçek bir lider, başat siyasi aktör ve Kürt sorununun çözümü için hakiki bir muhatap olarak yükselmesidir. Gizli yapılanmalar ve aktörlerin perde gerisinden, siyasetin güdümündeki istihbarat servisleriyle örtülü anlaşmalar yaparak işleri idare ettiği bir müzakere düzleminden, gelecekteki demokratik bir Türkiye’de parlamento odaklı çözüm zeminine geçildiğinde, Demirtaş’ın buradaki varlığı ve rolü fevkalade müspet bir etkiye sahip olacak. 

Dördüncü sonuç, Türkiye’nin ana akım siyasal İslamcı hareketi, Recep Tayyip Erdoğan liderliğindeki AKP’nin ideolojik, siyasal ve idari krizinin derinleşerek devam etmesi olacaktır. Erdoğan ve AKP’sinin elde kalan kapasitesi kendi sorunlarını dahi çözebilmeye kâfi değil. Dolayısıyla AKP, kendisine kendi içinden bir alternatif çıkararak varlığını ötedeki bir geleceğe taşıyabilme gücüne sahip değildir.

Kadri Gürsel / CUMHURİYET