19 Ekim 2013 Cumartesi

Türkiye Nereye Gidiyor? (1-2-3) Nilgün Cerrahoğlu

Türkiye Nereye Gidiyor? (1)

AB ile iplerin gerildiği 2005 sonrasında Batı’da yaygın biçimde “Türkiye’yi kim kaybetti” sorusu soruluyordu.
Şimdi artık soru değişti.
Sürpriz yaratan Ankara’nın “Çin füzeleri” atılımı ardından, NATO ile yaşadığı huzursuzluklar su yüze çıktığından beri bu kez “Türkiye nereye gidiyor”sorusu soruluyor.
Türkiye Batı’dan hiçbir zaman bu denli yabancılaşmadı ve uzaklaşmadı.
Yabancılaşmanın son örneklerinden birini, bir Akdeniz ülkesi olarak Türkiye’deki gelişmeleri çok yakından izleyen İtalya ile Türkiye arasında her yıl yapılan geleneksel bir forumun iptalinde gördük…
On yıldır dönüşümlü olarak Roma ve İstanbul’da düzenlenen, çok üst düzey katılımcıların yer aldığı forum bu yıl gerçekleşmeyecek…
2000’ler başında kurulan forumun amacı, Türkiye-AB arasındaki bağları güçlendirmek; Türk-AB sivil toplumlarının yakınlaşmasına katkıda bulunmaktı.
Bu sene; Türkiye’yi gayet iyi tanıyan ve Ankara’nın AB üyeliğine güçlü desteğiyle bilinen Emma Bonino’nun dışişleri koltuğuna oturduğu sırada tam, forum iptal ediliyor!
Niye?
Kulislerden edindiğimiz bilgiye göre Erdoğan’ın Suriye-Mısır konusunda aldığı Batı’ya meydan okuyan tavırlarından duyulan rahatsızlığın yanı sıra, Gezi’de izlediği otoriter ve baskıcı politikalar bu kararda etken olmuş…
İki ülke arasındaki diyalog forumunun askıya alınması, böylelikle Batı ile yaşanan kopukluklar zincirindeki haberler arasında yerini alıyor… 
‘Ankara 5-7 yılda NATO’dan çıkabilir’
İlişkilerdeki bu genel gevşeme ve çözülme tablosunun üzerine tuz biber eken en müthiş haber, geçen ay sonunda açıklanan ve Batı’da soğuk duş etkisi yaratan “Çin füzeleri anlaşması” olmuştu.
Işık hızıyla yayılan ve Batı başkentlerinde süratle yankı yaratan gelişme, orada burada… Türkiye’nin NATO’dan ayrılacağına dair değerlendirmelerin yapılmasına yol açtı.
Bunlar arasında ABD istihbaratına yakınlığı ile bilinen (Berlusconi ailesine ait) İtalyan “Foglio” gazetesinde okuduğum son yazılardan biri örneğin, “(Çin füze anlaşmasının sonucunda) 5-7 yıl içinde Türkiye’nin NATO’yu terk edebileceğini” öngörmekte ve Ankara’nın Batı’dan “kopuşu” için oldukça kesin bir takvim dahi vermekteydi. (Çin ve Türkiye’yi Bir Araya Getiren Garip Askeri Anlaşmayı Nasıl Açıklamalı?/Come si spiega lo strano accordo militare che unisce la Cina e la Turchia?-Il Foglio, 3 Ekim 2013)
AB ile ilişkilerin derin dondurucuya kaldırılmasının ardından, başka deyişle NATO ile ilişkiler de bariz biçimde gerilip gerilemekte; mesafeler kuşku götürmez biçimde açılmaktaydı… 
‘İslamlaşan dış politika NATO ile çatışıyor’
Yaz başında, Gezi döneminde daha… Çin füzeleri anlaşması henüz ortada yokken, bana “Türkiye’nin NATO’dan çıkabileceği” imasında bulunan İtalya’nın ünlü stratejisti Stefano Silvestri ile bu son gelişmeler üzerine konuşmaya karar verdim.
Gezi görüşmesini yaptığımız tarihte Avrupa’nın etkili düşünce kuruluşlarından IAI-Uluslararası İlişkiler Enstitüsü’nü yöneten Prof. Silvestri; “Türkiye ile öyle bir noktaya gelindi ki” demişti: “NATO’daki varlığınız bile sorgulanabilir!”
Geçmiş dönemlerde savunma bakanlığı ve başbakanlık danışmanlığı da yapan Silvestri’ye, beş ay önce fazlasıyla abartılı bulduğum bu yorumu; niçin ve nasıl yapmış olduğunu sorduğumda; “Türkiye ile Batı arasında derinleşen‘güven krizi’nden” bahsetti.
Erdoğan’ın, “Obama’nın hayli zayıf bir başkan olduğunu düşündüğünü, Avrupalılarla ilişkisinde de bir ‘güven’ öğesinin bulunmadığını” belirtti.
Bunun ötesinde TC Başbakanı’nın “Avrupalılarla fazla bir ilişkisinin kalmadığını” ilave etti. Ve “Türkiye’nin İslamlaşan dış politikasının NATO ile çatışan bir hale geldiğini” anlattı. 
‘İstikrar sorgulanır’
Çin füze anlaşmasının, ilişkilerin “ip inceldiği yerden kopar” denebileceği ve“değerli yalnızlığın”(!) olgunlaştığı noktada devreye girmiş olduğu anlaşılıyor.
Yabancılaşma ve ayrışmanın zamana yayıldığı bu süreç içinde görülen o ki olası “kopuş” ani olmayacak.
“Tüm yol ayrımları bu gibi hallerde birdenbire kopuş yaşanmaz” diyor Silvestri, “ama büyük bir kriz her şeyi hızlandırır”. 
İlişkimizin her halükârda değiştiği aşikâr.
Türkiye’nin Batı ile ilişkileri bırakın on yıl öncesini; beş yıl öncesinin ilişkileri bile değil.
“Değişen ilişkiler, Türkiye’nin istikrarına yönelik kuşkuları ister istemez artıracaktır!” diye konuşuyor Silvestri.
Stefano Silvestri ile “Türkiye Nereye Gidiyor?” söyleşimizin devamı gelecek yazıya.
İyi bayramlar dilerim.
15 Ekim 2013 - Cumhuriyet
                                                                          *

Türkiye Nereye Gidiyor?(2)

Obama şimdiye dek Sünnileri tercih etti” diye söze başlıyor Prof. Silvestri;“Bu tercihi yüzünden zora düştü. Müslüman Kardeşler, gelişmeleri okuyamadı ve Mısır’ı karmaşaya sürükledi. Suriye’de de isyanın keza El Kaidecilerle uçların eline geçmesine fırsat tanıdılar ve büyük dert oldular. Obama şimdi müşkül durumda! Sünnileri desteklemeye devam edebilmesi için Mısır’da (darbecilerden yana çıkan) Selefiler ve orduyu desteklemesi; Suriye’de Kaidecilere destek olması, Filistin’de Hamas’a arka çıkması lazım. Bunları yapamaz. Obama yapmış olduğu Sünni seçiminde zorlanıyor. Bu nedenle giderek Sünni eksenden Şiilere kayma olasılığı Amerikalılar için cazip hale geliyor!”
Sorunların anası: Müslüman Kardeşler
“Türkiye neden Çin füzeleri tercihine kaydı?”, “NATO’da nasıl bu kadar sorunlu bir partnere dönüştü?”, “Bu noktaya neden gelindi?”, “Tarafların hataları ne oldu?”, “Türkiye NATO’dan çıkar mı?” “Çıkarsa, istediği ‘stratejik özerkliğini’ sağlayabilir mi?”, “Türkiye’yi kim yitirdi?”, “Yeni Ortadoğu’da Türkiye’nin bir rolü var mı? Varsa nedir?”, “İran-ABD yakınlaşmasının Ankara üzerindeki olası etkileri ne?” 
Geçen temmuza dek Çizme’nin bir numaralı düşünce kuruluşu “IAI-Istituto Affari Internazionali/Uluslararası İlişkiler Enstitüsü’nü” yöneten ve halen bu kurumun danışmanlığını yapan, İtalya’nın en tanınmış askeri stratejistlerinden Stefano Silvestri ile bu soruları tartışıyoruz.
Konuştuklarımızın hepsini birkaç yazıya sığdıramayacağım için buraya kısa bir özetini alıyorum… 
ABD Sünnilerden Şiilere makas değiştiriyor
Obama’nın “Sünni eksen” adına gözü kapalı “Müslüman Kardeşler’e” verdiği destek, Silvestri’nin anlattıklarına göre; Ortadoğu’da son dönemin tüm sorunlarının anasını oluşturuyor.
“Müslüman Kardeşler’le” çıkmaz yola girilince; Washington atik tetik bir hamleyle makas değiştirerek şimdi “Şii kampa” açılmaya teşebbüs ediyor. İran’la, eylül sonunda BM Genel Kurulu açılışında başlayan açık flörtleşme ve halen Cenevre’de Tahran’la yapılan görüşmelerde boy veren “bahar havası”;büyük oranda bu makas değiştirmesinin sonucu.
Ortadoğu’da bu değişen makasın en kontrpiyede bıraktığı ülke de Türkiye… 
Ankara Çin füzelerinde dayatırsa...
Ankara, kendini soktuğu “değerli yalnızlığı” bir yandan; satrancın kaybeden taşı “Müslüman Kardeşler’e” oynamanın getirdiği açmazlar, beri yandan bir stratejik planlamadan çok çaresizlik hamlesi olarak görülen “Çin füzeleri”seçeneğine savruluyor.
Batı, bu seçeneğin hâlâ “kesin bir tercih” olmamasını umuyor.
“Çin füze tercihinin” kesinleşmesi halinde Washington’daki “think tank” ve“strateji uzmanlarının” ağzından Silvestri’nin aktardığı yorumlar; “Türkiye’nin NATO’dan kaçınılmaz olarak ötelenmesi/dışlanması istikametine” işaret ediyor:
Washington’da ilgili çevrelerde; “Hava savunmamızı, Çin sistemiyle uyumlu hale getirmemiz… olanaksız!” deniyor:
“Bunu yapamayız! Yapmayız! Türkiye bu seçeneğinde dayatırsa; NATO ile entegre hava savunma alanını terk etmek zorunda kalır!”
Ankara, Çin füzelerinde geri adım atmazsa; diğer deyişle sorun zamana yayılan bir şekilde giderek tırmanacak.
Akdeniz ve Ortadoğu uzmanı olan Silvestri ile yaptığımız görüşmeden çıkardığım en kestirme özet bu.
Tırmanma nasıl yaşanır?
Silvestri’ye “Tırmanma nasıl olur” diye soruyorum…
“Nükleer silahların örneğin Türkiye’de kalması sorun olur!” cevabını veriyor…
“Türkiye’nin gerçekleştirmek istediği ‘stratejik özerklik’ bağlamında, kendi savunmasını kendi yapabilmesi için, bu durumda nükleer gücünü üretmesi gerekmez mi” sorusunu sorduğumda;
“O zaman Türkiye’nin ‘Non proliferation treaty’ olarak anılan nükleer silahların yayılmasını önleme antlaşmasından çıkması gerekir. Bu da Ankara’nın kendisini tam manasıyla ‘şahane bir yalnızlık’ içinde bulması demektir!”
Böyle bir perspektif başka deyişle Türkiye’nin neredeyse… dünyanın “yeni İranı’nı” dönüşmesi anlamını taşıyor.
Ankara’nın son sloganı olan “stratejik özerklik”, bir ülkenin kendi savunmasını, kendisinin yapabilmesiyle tanımlanıyor.
Ona buna kafa tutmak/Çin ile bir yeni füze anlaşmasını ısıtmakla, ne yazık ki“stratejik özerklik” kazanılamıyor.
“Türkiye bu yolla acaba ‘Ben NATO’dan çıkmak istiyorum!’ mu diyor? Yoksa olayların ardından mı sürükleniyor” şeklindeki soruma Silvestri:
“Bilmiyorum” karşılığını veriyor: “Ama her halükârda Türkiye ilişkiyi gevşetiyor. Türkiye niyetini tam dışa vurmadı. Ama Avrupa ve ABD ileErdoğan’ın arası daha açılırsa; NATO ile ilişkiler iyice soğur. Amerikalılar o zaman sanırım, Ankara’ya alternatif aramaya başlarlar.”
“Bu nasıl olur?”
“İsrail’le ilişkileri daha da güçlendirebilirler. Balkanlar’da varlıklarını artırabilirler…”
“Yunanistan’a gün doğar desenize!”
“Buna kuşkunuz olmasın!” (Devam edecek…)
17 Ekim 2013 - Cumhuriyet

'Türkiye Belirsizliğe Savruluyor'(3)

“NATO, İsrail, Rusya ve Avrupa ile ayrı düşmüşseniz; Mısır, Suriye ve Arap dünyası ile problemleriniz varsa ‘stratejik özerklik’ neye yarar?” diye soruyor Prof. Silvestri...
“ ‘Stratejik derinlik’ ve ‘değerli yalnızlık’tan sonra Ankara’nın şu son dönemde benimsediği ‘stratejik özerklik’ kavramı sizde ne gibi bir çağrışım uyandırıyor?”sorumu Silvestri işte böyle bir başka soruyla karşılıyor…
Çizmenin etkili düşünce kuruluşu “IAI-Istituto Affari Internazionali/Uluslararası İlişkiler Enstitüsü”nü geçen yaz aylarına dek yöneten ve halen bu kurumun danışmanlığını yapan İtalya’nın en ünlü askeri stratejistlerinden Stefano Silvestri ile Türkiye’nin yeni dış politika çizgisini(!) konuşuyoruz.
Kulağa hoş gelen “stratejik özerklik” kavramı pratikte acaba ne anlam taşıyor?
‘Erdoğan kaybedene oynadı’
“Gerçek şu ki” diyor Silvestri; Erdoğan (Ortadoğu’nun) kaybeden safı Müslüman Kardeşler’e oynadı ve bu nedenle bu noktaya gelindi.”
 ‘Stratejik özerklik’ özetle herkesi kaybetmiş olmak anlamına mı geliyor?” 
“Evet. Ne yazık ki öyle. Ankara Çin’le şimdi bağlantı kurmaya çalışıyor. Çin’in Türkiye’ye ilgi gösterdiğinden eminim ama ne için? Çin, Türkiye ile acaba neden ilgileniyor?”
‘Çin ABD’nin çemberini 
yarmak peşinde’
“Pekin’in derdi Amerikalılar tarafından er ya da geç çevrelenmektir. NATO zayıflatılırsa ve bu arada Rusya ile iyi ilişkiler götürülürse bu ‘çevrelenme’ bertaraf edilmiş olacak. Çinliler için Türkiye ile ilişkiler işte bu kapsamda yararlı. Çin, Türkiye’yi Müslüman bir ülke ve hem Avrupalı hem Asyalı bir ülke olarak değerlendiriyor. Türkiye’nin, Çin’in ilgi alanı içinde olan Orta Asya ve Ortadoğu’da oynayacak bir rolü olduğunu düşünüyor. Ancak Türkiye, Çin için ‘stratejik bir ortak’ değil. Türkiye, Çinliler için sadece kendi oyun planları (Çemberi yarmak planı) için yarar sağlayacak bir ülke. Türkiye’ye yanaşarak NATO’yu sıkıntıda bırakmak istiyorlar. Üstüne bir de kimsenin almaya fazla hevesli olmadıkları füzelerini satarlarsa kârlı olmuş olacaklar!”
“Türk hükümeti Çin füzelerinin daha ucuz olduğunu söylüyor.”
“Muhtemelen öyledir ve Çinliler ayrıca teknoloji vermeye de muhtemelen meyillidir. Dolayısıyla bu Türk teknolojisinin gelişmesine de yardımcı olur ancak bunlar bir ortaklık ilişkisi tesisi için yeter mi? Çin, Suriye’de örneğin, (RTE’den) bambaşka bir telden çalıyor. Ancak bu gibi konular Erdoğan’ı pek kaygılandırmıyor.”
‘RTE çift hatta 
yürüyebileceğini düşünüyor’ 
“Neden sizce?”
“Erdoğan sanıyorum, (Batı ve Çin’le) çift düzlemde yürüyebileceğini düşünüyor. Amerikalıların İran’la yakınlaşmasından da ayrıca hayli tedirgin olmuş olmalı. Washington-Tahran yumuşaması sonunda Türkiye’nin Ortadoğu’daki rolü ne olacaktır?”
“Türkiye bölgede marjinalleşir öyle değil mi?”
“ABD-İran yakınlaşması önünde hâlâ büyük engeller var. Bu çok kolay değil. Ancak Ankara gene de bir miktar kaygı duyuyor olmalı… Erdoğan yeni tabloda kendisini sıkışmış hissetmeli…”
Batı’yı yabancılaştırmanın anlamı
“Nedir sizce Erdoğan’ın sıkışıklığı?”
“Arap dünyasındaki dostlarının hepsi Sünni ve son kertede yenik düşen Müslüman Kardeşler. Erdoğan’ın güney ve doğu komşuları-üstelik de Amerikalıların yardımıyla!- bir tür Şii Hilali oluşturuyor. Kuzey’deki komşu Putin de keza gene bu çizgiye destek veriyor. Türkiye’nin bu durumda rolü ne oluyor?”
“Değerli yalnızlık!”
“Erdoğan’ın hiç kuşkusuz dostları da olmalı ancak neredeler? Pakistan’da ya da misal Orta Asya’ da! Rusya ya da Çin’le hep istişare içinde olmasını gerektiren yerler bunlar. Bu bakımdan Ankara’nın Çin’e açılmak arzusu anlaşılabilir ancak bunu ABD, Avrupa ve NATO’yu yabancılaştırmak pahasına yapmanın mantığı nedir? Ben buna değerli yalnızlığın çok ötesinde, savrulmak derim. Türkiye bir yerlere doğru savruluyor. Ama nereye? Belli değil.” (Devam edecek) 
Oktay Ekinci’yi 
uğurlarken 
Dağ gibi, güzel insan Oktay Ekinci’yi uğurlarken son dört yıl içinde yitirdiğimiz, hepsi birbirinden değerli arkadaşlarımızı bir bir düşündüm. SevgiliTürkel MinibaşMehmet SucuDeniz SomAbdülkadir YücelmanTurhan Seçukİlhan Selçuk… Ne çok dost, ne çok kayıp, ne kadar çok acı ve ne kadar üst üste! Sevgili ve çok değerli Oktayımıza güle güle derken Cumhuriyet ailesinin yitirdiğimiz tüm fertlerini, hasretle, sevgiyle bir kez daha anıyorum. Ekinci’nin ailesi ve eşine sonsuz sabır, başsağlığı diliyorum.
Nilgün Cerrahoğlu

19 Ekim 2013 - Cumhuriyet

Değişmeyen Medya-İktidar İlişkileri - IŞIK KANSU

Bir zamanların oligarklarından Cem Uzan’ın geçen günlerde Taraf gazetesi ile yaptığı söyleşi, bildiğimiz, yıllardır yazdığımız medya-iktidar ilişkilerini de bir kez daha faş etti.
Örneğin Cem Uzan, 28 Şubat’a verdikleri destek nedeniyle Mesut Yılmazhükümeti döneminde “rüşvet” olarak Aydın Doğan’a Petrol Ofisi’nin, Dinç Bilgin’e de Etibank’ın verildiğini söylüyor.
Oysa, tıpkı Doğan ve Bilgin grubuna olduğu gibi, mevcut iktidara yanaşma, Uzan Grubu’na da yaramıştı. Nisan 1998’de Mesut Yılmaz’ın Anasol-D koalisyonunda, o dönemde Akşam gazetesine sahip olan Çukurova Grubu ile birlikte kendisine (Star gazetesi, Star televizyonu o dönemde Uzan’a aitti) cep telefonu lisans hakkı toplam 1 milyar dolara verilmişti.
O günlerde medya, halka bu satışı “Devletin kasasına, -o günün kuruyla- 250 trilyon lira girdi” diye duyurmuştu. Oysa, satışın yapıldığı ertesi gün devlet, cep telefonlarının lisans hakkının satışından kazandığının yaklaşık 2.5 katı düzeyinde, yani 600 trilyon liralık iç borçlanma tahvili çıkarıyordu. Bir başka deyimle, yine devlet yüksek faizle trilyonlarca lirayı rantiyeye aktarıyordu. İşin ilginç yanı, cep telefonlarının lisans hakkını alan iki holdingin bir ayağı medyadaydı, diğer ayağı bankacılıkta. Çukurova Grubu, Yapı Kredi Bankası ile Pamukbank; Uzan Grubu da İmar Bankası ile Adabank’a sahipti ve bankalar borçlanma ile yaratılan rantın büyük bölümünden pay alıyorlardı.
Şimdi durum farklı mı sanki? Eski tas, eski hamam... İki örnek verelim.
Recep Tayyip Erdoğan’a yakınlığı ile bilinen Ahmet Çalık’a ait Çalık Grubu medyada Sabah gazetesine ve ATV televizyon kanalına sahip. Çalık Grubu, elektrik dağıtım özelleştirmeleri sürecinde Yeşilırmak Dağıtım AŞ’yi 441.5 milyon dolara aldı. Çalık Grubu ayrıca, AKP milletvekili Vahit Kiler’in kardeşleri Nahit ve Ümit Kiler’e ait Kiler Holding ile birlikte Aras Elektrik’e 128.5 milyon dolara sahip oldu.
AKP’yi destekleyen Yeni Şafak gazetesinin sahibi Ahmet Albayrak’ın Albayrak Grubu’na da, Balıkesir’deki SEKA fabrikası özelleştirme ile 1.1 milyon dolara verildi. Bu satış davalık oldu ve iptal edildi. Ancak, AKP bu yıl nisan ayında çıkardığı bir yasa ile özelleştirme konusunda yargı kararlarının uygulanıp uygulanmaması yetkisini Bakanlar Kurulu’na verince SEKA Albayrak Grubu’nda kaldı.
Dünden bugüne medya-iktidar ilişkilerinde hiçbir değişiklik yok. Ali Veli gidiyor, Veli Ali geliyor...
Çürümüş bu medya düzeninde de gazeteci kılığına girmiş yaratıklar, siyasilerden bayram harçlığı dilenebiliyor.
Soylu İnsan
Oktay Ekinci gitti.
Yetim kaldı; uygar kentlilik, soylu insanlık ve ince duyu...
Türban ve Çocuklar
Türbanlı öğretmen çocuğu nasıl etkiler?
Soruyu, çocuk ruh sağlığı uzmanı Prof. Dr. Bahar Gökler yanıtlıyor:
“Özellikle ilkokulda çocuklar, aileden çok, öğretmenlerini rol modeli olarak alırlar. Eğer kendi evinde, bu tür bir inanca yönelik bir giyim tarzı benimsenmiyorsa, çocukların hangi rol modelini takip edecekleri konusunda kafaları karışacaktır. Bu da ergenlikte, çocukların kendi kimlikleri oluşurken tek tip bir model üzerinden değil de, daha özgürce davranabilme olanakları daha baştan kısıtlanmış olacaktır. Öğretmenin dinsel bir motif içeren davranış, görünüm içinde olması çocukları ikilem içinde bırakacaktır.” 
Usta Teyyüp, nasıl bir “nesil” istediğini daha önce açıklamıştı. Dinine ve kinine bağlı bir gençlik...
Din dediği belli bir mezhep anlayışı, kin dediği de Cumhuriyet değerlerine düşmanlık...
Zedelenmişlikler
Hukukçu Fikret İlkiz ile Yargıtay’ın Balyoz davası ile ilgili kararı konusunda küçük bir söyleşi:
- Yargıtay’ın kararına ne diyorsunuz?
- Kanun ve ceza hukukunun temel ilkeleri yanlış değerlendirilmiş. Delillerin ve dijital kanıtların değerlendirilmesi, tanıkların dinlenmesi açısından karar kanuna ve hukuka aykırı.
- Dosya Yargıtay Ceza Genel Kurulu’na gidecek. Orada bir değişiklik bekliyor musunuz?
- Beklemiyorum. Ama şu önemli: Dosyanın Yargıtay Ceza Genel Kurulu’na gitmesi, kararın daha çok hukukçu tarafından tartışılmasına neden olması açısından yararlıdır.
- Deniyor ki, “Bu bir siyasi davadır, siyasi olarak çözülmelidir.” Bu görüşe katılıyor musunuz? 
- Katılmıyorum. Davalar, mahkemelerde görülür. Yargı bağımsızlığına hâlâ inanıyorum. Dolayısıyla siyaseten çözüm herhangi bir şekilde adaletsizliği ortadan kaldırmaz. Burada önemli olan hukuken çözüm ile siyasetin önünü açmaktır.
“Yargının bağımsızlığına inanıyorum” derken içten misiniz?
- Kural olarak yargının bağımsızlığına inanırsınız, ama uygulamayı gerçekleştirecek olan yargının aktörlerine güveniniz yoksa, hukuk da, yargı da, bağımsızlık da zaten zedelenmiş demektir.
- Balyoz davası kararı, Yargıtay’da görülecek olan Ergenekon davası sonucunu etkiler mi? 
- Özellikle teşebbüs değerlendirmesi bakımından aynı daire göreceği için etkiler. 
IŞIK KANSU.
19 Ekim 2013 - Cumhuriyet

18 Ekim 2013 Cuma

Böyle bir ülke yok - Cumhuriyet Portal

Sayıştay; Emniyet’i, belediye şirketlerini denetleyemedi. Yüksek yargı bile hesap vermedi.

Sayıştay’ın gerekli belgeve bilgileri vermediği için denetleyemediği çok sayıda kurum arasında ikikurum dikkat çekti. Hükümetin çıkardığı yönetmelik, genelge ve tüzükleri denetleyen  Danıştay ile adalet konusunda son sözü söyleyen Yargıtay’ın 2012yılı hesapları, gerekli mali rapor ve tablolar ile bilgi ve belgelerin verilmemesi ve Maliye Bakanlığı’nın kayıt sistemini kurmaması nedeniyle denetlenemedi. Sayıştay’ın TBMM’ye sunduğu 2012 yılı raporlarında, Başbakanlık başta olmak üzere çok sayıda bakanlık ile kamu kurum ve kuruluşlarının 
denetlenemediği ortaya çıkmıştı. İlgili yasa uyarınca zamanındaSayıştay’a gerekli mali rapor, tablobilgi ve belgeler verilmediği için denetlenemeyen kurumlar arasında Yargıtay ve Danıştay da yer aldı. Sayıştay’ın iki kurumla ilgili raporlarında şu değerlendirmelere yer verildi: Danıştay: Denetlenen kamu idaresinin yönetimi, tabi olduğu muhasebestandart ve ilkelerine uygun olarak hazırlanmış olan mali rapor vetabloların doğru ve güvenilir bilgi içerecek şekilde  zamanındaSayıştay’a sunulmasından sorumludur. Denetim görüşü oluşturabilmek için gerekli mali rapor ve tablolar ile bilgi ve belgeler, kamu idaresiyönetimi tarafından sağlanamadığı için Danıştay Başkanlığı’nın 2012yılına ilişkin mali rapor ve tabloları hakkında görüş bildirilememektedir. Yargıtay: Yargıtay Başkanlığı, bütçesine ilişkin mali rapor ve tablolarınıilgili
yönetmeliğe göre hazırlamakla sorumludur. Genel Yönetim Muhasebe Yönetmeliği’nin
114’üncü maddesinde, merkezi yönetim kapsamındaki kamu idarelerinin mali tablolarının Maliye Bakanlığı tarafından üretileceği belirtilmiştir. Maliye Bakanlığı’nca kurulan muhasebe sistemi (Say2000İ), genel bütçekapsamındaki kamu idareleri için kurumsal bazda Bilanço ve FaaliyetSonuçları Tablosu’nu doğru bir şekilde üretmemektedir. Maliye Bakanlığı, tabloların oluşturulmasına imkân verecek yevmiye kayıtlarının,kurumsal bazda, 2013 yılı itibarıyla kaydedilmesine başlanacağını beyan etmiştir. Denetim görüşü oluşturabilmek için gerekli mali rapor vetablolar ile bilgi ve belgeler, kamu idaresi yönetimi tarafından sağlanamadığı için
Yargıtay Başkanlığı’nın 2012 yılına ilişkin mali rapor ve tabloları hakkında görüş bildirilememektedir.
Belediye şirketleri denetimsiz
ayıştay’ın 2012 yılında belediyelerin ticari şirketlerini denetleyemediğiortaya çıktı. Sayıştay Başkanı Recai Akyel ilk kez Sayıştay denetimine giren belediye şirketlerinin denetimi ile ilgili olarak, denetim rehberleri hazırlanıp pilot uygulamalar henüz yapılamadığından 2012 denetim
programı kapsamına alınamadığını bildirdi. CHP Grup Başkanvekili Akif Hamzaçebi’nin Sayıştay denetim raporları ile ilgili soru önergesine Sayıştay Başkanı Recai Akyel yanıt verdi. Hamzaçebi, İstanbulBüyükşehir Belediyesi’nin 2012 yılı bütçe ödeneğinin bağlı kurumlar da eklendiğinde 12 milyar 383 milyon lira olduğunu, belediyenin 23 ticarişirketi de dahil olduğunda “İstanbul Büyükşehir Belediyesi’ninkontrolündeki kaynağın 25 milyar lirayı aştığına” dikkat çekti. Buna karşın İstanbul Büyüşehir Belediyesi’nin 2012 yılı hesabının 3 denetçi tarafından denetlendiğine işaret eden Hamzaçebi, 2012 yılı bütçeödeneği 15 milyon olan Devlet Personel Başkanlığı’nın 4 denetçi, 2012yılı bütçe ödeneği 772 milyon lira olan Ceza İnfaz Kurumu’nun da 7 denetçi tarafından denetlendiğine ilişkin haberlerin doğru olup olmadığını sordu. Akyel yanıtında, 2012 yılı denetim programındaİstanbul Büyükşehir Belediyesi’nin denetimi için 3 denetçi, İSKİ Genel Müdürlüğü ve İstanbul Elektrik, Tramvay ve Tünel İşletmeleri Genel Müdürlüğü’nün denetimi için de 3 denetçi olmak üzere İstanbulBüyükşehir Belediyesi ve bağlı idareleri için 6 denetçi görevlendirildiğinedikkat çekti. Hamzaçebi  önergesinde, “Belediyelerin ticari şirketleri neden denetlenmemektedir” sorusuna da yanıt
istedi. ‘Stratejik davranıyoruz’ Akyel, yıllık denetim programının hazırlıkaşamasında denetim alanındaki kamu idarelerinin sayıca çokluğu veişgücünün sınırlı olması da dikkate
alınarak stratejik davranıldığını, merkezi yönetim kapsamındaki idarelerin, sosyal
güvenlik kurumlarınınbüyükşehir ve il belediyeleri ile il özel idarelerinin tamamına yakınının denetim programına her yıl alınırken, ilçe ve belde belediyeleri, belediye şirketleri ile diğer mahalli idarelerde belli periyotlarla tamamının incelenmesine olanak verecek bir yaklaşımlahareket edildiğini bildirdi Sayıştay denetiminin yasalar ve uluslararasıdenetim standartlarına göre hazırlanan denetim rehberlerine göre yürütülemesi gerektiğine işaret eden Akyel, “İlk kez Sayıştay denetimine giren belediye şirketlerinin denetimi konusunda denetim rehberleri
hazırlanıp pilot uygulamalar henüz yapılamadığından 2012 denetim programı kapsamına belediye şirketleri alınamamıştır” dedi.
SAYIŞTAY EMNİYET’İ DE DENETLEYEMEDİ, KURUM BÜTÇESİNİ BİTİRİP EK BÜTÇE KULLANDI
Gaza para dayanmıyor
Sayıştay, gerekli bilgi ve belgeler gönderilmediği için Emniyet Genel Müdürlüğü’nün hesaplarını denetleyemedi. Emniyet’in geçen yılki bütçesinin tamamını harcayarak 1 milyar liralık yedek ödenek kullandığı anlaşıldı. Sayıştay’ın Emniyet Genel Müdürlüğü’ne ilişkin denetim raporunda, “Denetim görüşü oluşturabilmek için gerekli mali rapor ve tablolar ile ilgili bilgi ve
belgeler kamu idaresi yönetimi tarafından sağlanamadığı için Emniyet Genel Müdürlüğü
2012 yılına ilişkin mali rapor ve tabloları hakkında görüş bildirilememektedir” denildi. Raporda sadece Emniyet’e ilişkin bazı sayısal bilgiler yer aldı. Polis teşkilatının, 255 bin 239 personeli ile hizmet verdiği belirtilen raporda, “2011 yılında bir polis memuru ortalama 297 vatandaşa
hizmet verirken, 2012 yılı itibarıyla bu sayı 291’e düşmüştür” ifadesi kullanıldı. Emniyet’in bütçesini aşarak yedek ödenek kullandığı saptaması yapılan rapora göre, Emniyet Genel Müdürlüğü’ne 2012 yılında 12 milyar 119 milyon 314 bin TL ödenek tahsis edildi. Ancak mali
yıl içerisinde “birimlerin artan ihtiyaçları doğrultusunda” yedek ödenek alındı ve geçen yıl toplam 13 milyar 125 milyon 872 bin 117 TL harcama gerçekleştirildi. Bu harcamanın 1 milyar
360 milyon 40 bin 398 TL’sini mal ve hizmet giderleri oluşturdu. Silah, biber gazı, araç ve diğer gereçler bu giderlerin içinde yer aldı. Bu rakam çok sayıda bakanlığın bütçesini geride bıraktı.
Cumhuriyet Portal.
18 Ekim 2013

17 Ekim 2013 Perşembe

Ağaçlar Ayakta Ölür - Şükran Soner.

Prof. Coşkun Özdemir Hoca, uzmanlık alanından gelen ayrıcalıkla sık sık hasta odasına giriyordu... Son ziyaretinin ardından yine gazeteye gelip tek tek önüne gelene ayrıntılı bilgi verirken elinde olmadan gülüyordu... Doktoru yanında, hastalığının gidişine ilişkin bilgi vermiş; uzun, özenli bir tedavi, en çok da çalışma temposunun düşürülmesi gereğinden söz etmiş. Oktay Ekinci’yi söz dinleyecek hasta kalıplarına sokmak, olağanüstü koşturma, çalışma temposundan uzaklaştırabilmek öyle kolay, olası bir iş değil... Doktoru odadan çıkar çıkmaz, Urfalı olan Coşkun Hoca’yı yakın günlerde Urfa’da yapılacak kültür mirası, mimarlık etkinliklerine birlikte gitmek üzere kandırmaya koyulmuş... Sevgili eşi Zehra Ekinci, çocuklarını kandırmak için geçerli bu yol için direnip durmuş... Hoca, “Ben yataktan çıkamazsın, Urfa’yı unut, ilerde başka zaman..” diyorum... O hastalığını yok sayıyor; “Koluma girersin birlikte uçağa biner gideriz. Bu toplantı çok önemli. Katılmam şart”diye diretiyor. Hastalığını yok sayıyor diye anlatıyor...
Sevgili eşi; “Beni aklına estikçe ara, ama ne olur ziyarete gelme. Gazeteden, işle ilgili birilerini gördükçe, yataktan çıkmaya kalkıyor. Hastanede zor tutuyoruz, zaptedemiyoruz” türünden bilgilendirmelerle, derdini dostları ile paylaşıyordu... Sosyal sorumlulukları üzerinden bu kadar işkolik, bedenini, sağlığını bu kadar çok zorlayan bir başka insanı galiba tanımadım... Gazetede fenalaşıp hastaneye kaldırıldığı gün arkadaşları saatlerce zorlamış... Kimselerin ayakta duramayacağı hallerde, “Şu raporu da bitireyim, şuraya telefon etmem lazım, şuraya da gitmeliyim..” diye diye uzun yıllardır çok ağrılı durumlar için aldığı güçlü ağrı kesicilerle, besbelli doktorların durumuna el koyacaklarını bildiği hastalık halinde ellerine düşmemek üzere hastaneye kaldırılmamaya saatler boyu direnmiş...
Kırk yılda bir, bir yol üstü durumla gazeteye en erken gelmiş olanlar da dahil, yazı işlerinden hiçbir gazeteci arkadaşın “Ben Oktay’dan önce gelmiştim..”diyebileceği örnek yoktur. En erken teşrif buyuranlardan çok önce, genellikle gün, doğru dürüst ağarmadan masa başına oturuşu görülmez, saatler sürmüş masa başından mimarlık, oda, kent korumacılığı, ulusal, başka kentler, uluslararası pek çok etkinliğin hazırlıkları, gazetecilik üzerinden o sabaha giren işler tamamlanıp dışarıdaki işler için çıkış yaptığı saatlerde ancak bizler teşrif buyurmuş oluruz... Bir de herkes gazeteden ayrılırken gelip masa başına çakıldığı akşam saatlerini ekleyin... Ben haftada birden fazla, ayda 5-10 kez başka kent ya da ülkede ilgi alanlarının tümüne giren toplantı, seminer çalışması diyeyim, siz üzerine ekleyin...
***
Soluksuz karayolu, havayolu yolculuklarından sonra evde, otellerde olunca sınırlı dinlendiğinizi sanırsınız değil mi? Birlikte başka kentlerde katıldığımız etkinliklerden tanığım... Bizim üzerimizden uçan sinekler kalkmamışken, o ayakta kim bilir hangi işler peşinde koşmuştur. Sabah kahvaltı saati öncesine en sınırlısı ile kent keşif turu, verilmiş özel iş randevuları girmiştir. Rehberlik yapmadığı konu, uzmanlık alanı yok gibidir. Kastamonu’nun tarihi mezarlarıyla ilgili bütün ayrıntılar, pazardan nereden organik tarım ürünü alınacağına kadar her ayrıntıda doğal rehberimizdir...
Anadolu Aydınlanması, uygarlığı üzerinden bilgeliği, tezleri benim için yılların Mimarlar Odası yöneticisi, anıtlar kurulu bilirkişiliği görevlerinden çok daha anlamlı, kalıcı... Anadolu’nun ne kadar çok kentinde, ne kadar çok kalıcı, korumacı çalışmalarda oynadığı çok büyük rolleri bildiğim halde bunu söylüyorum... Kim bilir kaç merkezde, kaç önemli rant uğruna yağmayı durduran iradenin en etkin kişilerinin başında rol almıştır. Kim bilir kaç yerleşim merkezinin kimliğinin keşif, korunmasında ne kadar anlamlı katkısı, emeği vardır. Sayılamayacağı için birkaç örnek vermek, kimliğine, emeğine haksızlık olacaktır. Kentleşmenin, daha doğrusu uygarlığın insandan yana, toplumsal işlevle, kültürel değerleriyle korunmasında gerçek önderlerden biri olduğu kuşku kaldırmaz...
Ama benim için Oktay Ekinci, tek tek arıdan daha çalışkan, inatçı kimliği ile söz konusu alanların tümünde birden yaptığı hizmetlerle önemli olmanın ötesinde, Anadolu Aydınlanması, uygarlığı üzerinden çok yalın, anlaşılır bize aktardıkları ile çok ama çok değerli... Anadolu Aydınlanması, uygarlığı, sentezinin bu topraklarda yaşamış, bu toprakları paylaşmış, geçmiş ve bugün yaşayanları ile bundan sonra yaşayacakların, farklı ırklar, dinler, uygarlıklar üzerinden yarattıkları değerlerin bir bütünü, sentezi olduğunu o kadar güzel anlatır ki... Cumhuriyet, Atatürk devrimleri ile işte bu sentezin odak yapılıp geleceğimizin, değerlerimizin çimentosu haline getirilişini öylesine anlaşılır dile getirir ki... Atatürk Anadolu uygarlığını anlatırken o tarihe kadar yapılmış bilimsel çalışmalar, kazıların geriye gidebildiği yıllara kadar iner. “İşte bütün bu uygarlıkların, kültürlerin bir sentezi” derdi... Ondan sonra yapılan bilimsel çalışmalarla Anadolu uygarlığının çok daha gerilere dayandığı ortaya çıktıkça,“Anadolu uygarlığı, kültürlerinin sentezi daha geniş bir tarihe oturuyor”derdi...
Şükran Soner.

17 Ekim 2013 - Cumhuriyet

Tarih, Kent ve Doğa, Bir Dost Yitirdiler - Emre Kongar.

Oktay Ekinci sadece bir mimar değildi…
Bir tarih dostuydu…
Bir kent dostuydu…
Bir doğa dostuydu…
Çünkü Oktay Ekinci, insanın ancak tarih, kent ve doğa bağlamında geliştiğini bilirdi!
Tarih, doğa ve kent, Ekinci’nin kafasında, insanı insan yapan değerlerin başında gelirdi.
***

Yaşamını, tarihin, insan odaklı kentsel yapının ve doğanın korunmasına adamıştı:
Bilgiliydi…
Kararlıydı…
Çalışkandı…
Dürüsttü…
Demokrattı…
Örgütçüydü…
Yaptığı işi ciddiye alırdı…
Eşi Zehra ile tam bir uyum içinde çalışırdı…
Ulusal Kanal’daki programını da, Cumhuriyet’teki yazılarını da çok özenle hazırlardı.
***

Onunla ne zaman nasıl tanıştığımı anımsamıyorum…
Ne kadar geriye gidersem gideyim, Oktay ve savunduğu tarihsel, kentsel, doğal değerler hep yanımda…
Zihnimde ve yüreğimde!
Sanki daima vardı…
Daima da var olacak!
Öldüğüne inanamıyorum…
Zaten onun gibi insanlar ölmez:
Sadece bedenleri aramızdan ayrılır!
***

Türkiye’nin Türkiye, medyanın medya, televizyonun televizyon olduğu zamanlar, Şakir Eczacıbaşı ve Oktay Ekinci ile birlikte NTV’de çok güzel programlar yaptık:
Kültür bilincini geliştiren, tarihi, kentsel dokuyu, doğayı korumaya yönelik programlardı onlar.
***

Kültür Bakanlığı Müsteşarlığım sırasında en büyük desteği ve yardımı ondan görmüştüm…
Türkiye’nin tarihini, doğasını ve yaşanabilir kent dokusunu korumak için yaptığı katkılar hâlâ efsane gibi anlatılıyor!
***

Müsteşarlıktan ayrıldıktan sonra, Cumhuriyet’te yazmam için öncülük ve aracılık eden de Oktay’dı.
Kendimden bir parçayı yitirmiş gibiyim…
Nur içinde yatsın!
Emre Kongar.

17 Ekim 2013 - Cumhuriyet

Hastanenin Boğaz Manzarası-Oktay Ekinci

Yatağımın ayakucundaki pencereden odaya dolan güneş gözümü kamaştırırken, Alman Hastanesi Nöroloji Kliniği’nin güler yüzlü şefi Uz. Dr.Melahat Değirmenci Eser dedi ki; “Dün sizi yoğun bakımdan buraya, Hastanenin en güzel, Boğaziçi manzaralı odasına aldık.”
“Sağ olun” dedim o güven veren gözlere bakarak ve ekledim; “Biliyor musunuz, bu manzaranın bozulmaması için ben bir ömür verdim.”
O an en az çeyrek yüzyıl geçiyordu gözümün önünden, neler neler... Örneğin 80’lerin sonu 90’ların başıydı galiba, şu medya denen şımarık gazetelerden biri fotoğrafımı sürmanşetine koyarak 8 sütuna “İşte Boğaziçi’ni mahveden adam!” manşetini atmış; altına da 2 satır… Önce adım ve manşetin nedeni: “Çivi çaktırmam dedi, kaçak yapılaşmayı azdırdı!..”
Meğer bizim, yani görev yaptığım koruma kurulunun sit kararlarını deldirmeme “kararlığımız”dan ötürü Boğaz’da kaçak yapı sayısı bilmem kaçtan, bilmem kaça çıkmış; rakamlar Büyükşehir Belediyesi Boğaziçi İmar Müdürlüğü’nden alınmışmış!..
Halka zulüm(!) etmişiz
Bir başka görüntü geliyor sisler içinden; yine o yıllarda yaşadığım evin sokağına (belli ki bana hitaben) asılan bez afiş: “SİT KARARLARI HALKA ZULÜMDÜR, ZALİMLER HESAP VERECEK.”
İmzasız afişin fotoğrafını çekip suç duyurusunda bulunmuştuk da muhtar bile haberim yok demişti... Aylar sonra emniyete davet ettiler ve kibar bir sohbet ortamında dediler ki; “Biz önlem aldık ama siz de yardım edin; dikkatli olun, çocuklar dahil her gün farklı yollar kulanın.”
Şimdi Alman Hastanesi’nin, işte o kıyılara baktığı için çok “güzel” denilen manzarasına baksam mı iyi, bakmasam mı?
Çünkü bütün bu anılar bile yorgun ve yaralı beynimi hırpalamaya yetiyor.
Beynimin daha çok zarar görmemesi için günlerdir ve belki daha kaç gün inanılmaz bir özveri, şefkat ve tam bir insanlık örneğiyle ellerinden gelen ve gelmeyen her şeyi yapan Nöroloji Kliniği doktorları ve sağlık personeli için acaba ne söylesem yeterli olabilir?
Türkçem, bu can dostların güzelliklerini, hastanenin adeta sevgi disipliniyle yoğrulmuş insani ve üstün başarılı meslek sevdasını anlatmaya yetmiyor.
Dr. Melahat Hanım’la mükemmel bir uyum içinde çalışan Dr. Bülent Neymen’e, fizyoterapistler Gizem Galioğlu ile Ferhat Yanç’a, her bakımdan mesleklerinde uzman hemşireler Yasemin Kul Sakızcı ve Seda Abal Öner ile yoğun bakımın emektarları Oğuz ÇavuşoğluKezban Aydınve Önder Sevimli’ye, dahiliyenin uzman kadrosu Özgür KorucuNihan YavuzNazan Gökçü ve Rabia Ayhan’a ve elbette ki tam bir hastabakıcı olan Konya Akşehirli Nuri Bey’e, beni ve beynimi hırpalayan hastalıkla baş başa kalmaktan kurtardıkları için teşekkür ötesi minnetlerimi Cumhuriyet Okurlarıyla paylaşmanın ötesinde ne yapabilirim?..
Hele beni bu güzel insanlara emanet eden, kas hastalıklarında duayen tabip hocamız Prof. Dr. Coşkun Özdemir ile öğrencisi ve sevgili doktorum Emel Gökmen’e de sevgiyle sarılmaktan başka...
Tabii ki hastanenin manzarasını korumaya devam etme sözünü de vererek…
OKTAY EKİNCİ

13 Ekim 2013 - Cumhuriyet

Oktay Ekinci'yi sonsuzluğa uğurluyoruz - Cumhuriyet Portal

Gazetemiz yazarı Yüksek Mimar Oktay Ekinci dün akşam hayatını kaybetti. TMMOB Mimarlar Odası eski Genel Başkanı, mimar ve gazeteci Oktay Ekinci(61), için 17 Ekim 2013 Perşembe günü saat 14.00'de son anına kadar yazılarıyla kamuoyunu aydınlattığı gazetemiz Cumhuriyet'te tören düzenlenecek.

Beyin kanaması nedeniyle bir süredir yoğun bakımda tedavi gördüğü Alman Hastanesi'nde dün  vefat eden Cumhuriyet Gazetesi yazarı, Y.Mimar Oktay Ekinci 17 Ekim 2013 Perşembe günü sonsuzluğa uğurlanacak. Ekinci için ilk tören 1998-2002 ve 2004-2006 yılları arasında Genel Başkanı olarak görev yaptığı Mimarlar Odası'nın Karaköy'deki İstanbul Büyükkent Şubesi'nin merkezinde düzenlenecek. Buradaki törenin ardından ikinci tören, 1980'lerden bu yana köşe yazarı olarak sürekli yazılar yazdığı gazetemiz Cumhuriyet'in Şişli'deki merkezinde saat 14.00'de olacak. Oktay Ekinci'nin naaşı Şişli Cami'inde ikindi vakti kılınacak namazın ardından Kanlıca Mezarlığı'nda toprağa verilecek.


Cumhuriyet Portal

14 Ekim 2013 Pazartesi

Koyun Sürüsü Millet - ORHAN ERİNÇ

“Ulu hakan” sanını, padişahların adına ekleme modası İkinci Abdülhamid’le son bulmuştu.
Atatürk’ü küçümsetmek için uyduruk belgelere yorumlarını eklemeyi iş edinerek son dönemde ortaya dökülen yeni Osmanlıcı yazarlar, bu sanıVahdettin için de piyasaya sürdüler.
Oysa Türk milletini yücelten Atatürk’e karşın İngilizlere sığınan Vahdettin öyle biri değildi.
***
İstanbul’un işgal edildiği gün, Meclis’i temsil etmekle görevlendirilen Meclis İkinci Reisi Abdülaziz Mecdi Efendi, Mehmet Vehbi Efendi ve Hamidiye Kahramanı Rauf (Orbay) Bey, saraya gittiler ve bekletilmeden huzura alındılar.
Kabul sırasında yaşananların bir bölümünü Rauf Bey’in ağzından aktaralım: (1)
“Fakat Vahdettin bu heyecan ve ümit ummanından nasipsizdi. Gözleri yarı kapalı, aynı şeyi tekrar ediyordu. Korku yüreğinde yer etmişti.
- Tekrar ediyorum akıl için yol birdir. Vaziyet meydandadır. İsterlerse yarın Ankara’ya girerler.. dedi.
Bu adamın endişelerini yenmenin ve ıslahın (düzeltmenin) mümkün olmadığını bilmekle beraber kendimi tutamadım.
- Müsaade buyurun, dedim. Misaki Milli ile tespit edildiği veçhile hilafet ve saltanat makamı ile memleketin kurtarılması mücadelesi yapılmaktadır. Eğer bizleri milletin mümessilleri addediyorsanız, milletin sizden istediği, Meclis kararı olmadan herhangi bir milletlerarası vesikayı imzalamamanızdır. Aksi takdirde istikbali (geleceği) çok karanlık görüyoruz. O kadar ki akıbetin ne olacağı şimdiden kestirilemez.
Vahdettin bu sözlerin üzerine sinirlendiğini açıkça belli eden bir tavırla oturduğu yerden kalkıp bakışlarını üzerime dikti:
Rauf Bey... dedi. Bir millet var koyun sürüsü... Buna bir çoban lazım. O da benim.
Bu ibret tablosu önünde gayri ihtiyari dudaklarımda hazin bir tebessümün dolaştığını hissettim. Bu adam bana bu sözleri Bahriye Nazırı olarak bulunduğum son İzzet Paşa kabinesini, Ahmet Rıza Beyle beraber tazyik ettikleri (baskı yaptıkları) zaman, tuttukları yolun, kabinenin istifası ile memleketi yeni bir krize sürüklemekten başka netice vermeyeceğini söylemek için Sadrazam İzzet Paşa ile beraber geldiğimiz zaman bir daha söylemişti. Demek ki Vahdettin’e göre millet koyun sürüsü idi, kendisi de sürünün çobanı.
***
Ulu hakanları bu kafada olduğuna göre, Bandırma Vapuru’nu neredeyse transatlantik yapan, Atatürk’ü vatanı kurtarmak için binlerce altın vererek Anadolu’ya gönderdiğini yazarak Vahdettin’i temize çıkarmaya çalışanlara da şaşmamak lazım.
“Andımız”ın kaldırılmasında da bu kafaların çabaları ve katkıları var.
***
Atatürk de, Vahdettin’le Yıldız Sarayı’ndaki son görüşmesini şöyle değerlendiriyor: (2)
“Memleketi kurtarmak gerekiyor, istersem bunu yapabilirmişim. Nasıl? Hemen hüküm verdim. Vahdettin demek istiyordu ki hiçbir kuvvetimiz yoktur. Tek dayanağımız İstanbul’a egemen olanların siyasetine uymaktır. Benim görevim onların yakındıkları sorunları çözmektir. Eğer onları memnun edebilirsem, memleketi halkı bu siyasetin doğru olduğuna inandırabilirsem ve bu siyasete karşı gelen Türkleri uslandırırsam Vahdettin’in isteklerini yerine getirmiş olacaktım.”
***

Görüyorsunuz. Türkiye’ye karşı düzenlenen dolapların 100 yıla yakın bir geçmişi var. Ama bir türlü yıkamıyorlar, yıkamayacaklar.

1) Bilinmeyen Tarihimiz / Cemal Kutay
2) Atatürk’ün İstanbul Günleri / Niyazi Ahmet Banoğlu.
ORHAN ERİNÇ
14 Ekim 2013 - Cumhuriyet

Halikarnas'tan 'Sefalet Sokağı'na...- AHMET CEMAL

Dün, kendi yazımın başına oturmazdan önce Cumhuriyet’in kültür sayfasını açıyorum ki…
Halikarnas Balıkçısı öleli kırk yıl olmuş!
Hani şu gençliğinde mahkeme kararıyla Bodrum’a sürgün edilen ve sürgününün ilk sabahında, kalacağı evin denize bakan kapısını açmasıyla birlikte: “Heyy! Açılan kapı birdenbire gözlerime ve gönlüme açık denizleri, kıyı ve adaları verdi. Batı göğünde günün ufka veda edişi turuncu ve kıpkırmızı çizgiler çekmişti. Onların üstünde Bodrum Kalesi kapkara bir siluet kesinliğinde yükseliyordu. Kıyıda beyaz evler pembeleşmiş, denizin mavisi de koyu menekşe olmuştu. Dalgalar eve doğru gelirken tepeleriyle güneşin son ışığını kapıyorlar, uçlarından kırmızı kırmızı kıvılcımlar savurarak kapının iki adım ötesini pembe köpükleriyle yalıyorlardı. Köpükle kapının arasında kum ve gümüş teller gibi parıldayan kuru yosunlar vardı…” (Halikarnas Balıkçısı, Mavi Sürgün).
Sürgün evinden denize kanatlanan ilk bakışları ile birlikte sürgüne gönderilmiş olan Cevat Şakir de bir dönüşümü yaşayacaktır. Oxford mezunu Cevat Şakir, Ege Denizi’nin bu ilk renk cümbüşü ile birlikte Cevat Şakir’liğini, Venüs’ün bembeyaz köpüklerden doğması gibi, bundan böyle Halikarnas Balıkçısı’nın kimliğinde eritecektir. Denizin uçsuz bucaksız maviliği, akşam saatlerinin mavi-kara yakamoz şölenleri ve nihayet erken sabah saatlerinin bir günü bin gün edebilen bereketi, Cevat Şakir’in hamurundan Ege’nin ve antikçağın büyük tarihçisi Halikarnas Balıkçısı’nı yoğuracaktır. Balıkçı, Bodrum’un ilk adı “Halikarnas”ı boşuna adının bir parçası kılmamıştır. Sonradan hayatı boyunca savunacağı ve bilge öğrencileri Sabahattin Eyuboğlu ile Azra Erhat’ın da mayalarına katacağı bir tarih tezi, artık hızla şekillenecektir. Halikarnas, bir zamanların Cevat Şakir’i için tarihin sürekliliğinin, bir başka deyişle bu toprakların tarihinin sadece Cumhuriyet’le, Osmanlı’yla, Selçuklu’yla veya Bizans’la sınırlanamayacağının, fakat ancak antikçağ ve daha da öncesinden başlayıp bugüne uzanan bir bütün olarak ele alındığında gerçekçi bir tarih yazımı olabileceğinin güçlü simgesidir.
Böyle geniş yelpazeye yayılmış bir tarih görüşü, elbette ‘İliada’ ve ‘Odysseia’yı da Bizans’ı da, onlardan çok öncesini ve bütün sonrasını da bizim tarihimiz kılar. Ve ancak yine böyle bir tarih anlayışı, o geçmişin ardından “dindar gençlik” hedefine kilitlenmiş bir iktidarda demir atmış oluşumuzun hesabını bütün acımasızlığı ile önümüze somutlaştırabilir.
Vergilius’un Ölümü”nün hemen başında, imparatorluk filosundan kölelerin taşıdığı bir tahtırevan ile Brundisium kıyılarına indirilen hasta şairVergilius’un saraya uzanan yolu, romanın yazarı Hermann Broch’un “Sefalet Sokağı” diye adlandırdığı uzun bir sokaktan geçer. Bu, dış dünyaya karşı artık görkeminin doruğuna varmış Roma İmparatorluğu’nun içe dönük yüzünü umarsız bir biçimde kirleten bütün kötülüklerini sergileyen bir sokaktır ve Halikarnas’tan Cevat Şakir’in Bodrum’una, oradan da Balıkçı’nın ardından bugünün kalıntılarına uzanan bir metafor olarak da kullanılabilir!
AHMET CEMAL


14 Ekim 2013 - Cumhuriyet