Madencilerimiz ve Mehmet İstif - EMRE KONGAR

Bu satırlar yazılırken, yüreğimizi dağlayan Soma felaketinde kaybettiğimiz evlatlarımızın sayısı 205’i aşmıştı... 
Tam bu sırada, Gezi Parkı protestolarında Mersin’de, ağzına biber gazı sıkılmış olan Mehmet İstif’in de ölüm haberi geldi... 
İkisi de sorumluların yol açtığı ölümler!

***

Madenciler, emekçilerin simgesi... 
Mehmet İstif de, demokrasi için mücadele edenlerin... 
Emek, insan hakları ve demokrasi birbirinin ayrılmaz parçalarıdır: 
Yüreğimiz, emek, insan hakları ve demokrasi için kanıyor!

***

İnsan zaten ölümlüdür. 
Bir gün mutlaka öleceğini bildiği için de bilinçli ya da bilinçsiz olarak kendini buna hazırlar. 
Kimi insan, semavi, ulvi inançlara sığınır, yaşamını insanlığa, topluma, sevdiklerine adar, demokrat olur... 
Kimisi, dünyevi zevklere, hatta çalmaya, çırpmaya odaklanır, benmerkezci, bencil olur, sadece kendini düşünür, kendi sesini dinler.

***

Kimi insan, hem kendi yaşamına, hem başkalarının yaşamlarına anlam katar, kendini de başkalarını da yüceltir... 
Kimisi hem kendi yaşamını, hem başkalarının yaşamlarını anlamsızlaştırır, yozlaştırır,“deliğe süpürür”.

***

Kimi insan, yaşama doyamadan, hepimizi yasa boğan madencilerimiz gibi, en verimli çağında yaşama veda eder... 
Kimisi de, ailelerinin yüreklerinde bir ateş olan Mehmet İstif gibi 37 veya Berkin Elvan gibi 15 yaşında!

***

Yazıklar olsun o insanlara ki, hem sorumluluk yüklenir, hem sorumluluklarınıyerine getirmez veya kötüye kullanırlar.

***

Yazıklar olsun o insanlara ki, hem ölümlüdürler, hem de cinayet işler, çilekeşhemcinslerini, emekçileri, gençleri, kadınları, erken ölüme gönderirler!  

EMRE KONGAR

Cumhuriyet

Masalı bırakın katlettiniz! - CUMHURİYET

Soma'da yüzlerce emekçinin ölümünden,'bunlar olağan' diyen iktidar, kar hırsı güden ve önlem almayan işverenler ile sarı sendikalar sorumlu.

787 işçi vardı

Soma'daki maden faciasının acısı katlanarak büyüyor. 280ye yaklaşırken  Başbakan Erdoğan içeride 100'den fazla işçinin kaldığını açıkladı. 4'ü ağır 80 emekçinin yaralı olduğu belirtildi. Bakan Yıldız "Patlama sırasında maden ocağında 787 kişi bulunuyordu. 363 kişi kurtuldu" dedi.

İhmaller zinciri

Elektrik Mühendisileri odası, madende dün de süren yangının trafodan değil kapatılmayan bir damardan kaynaklandğını açıkladı. Oda gazları algılayacak ve havalandırma sistemlerini yönetecek sistemlerin yetersiz ve eski olduğu tespitini yaptı. Havalandırma sistemininde tek giriş çıkışın olması facianın boyutunu artırdı.

İHMALLER ZİNCİRİ / HABER İÇİN TIKLAYINIZ

1.500 lira için ÖLDÜRLER! / HABERİ İÇİN TIKLAYINIZ

FACİA GÖZ GÖRE GÖRE GELDİ / HABERİ İÇİN TIKLAYINIZ

16 yaşında ağır işe onay verilmişti / HABERİ İÇİN TIKLAYINIZ

YARALI ÇOCUKLAR VAR / HABERİ İÇİN TIKLAYINIZ

TÜRKİYE İSYAN ETTİ / HABERİ İÇİN TIKLAYINIZ

CUMHURİYET

Yasin ile Reza - ERBİL TUŞALP

Sonunda kendisi için en doğru kararı verdi. “Daha” katılmam dedi.

Değil yüksek yargı kurumlarının toplantıları başka hiçbir toplantıya katılmasın. Evinde otursun. Kitap okusun. Sağlığıyla ilgilensin.

Dahası “baş yasacısına” bir yasa yazdırsın. Katılacağı toplantılara muhalefet liderlerinin, yüksek yargıçların, bürokratların, diplomatların katılmasını yasaklasın. Rahatlasın.

Gözler kapansın örneğin; yeni adli yıl açılış toplantısı düşünülsün:

A’dan Z’ye devlet protokolü, bilim insanları, sivil toplum temsilcileri ve de elbette ülkenin seçkin hukukçuları, herkes kürsüdeki adamı dinliyor.

Salonun ortasına düşen “Siyasetin finansmanı sorununa gelince…” sözleri ön sırayı donduruyor, arka sıralarda küçük bir kımıltı yaratıyor.

Kiminin gözlerinin içinden kahkaha. Kiminin yüzünde al al kızarma. Meselâ…

Kürsüdeki adamın “bu ne iştir” sorusu dalga dalga dolaşıyor. Herkes neyin ne, kimin kim olduğunu; hangi elin hangi cepte dolaştığını bilse de kendini aldatamıyor, kendinden kaçamıyor.

HAYIRSEVER PARANTEZİ
Gözler kapansın. Kürsüdeki adam “yıllar önce” diye anlatmaya başlasın. Son on iki yılın “hayırsever” parantezini açsın.

Yasin el Kadı’nın “Türkiye’yi seven, dindar, yatırım yapmak isteyen hayırsever bir iş adamı” olduğunu söyleyen (11 Temmuz 2006) Başbakan Tayyip Bey, bir yıl önce Reza Zarrab için “Altın ihracatı yapan bir zat. Ülkeye katkısının olduğunu biliyorum. Hayır işlerine girdiğini biliyorum” diyordu. (26 Aralık 2013)

Parantezin içine bakar mısınız… Bir ucunda Suudi Arabistan’dan hayırsever Yasin El Kadı, öteki ucunda İran İslam Cumhuriyeti’nden hayırsever Reza Zarrap var.

Birleşmiş Milletler’in Küresel Terörist’ler listesindeki El Kadı Türkiye’de el üstünde, vatandaşı olduğu Suudi Arabistan’da ayak altında. Türkiye’de siyasi kimliği var. Suudi Arabistan’da vatandaşlıktan çıkarılıyor, mallarına el konuyor.

Yasin El Kadı hakkında ‘kara para aklama’ iddiasıyla soruşturma yürütülen bir “Türkiye sevdalısı” (24 Aralık 2004 ); El Kaide’ye üye olmak ve yardım etmekten soruşturma açılan bir “dindar” (30 Aralık 2004)

Dahası MASAK raporunda El Kadı’nın başkanı olduğu Muvaffak Vakfı adına ‘hayır işleri’ gerekçesiyle topladığı paraların El Kaide’ye aktardığına ilişkin bilgiler de var.

17 Aralık ve 24 Şubat yolsuzluk ve rüşvet olayında da Yasin El Kadı adı geçiyor. Türkiye’nin dış politikasına burnunu (20 Mart 2014); oğlu Muaz’la birlikte ekonomiye elini sokuyor (27 Aralık 2013).

Amerika Birleşik Devletleri Hazinesi’nin “Terrorist”; Başbakan Tayyip Bey’in “kefilim” dediği Şeyh Yasin El Kadı’nın nereden gelip nereye gittiğini anlamanın yolu Nedim Şener’in “Hayırsever Terörist” kitabına bakmaktan geçiyor.

ORTAK PAYDA KARA PARA
Sıra parantezin öteki ucundaki cumhuriyet tarihinin en büyük yolsuzluk ve rüşvet olayının İran asıllı Türk vatandaşı Reza Zarrap’a geliyor.

Kara para artık Yasin El Kadı ile Reza Zarrap’ın ortak paydasıdır. İslami şiddeti desteklemede bir numara olan El Kadı, kara para aklamada ilk sırayı Reza Zarrap’a bırakacaktır.

İktidarla sıkı fıkı ilişki içinde olan Zarrap kendi canını kurtarmıştır ama

15 milyar dolarlık serveti olan ortağı Babek Zencani İran’da cezaevindedir.

Rastlantı ya da yazgı her neyse… Başban Tayyip Bey için Rıza Zarrap da “ülkeye katkısı olan, hayır işlerine giren” biri. Kime hayrı olduğu meçhul değil. Adres teslimi belli.

Edirne Kapıkule’de bir TIR. Zulasında 202 kilo eroin var. Rusya’da gümrüğünde bavullar. İçinde 150 milyon dolar. Atatürk Havalimanın’da: 1,5 ton altın yüklü bir kargo uçağı.

Sonrası çorap söküğü, kanalizasyon patlaması, kolon arızası. İş başındaki siyasi kadronun karıştığı, bölüştüğü, sakladığı, savunduğu olağanüstü kirlilik, büyük bir leke.

Kürsüdeki adam “yeraltını yeryüzüne çıkarmak için bu kadarı da yeterdi” dedikten sonra “87 milyar Euro civarında şüpheli para transferi içinde yer alan ve rüşvet, bağış ve komisyon olarak dağıtılan paranın” dökümünü yapıyor.

Söylenecek olan söylendiği için ön sıra başını eğip utanıp kızarıyor.

Hırsızlık ve arsızlık tarihinin önemli belgeleri iki kişi dışında hiç kimseyi şaşırtmıyor.

Şaşırmış gibi yapanlardan biri “altın ihracatı yapan bu zatın ülkeye katkısından” söz ediyor; öteki “cari açığın yüzde 15’ini kendisinin kapattığını” söylüyor.

Hırsız da arsız da olsa, soygun da vurgun da yapsa nasıl olsa hiç kimse yalandan ölmüyor.

ERBİL TUŞALP

SOL

Hegemonyadan tahakküme - METİN ÇULHAOĞLU

Yarın bir gün şöyle derse hiç şaşırmayın:

“Kuvvetler ayrılığı” mı diyordunuz? İşte size kuvvetler ayrılığı: Haşim Kılıç’a fırça, Metin Feyzioğlu’na posta… TBMM’deki muhalif gruplar zaten umurumda değil. Sonra, kuvvetler ayrılığı kavramına getirdiğim özel yaklaşımla, kuvvetlerin her birinin kendi içinde de ayrılıklar yarattım. Bakın, yargıda biri bir tasarrufta bulunuyor, öbürü “sehven oldu” deyip düzeltiyor; daha ne istiyorsunuz? Kuvvetler hem aralarında hem de kendi içlerinde daha başka nasıl bu kadar ayrı olabilir ki?

“Demokrasi”, “hukukun üstünlüğü” vb. diyenler böyle bir açıklamayı muhtemelen gayrı ciddi bulacaklardır. İstedikleri kadar bulsunlar; Erdoğan kendi yaklaşımıyla kuvvetler ayrılığını fiilen böyle yaşama geçirmektedir.

Kimse kuşku duymasın; daha da geçirecektir…

***

“Özel psikoloji”, “öfke kontrolsüzlüğü” ya da “hastalık” gibi açıklamalar da olabilir.

Olabilir.

Ama olsa bile bunlar başka şeylerin üzerine gelmektedir; yani işin başı ve sonu bunlar değildir.

O zaman “işin başı” nedir?

İsterseniz, kullanılan kavramlar açısından önemli bir saptamaya başvuralım ve bu arada değerli bir çalışmanın yeni baskısının haberini vermiş olalım:

“Özellikle 2011 genel seçimlerinden sonra iktidarını artık iyice garantilediğini düşünen hükümet, bir yandan egemen blok içindeki kaynak dağılımıyla ilgili hırlaşmadan, öte yandan kutuplaştırıcı ve geniş bir kesimi dışlayıcı/ötekileştirici politikaları yüzünden hegemonik bir yönetim olmaktan uzaklaşıp mutlak tahakküme dayanan bir iktidar olmaya yönelmiştir.”

“Hegemonik bir yönetimden mutlak tahakküme…”

Tülin Öngen, yeni basımı yapılan “Prometheus’un Sönmeyen Ateşi” kitabının önsözünde böyle demektedir (Yordam Kitap, s.14).

Çok doğrudur.

Çok doğru olduğu gibi “ötesi” de vardır

***

Ötesi şudur: Siyasette, “nüanslar”, farklılıklar, ayrı-başka olmalar vb. görece statik bir durumdur. Bu statik durum süreç içinde ya yeniden bir eksende toparlanmayla ya da statik durumdaki farklılıkların mutlak yarılmalara evrilmesiyle sonuçlanır.

Türkiye’de düzen siyaseti söz konusu olduğunda ve Erdoğan’ın temsil ettiği çizgi açısından bakıldığında, bugün geri çevrilmesi mümkün olmayan durum mutlak yarılmadır. Ortada, Öngen’in dediği gibi “mutlak tahakküme dayanan bir iktidar” yönelişi vardır.

Belirli odaklar “üzerini çizmişlerdir”, “defterden silmişlerdir”, şudur budur; ama bir yerden sonra fazla önemi yoktur. Çünkü Erdoğan’ın çizgisi bir “aykırılık”, bir “anomali” değil, düzen siyasetinin artık olağanlaştırdığı, yani burjuva siyasetinde yerleşiklik kazanmış bir tarzdır.

Erdoğan çizgisi, işleri mutlak yarılma noktasına bilerek taşımıştır ve şimdi kendini bu yarılmadan hareketle yeniden üretme çabasındadır.

O zaman?

O zaman “kuvvetler ayrılığı”, “hukukun üstünlüğü”, “meşruiyet içinde çare tükenmez”, “çağdaş demokrasi” ve benzeri kavramlar da bir yerden sonra anlamını yitirecektir; yani sokaklardaki, alanlardaki, kurumlardaki, işyerlerindeki direnişler ve “itaatsizlikler” olmadan hepsi havada kalacaktır.

Kısacası Türkiye, “ben öyle fazla şey değil, normal burjuva demokrasisi istiyorum” diyenin bile sokağa çıkması gereken bir noktaya gelmiştir.

Çıksın.

“Normal burjuva demokrasisinin” gelemeyeceğini sokağa çıktığında o da anlayacaktır.

METİN ÇULHAOĞLU

SOL

Faili Meşhur Cinayetler! - MUSTAFA BALBAY

Türkiye, özellikle 1990’lı yıllar boyunca faili meçhul cinayetlere pek çok kurban verdi. Bundan daha kötüsü olabilir mi diye düşünürdüm. Meğer olabilirmiş; faili meşhur cinayetler! 
31 Ocak 1990’da Prof. Muammer Aksoy, 7 Mart 1990’da Çetin Emeç, 4 Eylül 1990’da Turan Dursun, 6 Ekim 1990’da Doç. Bahriye Üçok, 24 Ocak 1993’teUğur Mumcu, 21 Ekim 1999’da Prof. Ahmet Taner Kışlalı, 18 Aralık 2002’de Dr.Necip Hablemitoğlu alçakça saldırılar sonucu katledildiler. 
Ölüm yıldönümlerinde atılan sloganların başında şu geliyordu: 
Katiller bulunsun, hesap sorulsun! 
Bu konuda ne yazık ki kamuoyunu tatmin edici bir sonuç alınamadı. Yıllarca devam eden soruşturmalar sonucunda kimi zanlılar yakalandı ama, tetiği çekenlerden öteye geçilemedi. Operasyonların bir adım ötesi gelmedi. 
Meclis’te kurulan Faili Meçhul Cinayetler Komisyonu da kimi üyelerinin olağanüstü çabalarına karşın çalışmalarını derinleştiremedi. Nedense ciddi çaba harcayan üyeler de bir dönem sonra seçilemedi.

***

Gezi Direnişi ile birlikte başlıkta vurguladığımız bir süreç başladı; faili meşhur cinayetler. 2013 yılı Mayıs ayı sonunda başlayan Gezi Direnişi sürecinde EthemSarısülük, Mehmet Ayvalıtaş, Abdullah Cömert, Ali İsmail Korkmaz, MedeniYıldırım, Ahmet Atakan, Mustafa Sarı, Berkin Elvan, Mehmet İstif yaşamlarını yitirdi. 

Bu olaylarla ilgili başlatılan soruşturmalarda önceki dönemlerden farklı olarak kamera kayıtları önemli rol oynadı. Bazıları gizlense de ortaya çıkarılan kamera görüntüleri ve tanık ifadeleriyle bu cinayetlerin hemen tümünün failleri ortaya çıkarıldı. 
Çıkarıldı ama, faillerin çoğu yargı önüne çıkarılmadı! 
Yargı ve adli kolluk olayların üzerine ciddi gitseydi, bu cinayetlerin tümü aydınlanırdı. 
Bunun somut örneği önceki gün Ali İsmail Korkmaz’ın davasında yaşandı. Güvenlik nedeniyle Kayseri’de görülen davada Eskişehir’de meydana gelen cinayetin tanığının verdiği ifade yürek burkan olayın tüm vahşetini ortaya koymaya yetiyor. 
Tanık Semih Berkay Yapıcı’nın anlatımları, Ali İsmail’in planlı bir şekilde, elbirliğiyle katledildiğini ortaya koyuyor. Ali İsmail’in annesi Emel Korkmaz, oğlunun nasıl linç edildiğini dinlerken bayılıp yere yığılmış. Yere yığılan anne Korkmaz değildir; adalet sistemimizdir, iç barışımızdır...

***

Gezi Direnişi’nin yıldönümü yaklaşırken, aradan geçen bir yıla bakınca şunu görüyoruz: 
Türkiye’yi sarıp kuşatan hukuksuzluk Gezi’ye ilişkin davalarda da kendini gösterdi. O dönem meydana gelen olaylarla ilgili onlarca dava açıldı; biri ötekine benzemiyor. Kimi darbe davasına dönüştü, kimi daha iddianame hazırlanmadan beraatla sonuçlandı, kimi devlet malına zarar vermeye indirgendi, çete kapsamına alınanlar da vardı. 
Salt bu dağınıklık bile yargı sistemimizin şaşılığını ortaya koymaya yetiyor. 
Bütün bunların ötesinde Ali İsmail Korkmaz, Ethem Sarısülük’te olduğu gibi cinayetlerin hâlâ toplum vicdanını tatmin edici biçimde aydınlatılıp davaların sonuçlandırılamaması utanç vericidir. 
Failler bu denli meşhur hale gelmişken, tanıklar olayları tüm ayrıntılarıyla anlatırken böyle bir tablonun yaşanması ortaçağla bile karşılaştırılamayacak bir körlüktür. Gezi Direnişi’nin yıldönümü vicdan sahibi insanlara susmama sorumluluğu yüklemektedir. 
Bu zulme karşı susmak, zulme ortak olmaktır!

MUSTAFA BALBAY

Cumhuriyet

Düştüğü Yeri Yakan Kitap - MİNE G.KIRIKKANAT

“Sabahattin Ali’ye göre edebiyat, her şeyden önce bir mücadeleydi, amacı ise‘insanları daha iyiye, daha doğruya, daha güzele yükseltmek, onlarda bu yükselme arzusunu uyandırmak’ olmalıydı. ‘Edebiyata nasıl başladınız?’ sorusunun yanıtı,‘Kitap okuyarak’ olmuştu.

Sabahattin Ali, bıkıp usanmadan okudu, yazdı, düşündü. Toplumsal çelişkileretepkisini sanat yoluyla gösteren yetkin bir yazar oldu. Öğretmenlik, memurluk gibiişlerde çalıştı, Aziz Nesin, Mim Uykusuz, Rıfat Ilgaz’la birlikte Marko Paşa dergisini çıkarmaya başladı. Yazıları yüzünden tutuklandı, hapis yattı, gizi hâlâ çözülemeyen bir cinayete kurban gittiğinde, henüz 41 yaşındaydı. 
Bulgaristan sınırında öldürüldü. Ölüm haberi uzun süre gizli kaldıktan sonra, 12Ocak 1949 günü gazetelerde yer aldı. Kitapları, ancak 1960 sonrasında yeniden basılabildi, cinayet üzerindeki kuşkular da açıkça 1968’lerde dile getirilmeye başlandı.

***

Sabahattin Ali, 11 Aralık 1945’te, zamanın Milli Eğitim Bakanı Hasan Âli Yücel’e uzun bir mektup yazarak siyasal görüşlerini açıklamış, mektubun bir bölümünde şunları söylemişti : 
‘Millet, kültür seviyesi ve siyasi olgunluğu arttıkça elbette iyiyi kötüden, hası kalpten ayıracak, bu yurda hizmet etmek isteyenlerle başka emellere hizmet edenlerin arasındaki farkı görecekti. 
Fakat karanlık ruhlu insanları en çok korkutan da işte halkın bu olgunluğa varması idi. Bu memlekette atılacak her ileri adımı, kendi hak edilmemiş ekmeklerine bir tecavüz gibi nefretle karşılayan bu insanlar, hiçbir kötü vasıtayı ihmal etmeden açık ve kapalı tezvirlerine devam ediyorlardı. 
Ellerindeki en kuvvetli silah, komünizmdi. Her ileri hamleyi, her ileri fikri bu damga ile gözden düşürmeye uğraşıyorlardı. Köy Enstitülerine komünist yuvası diyen onlardı; Hasan Âli Yücel’e komünistlerin koruyucusu diyen onlardı; Sabahattin Ali’nin, içlerinde bu memleket ve bu millet endişesinden başka bir tek heyecanın ifadesi bulunmayan eserlerine komünist damgası vuran onlardı; Turancıları, ırkçılığı, geriliği himayelerine alan onlardı...’

***

Sabahattin Ali, 25 Kasım 1947’de Ali Baba dergisinde yayımlanan ‘Ne Zor Şeymiş’başlıklı yazısında hem gördüğü zulme isyan ediyor, hem de öldürülmesine yol açacak tehlikeyi işaret ediyordu: 
‘Meğer ne büyük günah işlemişiz! Kanunla, kanunsuz baskılar altında ezile ezile pestile döndük. Bugünün itibarlı kişileri gibi kese doldurmadık, makam peşinde koşmadık. İç ve dış bankalara para yatırmadık, han, apartman sahibi olmak, sağdan soldan vurmak ve milleti kasıp kavurmak emellerine kapılmadık. Bütün kavgamızda kendimiz için hiçbir şey istemedik. Yalnız ve yalnız, bu yurdun bütün yükünü omuzlarında taşıyan milyonlarca insanın derdine derman olacak yolları araştırmak istedik. 
Bu ne affedilmez suçmuş meğer! Neredeyse, yoldan geçerken mide uşakları arkamızdan bağıracaklar: Görüyor musunuz şu haini! İlle de namuslu kalmak istiyor ve ahengimizi bozuyor… 
Çalmadan, çırpmadan, bize ekmeğimizi verenleri aç, bizi giydirenleri donsuz bırakmadan yaşamak istemek bu kadar güç, bu kadar mihnetli, hatta bu kadar tehlikeli mi olmalı idi? 
Namuslu olmak ne zor şeymiş meğer! Bereket, zora katlanmasını bilen bu millet de namuslu.’ 
Sabahattin Ali, halkın sesiydi. Kısacık ömrüne üç ömürlük bilgi, deneyim, kültür, sevgi ve sanat ürünü sığdırdı. Eşi Aliye Hanım’a yazdığı mektuplardan birinde,‘Hep genç kalacağım’ diyordu. Pek çok tasarısını gerçekleştiremeden öldürüldü,hep genç kaldı.”*

***

Araştırmacı yazar Orhan Tüleylioğlu’nun, pek çok yazar ve sanatçının yaşamından kesitlere yer verdiği Yalnız Kitap çalışması, dünyada ve Türkiye’deki kitap düşmanlığının kaynağına inerken kitabın gücünü de vurguluyor. Çıkar odakları için cahil halkı burnuna halka takıp oynatmak, bilinçli halkı yönetmekten elbette çok daha kolay. 
İşte bu anlamda Türkiye’yi Atatürk’ten sonra yöneten tüm iktidar odaklarının toplumsal cehaleti sürdürmekte büyük başarı sağladığını; Sabahattin Ali’den beri zalimin de mağdurun da aynı kalmasından ve kitap yazmanın da okumanın da hâlâ“tehlikeli” olmasından anlıyoruz. 
O günden bugüne, değişen tek şey, namusluların azalıp namussuzların artması. Çünkü cehalet, sonunda gireceği çıkmazı da üretir!

* Alıntı: Yalnız Kitap, Orhan Tüleylioğlu/um:ag Vakfı Yayınları, 2014

“Kitabı yargılarsanız kitap da sizi yargılar.” 
STEPHEN KING

GNOKTASI
Yazar 
Yazdıkça yazar mı 
Okudukça yazar mı 
Nereden çıkar bunca fikir 
Dert yazar 
Derman yazar 
Güler yazar 
Güldürür yazar 
Ağlar yazar 
Ağlatır yazar 
Sen yazar 
Ben yazar 
Uzak uzak diyarlar 
En yakınlar, şuralar 
Kısacık boylu yazar 
Uzun upuzun yazar 
Kalemden taşar 
Kalbime yazar 
Doğru doğru yazar 
Yalanı yalan yazar 
Açar örtüsünü dünyanın 
Çırılçıplak yazar 
Utanır kirlerden 
Olan bitenden 
Kıyısından örter yazar 
Lafını tartar yazar 
Duramaz yazar 
... 
Su akar 
Gün doğar, gün batar 
Yazar yazar

REFİKA TORAMAN 

MİNE G.KIRIKKANAT

Cumhuriyet

Kim Cumhurbaşkanı Olamaz? -MUSTAFA BALBAY

Anayasanın 104. maddesi cumhurbaşkanının temel görevinin devlet kurumları arasında düzeni ve uyumu sağlamak olduğunu yazar. 
103. maddede de Cumhurbaşkanlığı yemini vardır. Bu yeminde milletvekili yemininde yer alan sorumlulukların yanı sıra devletin başı olarak cumhurbaşkanının tam bir tarafsızlık içinde çalışmasına vurgu vardır. 
Her iki maddede vurgu yapılmış yetki ve sorumluluklara bakınca bu ülkede kimlerin cumhurbaşkanı olmaması gerektiği çok net ortaya çıkıyor. Danıştay’ın kuruluş yıldönümü törenine damgasını vuran Başbakan adeta, “herkes cumhurbaşkanı olur, ben olmam” diyor. 
Bir söz vardır; insan dünyayı zapteder, ağzını zaptedemez... Başbakan bu sözü her fırsatta doğrularken eline yeni yetkiler geçtiğinde daha neler neler yapacağını da ortaya koymuş oluyor. Daha şimdiden sadece devlet kurumlarını değil, tüm özel ve özerk kurumları da kendisine bağlı hale getireceğini ilan eden Başbakan’ın Köşk’e çıkması halinde bunun da ötesine geçeceğini, tarihimizdeki “kelle vurma” yetkisine de rahmet okutan bir icraata girişeceğini görmemek için kayıtsız şartsız bu iktidardan besleniyor olmak gerekir.

***

Gazetelerin çoğu Danıştay olayını Van depremi ve Başbakan’ın icat ettiği “Van mitune” ile ilişkilendirmiş. AKP’nin yarı ve tam resmi yayın organları daha çok ikinciyi tercih etmişler. Onlara göre Başbakan, kendisine laf edene çıkıştı ve haddini bildirdi. Aslında bu yaklaşım da Başbakan’ın adım adım yükselttiği ayrımcılığın ve karşıtlık üretme siyasetinin kabulü anlamına geliyor. Demek ki, Başbakan’ın karşısında bu ülkeye ait görmediği yurttaşlarımız, kurumlarımız var. 

Böyle bir Başbakan girişte vurguladığımız sorumluluklardan hangisini yerine getirebilir? 
Van depremi tanımında da elbet haklılık var. Van’da yaşanan acıların yüzüne vurulmasını hazmedemeyen Başbakan devletin tepesinde deprem etkisi yapacak bir çıkış yaptı. Gerçi bizim devletimiz bu tür depremlere dayanıklı hale geldi ama bu kez depremin artçılarının da olması kaçınılmaz.
Aslında önceki gün yaşananlara bir başka tanım şu olabilirdi: 
Danıştay’da hukuk cinayeti! 
8 yıl önce işlenen Danıştay cinayetinden sonra bu kez, tüm protokol kurallarını, devlet geleneklerini, anayasal hakları hiçe sayan bir başka kıyım daha yaşanmış oldu.

***

Parlamenter sistemin 3 ana ayağı var; yasama, yargı, yürütme. Yargının da kendi içinde üç ana ayağı var; sav, savunma, hüküm. Mesleki anlatımla, savcılar, hâkimler ve avukatlar. 
Kuvvetler ayrılığı ilkesinin bir kişinin iki dudağı arasında sakız haline geldiği, yargının da paralelden eşkenara kadar geometrinin tüm şekillerini aldığı bir ortamda barolar, üzerine düşen sorumluluğu fazlasıyla yerine getirdi. Gerek belli başlı büyük barolar gerekse Türkiye Barolar Birliği, “bu ülkede kurumlar var” dedirten bir sorumluluk üstlendiler. 
Önümüzdeki sıcak gündem, Cumhurbaşkanlığı seçimi... Ele geçiremediği kurumları hazmedemeyen, onları yok saymak için her şeyi yapan bir kişi, cumhurbaşkanlığı makamına oturunca, bunları tümüyle bitirmek için zaman kaybetmeyecektir. 
Bütün bunlardan öte şu soru daha da büyümüştür: 
Kendine hâkim olamayan bir kişi, ülkesine nasıl hâkim olacaktır? 
Bu soru 76 milyon yurttaşın gündeminde olmalıdır. 
İnsanlar, hele hele sorumluluk makamında oturanlar, sadece yaptıklarından değil yapmadıklarından da sorumludur. 
Bu anlayışı Köşk’e çıkarmama sorumluluğu sağduyu sahibi herkesindir.  

MUSTAFA BALBAY

Cumhuriyet

3. Havalimanı Borçlarını Kim Ödeyecek? - ÇİĞDEM TOKER

Hazine’nin, büyük altyapı projelerine “borç üstlenimi” adıyla verdiği garanti yönetmeliği 19 Nisan’da yayımlandı. 
Tartışma büyüyünce Hazine, “KİT projelerini üstlenmiyoruz” diye açıklama yaptı. 
Biz de burada “Üstü örtülü olarak kastedilen 3. havalimanı mı” diye sorduk. 
Öyleymiş...

Hazine Müsteşarı İbrahim Çanakcı, Avrupa Yatırım Bankası’nın Marmaray Projesi’ne sağladığı ek finansmanla ilgili törende “DHMİ, KİT statüsünde olduğu için, bizim 3. havalimanı projesinde borç üstlenmemiz söz konusu değil” dedi. 
Peki nasıl olacak? 
Görünen o ki, “uğruna kaç ağacın kesileceğini” Çevre ve Şehircilik Bakanı’nın bile bilmediği, 22.1 milyar Avro’luk projenin muhtemel borçlarını DHMİ üstlenecek. 
Peki hangi mali yapıyla? 
Borç, Hazine’nin değil de DHMİ kayıtlarında görününce, vergilerimiz kurtuluyor mu?

***

Bu sorunun cevabını Sayıştay’ın -Meclis’te görüşülmesi engellenen DHMİ-2012 raporunda arayalım: 
- Gelir artışı, gider artışlarının gerisinde. Net işletme sermayesi negatifdüzeyde. 2012’de eksi 708 milyon TL. 
- Harcama kaynak yapısı harcamalar lehine artarak sürecek. 
- Kuruluşun ödeme yükümlülüklerinde zaman zaman aksamalar yaşanıyor. 
- Mali yapı her geçen yıl olumsuz seyir izliyor. Gelir artışı sağlanmazsa, yabancı kaynak kullanımı artabilir. 
- Kuruluşun (DHMİ) mali yapısının güçlendirilmesine yönelik planlama yapılması gerekiyor. Ödenmemiş sermayenin ödenmesi başta olmak üzeregelir ve kaynaklarda artış, maliyet ve giderlerde ise tasarruf sağlayıcıtedbirlerin alınması önerilir.

***

İşin özeti şu: Hazine’nin üstlenmeyeceği, 22.1 milyar Avro’luk projenin borcunu, sermaye artırımı ihtiyacı bulunan bir KİT üstlenecek (!) 
Peki bir KİT, sermaye artırımını Hazine olmaksızın yapabilir mi? 
Yapamaz... 
Bugünlerde Ankara kulislerinde, yeni bir “torba kanun”la, DHMİ’nin, dolayısıyla 3. havalimanının “borç üstlenimini kolaylaştıracak” bir düzenlemeden söz ediliyor. 
Diğer yandan, 3. havalimanı bir yana; “Borç Üstlenimi Yönetmeliği” kapsamında bulunan 3. köprü ve şehir hastaneleri için bile, henüz sözleşmeler imzalanmadı. 
Buna gerekçe olarak da projeler için kredi talep edilen bankaların henüz son kararı vermemesi gösteriliyor. 
“Borç Üstlenimi Yönetmeliği”ni daha çok tartışacağız.  

Sızlayan Kemikler Ülkesi
Kırk Oğuz Atay olsa, trajedisini anlatmaya kelimelerin kifayet etmediği, “genç ölüler”in değil; “sızlayan kemikler” ülkesinin de öteki adıdır artık Türkiye. Devletin polisinin taammüden vurduğu 16 yaşındaki bir çocuğun, 16 kiloya düşerek ölümünü “müstahak” gören sözlerin edildiği, bu sözlere alkış tutanları görüp dili tutulanların ülkesi... “Can çekişmek nasıl bir şey bilir misin Olric. Hayır efendimiz, nasıl bir şey? Ona söyleyebileceğin o kadar şey varken susmaktır Olric.” 

ÇİĞDEM TOKER

Cumhuriyet

Gecekondu yıkıldı, antik tiyatro ortaya çıktı-YURT

İzmir'de, Kadifekale eteklerindeki kamulaştırılan gecekonduların yıkımı sırasında Antik Roma Tiyatrosu'nun sahnesi ile bağlantılı duvarların bir bölümü ortaya çıktı.

İZMİR - İzmir Büyükşehir Belediyesi, bölgedeki Antik Roma Tiyatrosu'nun gün yüzüne çıkarılması amacıyla başlattığı kamulaştırmalarda bugüne kadar 11 milyon lira ödedi. Kadifekale'de gecekondular arasına sıkışıp kalan tiyatronun ortaya çıkarılması için onlarca parsel kamulaştırıldı.
Tiyatronun bulunduğu 12 bin metrekarelik alan üzerinde yıkımlar devam ederken, molozların kaldırılmasıyla Roma dönemin ait eserler yavaş yavaş ortaya çıkmaya başladı. Çıkan eserler arasında, 16 bin kişilik olduğu sanılan Antik Roma Tiyatrosu'nun sahne kısmı ile bağlantılı duvarlar, bu yapıda kullanılan taşlar da yer aldı. Yıkımlar tamamen bittikten sonra, kazıların 2015 yılı içinde başlayacağı bildirildi.

16 BİN KİŞİ KAPASİTELİ
Kadifekale'deki antik tiyatro ile ilgili en ayrıntılı bilgi, 1917-1918 yıllarında bölgede incelemeler yapan Avusturyalı mimar ve arkeologlar Otto Berg ve Otto Walter'ın araştırmalarında ve araştırmalarına yönelik hazırladıkları plan ve kesitlerde bulunuyor. 16 bin kişi kapasiteli olduğu düşünülen tiyatronun kalıntılarının Roma dönemi özellikleri taşıdığı, pek çok araştırmacının ilettiği de bu bilgiler arasında yer alıyor. Eski kaynaklarda, Erken Hıristiyanlık yani Roma İmparatorluğu'nun paganizm döneminde İzmirli St. Polikarp'ın bu tiyatroda öldürüldüğü ve tiyatronun tarihin trajik sahnelerine şahitlik ettiği öne sürülüyor. Büyükşehir Belediyesi antik tiyatroyu aslına uygun olarak ayağa kaldırdığında, Efes Antik Tiyatro'da olduğu gibi burada da konserler, gösteriler yapılabilecek.

YURT

RTE: Edepsizlik Yapma Öcalan, RTE’ye: Zırvalama - ORHAN BURSALI

Türkiye Barolar Birliği Başkanı Prof. Dr. Metin Feyzioğlu’nun Danıştay konuşmasınıdikkatle okudum. Başbakanın “edepsizlik” suçlamasını haklı çıkartacak bir şeyler aradım, cımbızla çekip alacağım ama bulamadım. Çok edepli, saygılı ve kucaklayıcı bir dil ile yaşadığımız bir yıl içinde adalete, yargıya, hukuka, yasalara ilişkin sorunları dile getirdi Feyzioğlu...
Başbakanın tepkisinin zerresini hak etmedi. Hatta, “edepsizlik yapma’ gibi dile getirenin haletiruhiyesini ortaya seren suçlamalar karşısında bile dik ve onurlu durdu, aynı dili asla kullanmadı.. Ama bir insan muktedirlik mertebesine ulaşmaya görsün, 2 milyon oy kaybetse de yerel seçimlerin galibi olmaya görsün...
O mertebeden, aşağıdaki kendisinden olmayan eçiş büçüş şeylere; seçimleri kaybetmiş zavallılara; iktidar yoksunlarına; aldığı kararları ve uygulamalarını eleştirenlere; hukuku, yasaları ve milletin birlik ve beraberliğini anımsatanlara karşıdır, bu davranışı... Feyzioğlu’nun şahsında sadece tüm barolara ve avukatlara değil davetli olarak da bulunduğu Danıştay’ın yanı sıra, aslında milletin yüzde 57’sine “edepsizlik yapma” diyerek hakaret etmiştir başbakan...Feyzioğlu, tepeden tırnağa, ülkenin hukuki sorunları üzerine bir konuşma yaptı. Her bir paragrafı! RTE, sanki “Van” konusunda söylediklerine tepki veriyormuş gibi yaptı aslında Van bahane, esas tepkisi, yargı ve hukuk sorunlarına yapılan eleştirilere!

Esas hedefi yargı ve hukuk 
Feyzioğlu’nu izlerim, grevdeki işçilere gider, sanatçılara gider, nerede mağdur insanlar varsa onlarla konuşur ve itibarını onları savunmakta kullanır. Van’da da 44 aile konteynırlarda yaşıyorsa bu konunun halledilmesini dile getirdi, hepsi o kadar!
RTE, Feyzioğlu’nun konuşması için baştan sona siyaset yaptı diyor. Hukuka, yargıyadurmadan saldır ama yargının adaletin sorunları, bulunduğun yerde dile getirilince,siyaset yapıyorsun, bu edepsizlik de. Anayasa Mahkemesi Başkanı Haşim Kılıç’tan sonra Feyzioğlu’na da “cüppeni çıkar siyasete gel” demesi, artık kabak tadı verdi.RTE, şunu asla kabul edemeyecek: Yargı, güttüğün devletin bürokratik mekanizmasının bir parçası değil, anayasanın ve parlamenter sistemin dayandığı üç sacayağından biridir. (Hükümet, Meclis ve yargı.) İktidarını, yasal ve anayasal davranıp davranmadığını, yasalara uygun iş yapıp yapmadığını denetleyecek tek güç yargıdır. (Meclis, iktidar çoğunluğu nedeniyle bunu gerçekleştiremiyor.) Ama yargıyı da hallaç pamuğu gibi attığı ve üzerinde baskı uyguladığı için, tek güç Anayasa Mahkemesi kalmıştır.
Biz kaz kafalılar anlayalım artık: RTE’nin bütün bildikleri, söyledikleri ve yaptıkları doğrudur. Bu nedenle, kendi dışındaki insanların ne düşündükleri, neyi neden eleştirdikleri, Feyzioğlu’nun ortaya koyduğu tablo hiç önemli değildir, hepsi yanlıştır.İşte, tüm diktatörlerin çıktıkları en son nokta burasıdır..

Öcalan, RTE’ye zırvalama dedi 
Abdullah Öcalan, dün Diyarbakır’da Demokratik İslam Kongresi topladı. Öcalan cin gibi! RTE’yi de, MİT gibi kurumlarını da parmağında oynatıyor. RTE’nin veDavutoğlu’nun, Kürtlere ve Ortadoğu’ya karşı uyguladığı “biz İslam ve ümmetiz” biçimindeki, sözde “birleştirici” politikasını, Öcalan sahipleniyor ve RTE/Davutoğlu ikilisine karşı çok iyi kullanıyor ve bir karşı silaha dönüştürüyor! Vallahi helal olsun.
Bakın kongrede okunan bildirisinde ne diyor: “Çağdaş İslami ümmet ‘millet birliğini’anlamlı bulur. Ama bu asla ‘tek devlet, tek millet, tek bayrak’ zırvalamaları anlamına gelmemektedir.”
RTE/Davutoğlu, hem ümmetçi bir siyaset güdüyor ama hem de ümmetçilikle 180 derece çelişen “‘tek devlet, tek millet, tek bayrak” diyor.
Başbakan en son Çanakkale’de geçen 18 Mart’taki törende “Şehitlerimiz bir bayrak için, bir vatan için, tek bir millet, tek bir devlet için canlarını ortaya koydu” dedi. Ondan 14 gün önce de Adıyaman mitinginde (4 Mat 2014) ve Fatih Projesi tablet dağıtım töreninde de (17 Şubat 2014) aynısını tekrarlamıştı: “
Şunu unutmayın ki bizim dört tane önemli başlığımız var. Kim ne derse desin, bunlar üzerinde kimseye operasyon yaptırmamalıyız: Tek millet, tek bayrak, tek vatan, tek devlet.”
Öcalan doğrudan başbakanı hedef alıyor: “Tek devlet, tek millet, tek bayrak zırvadır”.Kürt ulus devletçisi Öcalan, başbakanın “ümmetçi” politikasını çok kullanışlı bularakdevralıyor ve bunu RTE’ye karşı bir silaha dönüştürüyor: Hem ümmet diyeceksin hem de tek ulus, tek devlet, tek din, bu ne perhiz..
Baştan sona haklı!Öcalan, gerektiğinde Kürtçü, gerektiğinde Türk devletçisi, gerektiğinde ümmetçi, gerektiğinde İslamcı ve Allah’ın birliği için savaşan bir insan.
Öcalan, Kürtlerin birliği ve bağımsızlığı yolu için, en iyi silahın İslam ve ümmetçi politika olduğuna karar vermiş, şimdi de.

Cumhurbaşkanı seçilebilmek için, Kürt siyasetinin desteğine mutlak ihtiyacı olan Erdoğan, Öcalan’ın için bir politik araca mı dönüştü?!  

ORHAN BURSALI

Cumhuriyet

Utanç! - IŞIL ÖZGENTÜRK

T ü r k D i l K u r u m u Sözlüğü’nde “Utanmak” şöyle açıklanıyor: Onursuz sayılabilecek veya gülünç olacak bir duruma düşmekten üzüntü duymak, korkmak, mahcup olmak. Neden bu utanç sözcüğüne takıldım, şöyle, “Şeytan Ayetleri” kitabı nedeniyle, mollaların “görüldüğü yerde kellesinin koparılması caizdir” dediği,Salman Rushdie’nin son kitaplarından “Utanç”ı yeni okudum. Salman Rushdie ülkesi Pakistan’ı yönetenlerin utanç duygusunu nasıl yitirdiklerini ve bu yitirmenin halka doğru nasıl dalga dalga yayıldığını anlatıyor.Birden, çok uzun zamandır düşündüğüm bir olgu tam da gözümün önünde somutlaştı.Evet, tıpkı Pakistan gibi ülkemizde de utanç duygusu yitirilmişti. Ve utanç duygusu olmadığında halklar ölürler. Ölmeye mahkûmdurlar.

Bugün, dört bakanın arsızca çıkıp, kendilerini savunmaları, utanç duygusu yitirildiği içindir. Resmen hırsızlık yapılmıştır ve hırsızlık utanılacak bir durumdur. Ama utanç duygusunu yitiren biri için bu söz konusu değildir. Böyle olduğundan benim onun yerine utandığım “bakara makara” Egemen Bağış, üstelik bir de sırıtarak, adeta hırsızlık yapmışsam ne olmuş, diyor.
Utanma duygusu bir kez yitirildiğinde, yeniden oluşması mümkün değildir. Telefonla oğluna evdeki milyon Avro’ları boşaltmasını söyleyen Başbakan’ın hâlâ nasıl olup da, başımızda olduğuna şaşıyoruz değil mi? Onun nasıl sokaklara çıktığına, seçim alanlarında nasıl konuşma yapabildiğine aklımız ermiyor değil mi? Çok basit, utanma duygusu yitmişse, insanoğlu el içine de çıkar, nutuk da atar.
Utanç duygusunun yitmesinin en vahim durumu, bunun şiddetle yayılmasıdır. Sari bir hastalık gibi toplumun en küçük hücresine bile sızıp çürümeyi başlatır. Birkaç örnek verelim; Hürriyet gazetesi yazarı İsmet Berkan, kulaklarımla dinledim, gözlerimle gördüm, şöyle dedi: “Evet ben Dolmabahçe videolarını izledim. Bir taciz vardı.” Bu konuşmadan üç gün sonra Dolmabahçe videoları ortaya çıktı, ne taciz vardı ne lafatma. İsmet Berkan’ın sözleri aklıma geldi ve ben utanma duygusu yaşayan bir dinozor olduğum için herhalde bir süre programlara çıkmaz diye düşündüm. Heyhat üç gün sonra televizyondaydı.
İstanbul Valisi Mutlu, bu işin piri. Bir yandan şiirsel mesajlar yayınlıyor bir yandan polislere fişeği hedef göstererek atmalarını söylüyor. İşte bu utanç duygusunun yitmesidir. Çünkü yalan söylemek ve bu yalanın açığa çıkması utanç verici bir durumdur. Utanç duygusu olan içinPeki ya, eflasyon yüzde otuza ulaştığı halde hâlâ bunu yüzde sekizmiş gibi gösteren bürokratlara ne demeli? Eski zamanlarda bu yalana itiraz eden bürokratlar vardı. Artık yok. Yazımın başında halklar utanç duygusunu yitirdiklerinde ölürler, demiştim. İşte halkların ölümü böyle başlıyor.
Rektörler yüzleri kızarmadan yalan söylüyor. Bilim adamları yalan söylüyor.Siyasetçiler yalan söylüyor. Ve ne yazık ki, utanç d u y g u s u n u yitirmeye başlayan halk da, bundan pek bir memnun. Çünkü bu durum çok rahatlatıcı. Komşusuna iftira atıyor ama yaşasın hiçbir utanç duymuyor. Merdiven altında dokuz yaşındaki çocukları üç yüz liraya çalıştırıyor ama neden utanç duysun ki, üstelik bu bir beceriklilik. At binenin kılıç kuşananın!..
Utanma duygusu olanlar mı?Uzun zamandır ben, insanları sağcı solcu, milliyetçi olarak ayırmaktan vazgeçtim. Yeni kriterim bu: O insanda utanma duygusu var mı yok mu?
Bir gözlem daha, işkence görenler bunu anlatmakta zorlanırlar, çünkü işkence yapan adına utanmışlardır.
Metis Yayınları’ndan çıkan Salman Rushdie’nin Utanç kitabını edinip okuyun. Sanki hepimize bir ayna tutuyor ve biz bu aynada sadece duyduğumuz utanç duygusu kadar varız.  

IŞIL ÖZGENTÜRK
Cumhuriyet

O Artık ‘İmtiyazlı’ Tek Patron - ÇİĞDEM TOKER

Rıza Sarraf’ın Royal Holding Operasyonu:

70 günlük tutukluluğun ardından, 28 Şubat’ta tahliye edilen Rıza Sarraf, özgürlüğün tadını sadece Boğaz’da fotoğraf vererek çıkarmıyor. 

Sarraf, birkaç gün önce Royal Holding’de “yaptığı” operasyonla “tek patron” haline geldi. Royal Holding’deki büyük “değişim” 6 Mayıs 2014 tarihli Ticaret Sicili Gazetesi’nde yayımlandı. 
Önce bir not: 
5 milyon TL sermaye ile kurulan ve 31 Aralık 2010 tarihli Resmi Gazete’de tescil edilen Royal Holding’de, o tarihten bu yana “tek bir hareket” dahi görünmüyor... 
Royal Holding, 25 Nisan 2014 tarihinde Rıza Sarraf başkanlığında Olağan Genel Kurul’u topluyor ve bakın neler oluyor: 
1. Sarraf tek patron: Önce 2010, 2011, 2012, 2013 yılları ibra ediliyor. 
Hemen sonra da kuruluş tarihinde şirket ortaklık yapısını “en az 3 en çok 5 yönetim kurulu” olarak tanımlayan madde değişiyor ve “en az 1 en çok 5 üye” haline dönüşüyor. 
Bu maddeye bir de “Ortaklar genel kurulu, yönetim kurulu üyelerinin görevlerine her zaman son verebilir” cümlesi eklenince, şu dört ortak, holdingden çıkmış oluyor: 
Muhammed Zarrab, Abdullah Happani, Amr Fathrazi, Hamit Reza Fathrazi. 
Rıza Sarraf, yeni ana sözleşmede “yönetim kurulu üyeliklerine” seçiliyor. Bu tuhaf ifadeden anlamamız gereken, Sarraf’ın tek patron olduğu. Sonra şöyle devam ediyor:
“Yönetim kurulu başkanlığına seçilen Rıza Sarraf’ın üç yıl süreyle şirket unvanı ve kaşesi altında atacağı münferit imzaları ile şirketimizi en geniş şekilde temsil veilzamına oybirliğiyle karar verildi.” 
2. ‘Komiser’ olmayacak: Royal Holding’in kuruluş sözleşmesinde yer alan ve toplantılarda “bakanlık komiseri bulunma zorunluluğunu” düzenleyen 14. madde, son toplantıda ana sözleşmeden çıkarılıyor. 
Böylece, Royal Holding’in yapacağı toplantılarda bir kamu görevlisinin, bir bakanlık temsilcisinin bulunma olanağı ortadan kaldırılıyor. 
(Oysa Royal Holding, anonim şirket şeklinde kurulmuş bir holding. Gümrük ve Ticaret Bakanlığı’nın 15 Kasım 2012 tarihli Resmi Gazete’de yayımlanan tebliğine göre de“anonim şirketler şeklinde kurulan holdinglerin” toplantısında komiser bulundurulmak zorunda.) 
3. Gazete ilanı yapılmayacak: Şirketin toplantılarının, bir gazetede en az 15 gün öncesinden yayımlanmasını öngören ana sözleşme maddesi de son değişiklikle kaldırılıyor. Onun yerine Türk Ticaret Kanunu’nun 414. maddesinin geçerli olduğu belirtiliyor. O da, toplantıların ilanının Ticaret Sicili Gazetesi’nde yayımlanmasını öngörüyor. Bu da Royal Holding’in yapacağı toplantılardan kamuoyunun haberdar olamaması anlamına geliyor. 
4. Denetçi de artık yok: 25 Nisan 2014’te yapılan oylamayla, bundan böyle Royal Holding’e denetçi seçilmemesine de oybirliğiyle karar veriliyor. Oybirliği derken tek patronun Rıza Sarraf olduğunu bir daha anımsatalım... 
5. Bakanlık yazısına dikkat: Rıza Sarraf’ın, Royal Holding’in ana sözleşmesinde yaptığı değişikliklerin dayanağına gelince... 
Bütün bu değişikliklerin kaynağını da yine 6 Mayıs 2014 tarihli Ticaret Sicili’ndeki şirket kararında görebiliyoruz: 
Gümrük ve Ticaret Bakanlığı’nın “ön müsaade izin yazısı”. 
Yazının tarihi ise 4 Mart 2014. Yani Rıza Sarraf’ın tahliyesinden dört gün sonra... 
“En ziyade müsaadeye mazhar işadamı” Sarraf, -kendisinin de belirttiği gibi- Türk ekonomisine “katkılarını” artırarak sürdürüyor...

ÇİĞDEM TOKER

Cumhuriyet